неба быццам бяльмо;
на дарозе ляжаць пад нагамі
шматкі шэрых медуз.
а калісьці ж былі снягамі...
не далей, як заўчора;
дрэвы тыкаюць пальцамі
у сухотныя хмары...
мы жадалі цяпла;
пра адлігу размовы вялі;
дык вось нашы мары.
каламутнай макротай
карычнева
зеўраюць лужыны;
у паветры крадзеца пошасць,
кожны трэці хісткі і зябкі,
няўпэўнены і прастуджаны.
хваравітае,
ліхаманкавае натхненне,
пад размовы на кухні
і шклянкі глінтвейну;
затаптаныя усе дарогі,
а лайно ўсплывае наверх;
вільготнымі ботамі тупаю,
націскаю сёмы паверх;
зноў тая ж ежа,
курцы, палемісты...
неўратычныя творцы,
паэты, артысты...
замест маразоў –
адна толькі зараза;
водкі пах, і гарбаты,
і блізкай паразы;
мне ж не трэба гнілога цяпла,
я люблю, калі свет халадзее.
снегападу чакаю ізноў
і на Поўнач гляджу з надзеяй.
гнiлая адлiга
© Copyright: Янина Пинчук, 2016
Свидетельство о публикации №216122001342
Свидетельство о публикации №216122001342
Рецензии