В поисках Его

"Яго знайшлі праз тры дні. Але ж яго і не шукалі. Ён знайшоўся неяк раптам сам, нібы дзьмухавец з-пад..."

Нет. Это слишком банально. Его и не искали... Искали, раз он нашелся. И кто он? Смысл? Человек? Карандаш? Кудяблик? Опять банально...
Я стер последние предложения. Курсор редактора опять стоял на своем месте, ровно после 25 символа. Надо собраться, и написать хотя бы страницу. Дальше появятся персонажи, характеры, домашние животные (или не животные), возможно клоны и мутанты, подвиги и, конечно же, приближение развязки. Значит, начнем так:

Яго знайшлі праз тры дні. Знаходзіўся ён не ў самым лепшым стане, але ўсё ж такі сказаў ціха "Прывітанне. А вы хто?". І яны селі разам у вогнішча і пачалі.

В голове заиграло гнусавым голосом из озвучки зари западного кинематографа на постсоветском пространстве "Три дня назад. Город Бирч".

Было тое ў чацвер. Сонца стаяла высока, а каласы наліваліся жаўцінёй і рыхтаваліся да восені. Шляхцюк Скірыбудла і яго сябар (па сумяшчэнні сабутэльнік ды слуга) малады габрэй Хмыш крочылі разам да касцёла. Сёння абяцалі прывезці куфар з капытам таго самага асла, на якім Іезус уехаў у зямлю божую, Іерусалім.
Шляхцюк апрануў з гэтай нагоды свой лепшы жупан - чырвоны, з бліскучымі гузікамі і блакітным паяском. Габрэй жа быў апрануты прасцей - яго ўсе роўна не пусцілі б у касцёл, а каб залезці да вакна прыгожай вопраткі не патрэбна.

"Уехаў" звучит, как будто бы твои уши равняют о древний прототип утюга... Вошел, прошел, вступил? Ладно, заменю потом на что-нибудь более подходящие... Итак, у нас есть двое персонажей, шляхтич, который у Сенкевича сказал бы "Я естем шляхтич, хоць и убоги", и, надеюсь, беларуский аналог Труфальдино. Куда бы их кинуть? А что если главный виновник, вернее остаток от главного виновника, пропадет?

Побач з касцёлам быў вялікі натоўп. Скірыбудла праціснуўся бліжэй да ўваходу каб павітацца са сваімі сябрамі. Хмыш жа абышоў людзей і пачаў прыглядваць акенца паніжэй. Адчыніліся дзверы касцёлу, і ксёндз Пакорскі запрасіў людзей зайсці. Шляхта расселася на лавах бліжэй да алтара наступным чынам: першы шэраг заняла сям'я мясцовага магната, за ім сядзелі вайскоўцы, пасля Скірыбудла з сваймі сябрамі і дробнай шляхтай, і толькі ў канцы былі мясцовыя рамеснікі і сяляне. Ксёндз адчыніў залаты замок на Бібліі і гучна вымавіў:

Так, сколько там времени? Второй час ночи? Опять не успеваю нормально написать ничего. Завтра допишу.
--------------
Так, на чем мы там закончили? Ксёндз.

- Дзень добры, браты і сестры. Сёння да нас завіталі пілігрымы з самага Рыму. Яны прынеслі нам апошнюю частку таго самага асла, на якім Іезус сядзеў пад час уваходу ў Іерусалім. І як збавіцеля нашага гэты асёл змог пранесці праз браму горада, так і яго частка зможа пранесці вас праз браму раю.
І ксёндз распачаў імшу. Хмыш глядзеў на гэта з лесвіцы, якую ён неўзабаве знайшоў на двары царквы. Шкло было нямытае і трохі мутнаватае, як гарэлка. Святар нешта бубніў, што канкрэтна - наш габрэй не мог разабраць. Святы ойца перагарнуў старонку ў кнізе і доўга нешта чытаў.
Нарэшце ў зале пачалося нейкае ажыўленне. Два манахi ўнеслі чырвоны з пазалотаю куфар. Адзін з іх, большы па памеру і, відаць, па статусу, выцягнуў ключ, адчыніў ларэц і падняў вечка. І настала цішыня. Тлусты пілігрым апусціў вечка. Ізноў падняў. Цішыня нарастала. Вочы яго занялі амаль палову твара. Ён дрыжачымі рукамі выцягнуў нешта пачарнелае, падобнае да капыта. Толькі трэці гэтага капыта не было. Замест гэтага на ім былі бачны сляды зубоў, а з боку тырчаў адломлены кавалак нажа.
Вялізны манах землятрусам рухнуў на падлогу. Худы пілігрым, які зрабіў спробу яго злавіць, зараз спрабаваў выбрацца з-пад вялізнай рукі свайго паплечніка. Служка, які да гэтага трымаў свечку, п'яна ікнуў і кінуўся наўцёкі. Ксёндз Паконскі, які быў заўжды спакойны і мудры, узгадаў усе словы, якія чуў ад сваёй паствы, калі аднойчы пераблытаў віно для эўхарысціі з воцатам. Пані Чачота выхваціла ў мужа шаблю і пагналася за служкай. Натоўп пераўтварыўся ў мурашоў, якія пабачылі цукар.

Получается неплохо. Опять досидел до полуночи. Надо бы сварить пельменей.
Я пошел на кухню и зажег плиту. Пачка свежемороженных, немного приправы универсальной. Жаль, сметана закончилась.

- Сумлення ў цябе няма! - усклікнуў шляхціц.

Таймер на десять минут. Надо продолжить. На чем я закончил?

- Скончыў ты на блюзнерстве!

Последняя фраза не подходит. Что я думал, когда ее писал? Или писал не я? Ну да ладно. Надо придумать, как будут искать этого неудачливого парня.

- Сам яго шукай, ерэтык. Хопіць з нас здзекавацца! - адказаў Хмыш.

Это что еще такое? Какой-то вирус, который печатает сам текст? Чья это шутка? Вася, это ты?

- Гэта мы. Мы цябе даўно шукаем! Ганьба! - пачуўся гул натоўпу.
- Ведаеш, як цяжка было ўгаварыць уніяцкага святара Пакорскага прыехаць да касцёлу служыць імшу? Ці ты не ведаеш,  што ў касцёлах служаць па-польску? - спытаў Скірыбудла.
- А потым заставіў мяне змяніць прозвішча. Адна літара - і мора сэнсу. Я быў па ўсім дакумэнтам Пакорскі! Па-кор-скі. А ну быстра выправіў!

По-моему, это выходит из-под контроля...

- Зараз мы цябе кантроль пакажам! Я пакуль бегаў у царкву за лесвіцай ледзь сам на гэтым боскам асле не праехаў. Ты хоць глядзеў пляны нашага мястэчка? Праваслаўная царква ад касцёла ў трох вярстах. А лесвіца, курва, цяжкая. Я хоць габрэй, але ж разумею - гэта не па-хрысціянску!
- А пашто заставіў мяне грызці гэтае капыта, як кракаўскую кілбасу?
- Да цябе за памылку ў прыназоўніку самога ў вогнішча пасадзіць трэба! У нас парткі ўсе згарэлі! – усклікнулі тры цёмныя постацi.

Сохранить, закрыть. Разберусь завтра. Вот что делает с людьми недосып.

Так, надо закончить и отредактировать все...

- О! Вярнуўся ён. Навошта ты мне капыта адрэзаў, вівісектар ты з будучыні? - спытаў стары асёл з барадой і вялікімі брывамi.

Мотать вас пожарным шлангом...