Колеры

Дзённік жыцця – то не літары, але колеры. Колеры ствараюць ланцужок асацыяцый, абуджаючы ўспаміны.

Чырвоны.
Чырвоныя гваздзікі, якія я купляю ў кветкавай крамцы ля бровара. Побач пасольства і сквер, дзе помнік Тарасу Шаўчэнка. Іду да пасольства. На пляцы каля помніка знічкі і кветкі – мора кветак. Кажуць, быццам  штоночы сюды прыязджае чорны аўтазак, забірае кветкі і звозіць невядома куды. Але назаўтра кветкі з’яўляюцца зноў, і нябачная рука запальвае знічкі, якія патушылі ўначы.
Пакідаю кветкі каля помніка, чытаю “Ойча наш” і сыходжу.

Жоўты.
Жоўты ліхтарык Адама Глёбуса ў сіняй летняй начы. Яго экскурсія па “літаратурным Менску” сабрала народу больш, чым усе акцыі апазіцыі за апошнія гады. Глёбус паказвае дом, дзе жыў Уладзімір Караткевіч, дворык, у якім Анатоль Сыс аднойчы  пабіўся з нейкай літаратаркай, квартал каля Круглай плошчы, дзе Леся Украінка гутарыла з Д’яблам.  Час ад часу экскурсанты паскараюць крок, уцякаючы ад міліцыянтаў, якія праяўляюць вострую цікаўнасць да несанкцыянаванага начнога флэшмобу. Вандроўка заканчваецца ля кнігарні Логвінава. Жоўты ліхтарык гарыць на прыступках, а я іду ў карчомку і п’ю чырвонае віно са шклянога келіха, вялізнага, як акварыум. У карчомцы тлумна, на століках гараць свечкі – электрычныя, бо васковыя забаронены чарговым Указам.
Кажуць, у натоўпе экскурсантаў прысутнічала адна распіараная дэпутатка, але я яе так і не заўважыла – зрэшты, не вельмі і хацелася.

Белы.
Насамрэч я не помню, якога колеру былі ружы, якія я купляла ў крамцы на станцыі метро “Усход”. Здаецца, яны ўсёткі былі белыя, з крыху пажоўклымі пялёсткамі. Нясу іх у каплічку, дзе адбываецца грамадзянская паніхіда. Людская рака плыве да труны. Кветкі просяць пакінуць ля ўваходу. Пад скляпеннямі капліцы гараць знічкі, і над абліччам нябожчыка лунае дзіўнае залацістае ззянне, нібы аўра.
Калі дамавіну падхопліваюць на рукі і выносяць, людзі пачынаюць спяваць “Магутны Божа”, і словы духоўнага гімна зліваюцца са спевамі мніхаў, як дзве крыніцы.

Зелянковы
Зелянковая ўніформа з групай крыві на рукаве. На выгляд яму ўжо добра за пяцьдзясят. Стары салдат. Пэўна, добраахвотнік. “Смачна есці”, кажа ён на ўкраінскай. “Дзякуй”, адказваю па-беларуску. Вулічная ежа ў Львове надзвычай смачная. Абедаю за адным столікам з чалавекам, які, мажліва, заўтра пойдзе на смерць.
У горадзе цвітуць магноліі, а на дрэвах ля кандытарскай крамы гушкаюцца на арэлях  рознакаляровыя лямцавыя коцікі.

Чорны.
Чорны маркер Сяргея Жадана, якім ён падпісвае свой “Варашылаўград” (пераклад з украінскай на беларускую). Прэзентацыя ў кнігарні Логвінава. Народу сабралася вельмі шмат, таму імпрэзу перанеслі з маленькай кнігарні ў арт-галерэю. Жадан і Хадановіч чытаюць вершы пра Бога, вайну, каханне і смерць. Стаю ў чарзе па аўтограф. Аўтар пытаецца, як маё імя. Падпісвае кнігу.
Праз год тутэйшае чынаўё абвесціць  яго “тэрарыстам” і ўчыніць міжнародны скандал.

Бурштынавы.
Бурштынавае святло ліхтароў над чорнымі водамі. Паром ідзе паўз Фінскі заліў. Ланцужкі каменных выспачак цягнуцца далёка ў мора. На кожнай выспачцы ёсць  маленечкі, нібы цацачны, домік (вокны свецяцца мядова-бурштынавым), а калі не домік, то намёт (свеціцца знутры залатым ці смарагдавым) –   і абавязкова ліхтарык на ножцы, нібы маячок. Спакваля  на паўночнае мора апускаецца ноч, і ўсё знікае ў чарнільнай цемрадзі. Унізе за бортам бачны толькі ланцужок бурштынавых агеньчыкаў. Заселеныя выспы на краі абшараў цемры.  Ісці ў каюту не хочацца – цесная капсула без акон выклікае прыступы клаўстрафобіі. Сядзім на палубе і п’ём таннае віно з пластыкавых кубачкаў. Гамонім.
З марскіх глыбінь паднімаецца змей Ёрмунганд  і плыве ўслед  за паромам – доўга, доўга, пакуль не надакучыць.

Шэры.
Шэры лес з чорна-чырвонымі крыжамі. Шэрае неба па-над ускраінамі, шэрая зямля пад снегам. Хлопец у шапцы-вушанцы ўзнімае сцяг БНР над братняй магілай. Людзі спяваюць “Магутны Божа”. Марозу як быццам няма, аднак я добра падмерзла падчас гэтай вандроўкі. Грэюся ля “бочкі годнасці”.
Паўсюль сцягі і дзіцячы малюнак на металічнай агароджы – лес, крыжы і нервова перакрэсленая металічная агароджа з пад’ёмным кранам.
 
Рознакаляровае.
Рознакаляровы мроі аб краіне, якая, як мне здавалася, не існуе. А яна тут, побач, за тонкай павуцінай сну. Проста працягні руку і дакраніся – і тады Мроя і Рэчаіснасць сальюцца, як дзве крыніцы, і то будзе пачаткам дзіўнага новага свету, і новае неба заззяе шматколерна па-над крыжамі і скатаванай зямлёй. Яны тут, зусім побач, на адлегласці выцягнутай рукі.
Дакраніся, проста дакраніся.
Прачынайся.