Дружината на Давор, разказ от Петко Шипинкаровски

Превод от македонски на български език: Генка Богданова

На верандата пред  караваната дядо Пройко и баба Калина стояха и тихо разговаряха. Върнаха се в годините на младостта, дори в годините на детството.
- Ех, какви времена отминаха! – рече дядо Пройко и продължи. – Млади, пращяхме от здраве. Ама и луди бяхме, палави, да си го кажем.
- Знам, бре Пройко, знам. Ама тогава бяха други времена, времена със срам, почит, времена на доверие, разум..
- Ха, а сега децата са поразглезени, заситени, от пиле мляко има, както се казва. Ама това, за което говориш, сякаш е изтрито от тефтерите.
- Разговорът на дядо Пройко и баба Калина беше прекъснат от гълчавата на децата, която идваше откъм тясното пътче, което водеше откъм улицата към тяхната градина и след малко се чу чукане на малката дървена портичка.
- Хайде! – викна баба Калина.
- Влезте – извика и дядо Пройко.
- Ние сме, дядо Пройко, -рече малкият Давор, а след него и момиченцата Ружица, Весна и Диана – всички в един глас поздравиха“ „Добър ден!“
- - Добър ден, дечица, с добрина Господ да ви дарува, хайде, заповядайте!
Ружица вдигна ръка и я протегна към баба Калина. В ръката си държеше някакъв предмет.
- Това е за вас, дядо Пройко, ние го изработихме, малко ръкоделие, в което има то всички нас по нещо.
- Баба Калина пое малката кошничка, в която имаше предмети изработени от глина: стръкче, което приличаше на карамфил, после  лале, някакъв предмет, който напомняше  на тава и глинена чаша, което подсказваше, че  всеки един от тях е изработил по един предмет.
- Как се казваш, ти, мило? – попита бабата Ружица.
- Ружица. – отговори тя и представи и останалите:  това е Давор, това е Весна и онази и Диана.
- Да сте ми живи и здрави! радвам се на хубавия подарък. Ще го пазя и той ще ми напомня за вашия  хубав жест и постъпка.
- Да си ходим сега! – рече малкият Давор, който им беше предводител и като чели, защитник на девойчетата.
- Не, - рече дядо Пройко. – чакайте! Чакай, Давор! И дядо Пройко има нещо да ви даде. – рече и влезе в караваната.  Бързо се върна дядо Пройко с четири чашки в ръцете, във всяка ръка по две, а в тях и по една лъжичка.
- Ето, деца, да опитате  меда, от производството на  дядо ви Пройко!
   Давор и дружината му, предоволни от срещата, се поздравиха с дядо Пройко и баба Калина.
-  Пак да дойдете! – покани ги дядо Пройко.
-  Ще дойдем! – рече Давор и заедно със своите другарки тръгнаха към своите домове.



ДРУЖИНАТА НА ДАВОР

Петко Шипинкаровски / Република Македония


Во тремот, пред камп-приколкта, дедо Пројко и баба Калина седеа и тивко си рзговараа. Си се вратија во годините на младоста, дури и во годините на детството.
- Ех, какви времиња поминаа! – рече дедо Пројко и продолжи. Млади, пукавме од здравје. Ама и луди бевме, палави, што да ти кажам.
- Знам море Пројко, знам. Ама тогаш беа други времиња, времиња со срам, почит, времиња на доверба, разум.
- Ха, а сега, децата се поразгалени, наситени, од пиле млеко има, се вели! Ама тоа што го рече како да се избришано од тефтерите.
Разговорот на дедо Пројко и баба Калина го прекина џагорот на децата што доаѓаше по тесното патче што водеше од кај улицата кон нивната градина и набргу се слушна чукање на малата дрвена вратничка.

; Ајде – викна баба Калина!
; - Влезете – повика и дедо Пројко. 
- Ние сме дедо Пројко – рече малиот Давор, а по него и девојчињата Ружица,  Весна и Диана и сите во еден глас поздравија: „Добар ден“.
- Добар ден дечиња, со добрина Господ да ве дарува, ајде повелете.
Ружица ја подигна раката и ја подаде кон баба Калина. Во раката држеше некаков предмет:
Ова е за вас со дедо Пројко, ние го изработивме, мала ракотворба во која има од сите нас по нешто.
- Баба Калина ја заде малата вазничка, во која имаше изработки од глина: киска што наликуваше на каранфил, потоа луле, некаков предмет што наликуваше на тава и глинена чаша, што укажуваше дека сите од нив изработиле по еден предмет.
- Како се викаш ти мило – ја праша бабата Ружица.
- Ружица – рече таа и ги претстави и останатите, ова е Давор, оваа Весна, и оваа е Диана.
- Да сте ми живи и здрави. Се радувам на убавиот подарок, овде ќе го чувам и ќе ме потсетува на вас и на вашиот убав гест и дело.
- Да си одиме сега – рече малиот Давор кој им беше предводник, односно како да им е заштитник на девојчињата.
- Не – рече дедо Пројко – чекајте. Чекај Давор. И дедо Пројко има нешто да ви даде – рече и влезе во камп приколката. Набргу, дедо Пројко се врати со четири  чашки во рацете, во секој рака по две, а во нив и со по едно лажиче.
- Еве, дечиња, да пробате мед од производството на дедо Пројко!
Давор и дружината задоволни од средбата, се поздравија со дедо Пројко и баба Калина.
Пак да дојдете, ги покани дедо Пројко.
-Ќе дојдме – рече Давор и заедно со своите другарки заминаа кон своите домови.