Такия у нас бизнесмены
Ёсць такі бінесмен Васіль Астроўскі, фірму турыстычную трымае па адрасе Новавіленская 3А, візы розныя адкрывае, турпаездкі, на машыне крутой ездзіць, на мове размаўляе, сям'ю мае, усё чын-чынаром…
Па восені ў дэпутаты балатаваўся, не прайшоў. Вячаслаў Сіўчык папрасіў мяне дапамгчы чалавеку, маўляў, нешта ж павінен заплаціць, маўляў, грошы ж на гэта выдзяляюцца нават. Я і пагадзіўся, мне цяжка адмовіць, калі просяць, але пара ўжо вучыцца гаварыць "Не!". У прынцыпе, ужо навучыўся даўно, але ж натуру не пераробіш. Хочацца верыць люядзям...
Дзён пяць адпрацавацў я на выбарах Васіля Астроўскага, яшчэ на два дні і Пазнякевіча прышпіліў. Усё ладна, усё цудоўна. Нешта ж заплацяць яшчэ... Бо лічу, што кожная работа павінна аплочвацца, на тым і зямля стаіць. "Трудящийся достоин пропитания". Ды і гаворка пра гэта была, што нешта заплоціцца. Адпрацаваў я, горла рваў, нават ахвяраўваў сваім Днём Нараджэння, бо чалавеку ж трэба дапамагчы.
Купіў ён у мяне дзве кніжкі "Пераход" за 5 рублёў і "Трынаццаць дзён" за 13 беларускіх рублёў (па восені яна столькі каштавала), і на мой Дзень Нараджэння шампунь падарыў і, здаецца, пляжку добрага віна. А Вераніка:
- Вось, лічы, што ён ужо і разлічыўся з табою за тваю работу. Ён так думае, што ўжо разлічыўся.
А я ж не Вераніка, якая людзей наскрозь з аднаго погляду вызначае, я ж людзям заўсёды шанс даю, каб застацца чалавекам, каб слова сваё маглі стрымаць, каб паважаць сябе маглі, і ўсякая такая муць...
Не прайшоў гэты Васіль у дэпутаты, - не мая ж у тым віна. Але ўсім потым гаварыў, што на выбары патраціў то сем з паловаю, то восем з паловаю тысяч даляраў, гэта ён ужо сёння сказаў. Пачакай, думаю, а дзе ж абяцаныя мне за працу грошы? Не канрэтна абяцаныя, столькі і столькі, як мне падабаецца, а было гаворана, што нешта ж канешне ж заплоціцца. Прашоў месяц, два, -- Маўчыць гэты Васіль. Ён, як аказалася, нават у адну царкву з маім шваграм Тадэушам, у царкву Марыі Магдаліны ходзіць. Маўчыць і маўчыць. Ужо Тадэуш у мяне неяк цікавіцца, а ці заплаціў што-небудзь табе Васіль Астороўскі? "Ды пакуль не, -- адказваю". Мне ўжо за гэтага Васіля неяк і перад раднёй няёмка.
Праз месяцы тры я ўсё ж такі набіраю нумар Васіля, пагаварылі, ні пра што, пра тое, што нешта ж будзе... Даўгоў, маўляў, шмат... Пазней, маўляў, да лепшых часоў...
Так паўгода і праляцела. Адседзеў я надаўна 30 сутак, а на другі дзень Вялікадня заскочыў быў з кулічамі да Васіля ў офіс, пачатсаваў усіх яйкамі ад Храма Архістраціга Божага Міхаіла, пагаварылі, што вось кнігу “ТрыТворы” збіраюся выдаваць, што ёсць, маўляў, шанс, і Васілю сваё слова стрымаць і разлічыцца за працу, якую я па восені зрабіў, і за якую ён так і не разлічыўся. Патрабавалася ад васіля 400 даляраў і сабекошт кніжкі пры накладзе 200 асобнікаў, выходзіў зусім смешны, 2 долары за кнігу. Не напрамую гэта было сказана, што Васіль мне за работу па восені так і не заплаціў нічога, бо там жа яго падначаленыя, дзевачкі маладыя сядзелі, а я ж чалавек, хоць і сумбурны, але такт ведаю.
Да адсідкі колькі разоў назвоньваў яму, патрэба вялікая была. А ён бачу скідваць пачаў мае званкі, я эсэмеску паслаў. Так, маўляў і так, людзей падводзім.
Сёння зайшоў у офіс. Жонка там яго была, і дзеці. Каля двух гадзін прачакаў. А пачуў ад яго тое, што пачуў...
Што ён мне рванага даляра не дасць, што ён не любіць халяўшчыкаў і ўсё інаше такое.
А я ж спадзяваўся так, нават тры сарокі бачыў, думаў, добрая навіна будзе, але размова атрымалася з Васілём Астроўскім даволі жорскай.
Ён мяне назваў халяўшчыкам, і так далей і да таго падобнае. Мне ўсё стала зразумела.
Адным словам, закончыў размову я так:
- Найду я гэтыя 500 даляраў на кніжку, абайдуся без гаўна. Але помні, што з вечнасцю не жартуюць, кожны свае праблемы будзе расхлёбваць сам. У цябе яны толькі пачынаюцца.
Чаму я не такі, як мая Вераніка, якая адрзу людзей наскрозь прабівае, чаму я ўсё хачу і даю ім шанс "застацца чалавекам", "стрымаць сваё слова".
А цяпер скажу так, як любіць гаварыць мая жонка:
- Мне яго ўжо не шкада. Няхай расхлёбваецца сам. У чалавека быў шанс прыстойна выйсці з сітуацыі. Я даваў яму гэты шанс, але болей такога шанса даваць не буду. Яму канкрэтна. Ён выкраслены мною са спіса прыстойных людзей, выкраслены назаўсёды.
“Мне его не жаль”, -- словы Веранікі. “Пайшоў нафіг!” – мае словы.
Свидетельство о публикации №217062800556