Ты толкi для мяне

  Раніца. Яшчэ зусім рана, ледзь-ледзь расквітае за вокнамі. Яна, як звычайна, жмурачыся на сонца, працягнула рукі за галаву і пацерла свае сонныя вочы далонямі. Дзень абяцаў быць таксама бесклапотным, як і яе ціхамірнае абуджэнне ў цёплай пасцелі. Пяшчотны ліпеньскі вецер нешта нашептовал яе русым косам і пяшчотна хваляваў, як быццам у прыбою.
— Добрай раніцы, чай на стале. - парывістым басам прамовіў бацька Платон.
— Доброго сонейка! Дзякуй, тата.
А тым часам мама завіхалася за сняданкам. Гэтая бялявая жанчына была невысокага росту, ну, скажам так, не ўзяла верх над над лялечным домікам.
— Мама, мама!
— Я тут, Алеся! - адказвала Сафія Іванаўна.
— Выдатная раніца, ці не праўда?
— Праўда. А дзе твой брат?
Як раптам прагучаў хрыплы басс бацькі:
— Спіць, напэўна, дзе ж яму яшчэ быць?
Пачуўшы, што пра яго кажуць, Сцяпан убег імгненнем ў пакой, і, не доўга думаючы, узяў рюдзак а затым сышоў гуляць.
— Вось так заўсёды! - пляснула рукі маці.
У парозе ўжо стаяла Людміла Міхайлаўна:
— Прывітанне. Як вы маецеся, дзеці? - спытала яна ў досыць сур'ёзным тоне і выразе асобы. Аднак имено на яе твары ад жаху стаялі валасоў лінкі насупраць з грыбоў лядашчых вуснаў.