Том 2. Параграф 8. 4

8. 4. Канцэпцыя кiравання гiстарычна рэальнай глабiзацii

Усё, што-то чулі пра дзесяць старазапаветных запаведзях і аб Нагорнай пропаведзі Хрыста. І многія жывуць ва ўладзе мерка-вання, што крыніцай маральнасці і ўсяго благодетельного у гісто-рыі цяперашняй глабальнай цывілізацыі з'яўляецца Біблія. Саму ж Біблію як такую прачытала вельмі малая доля насельніцтва, а яшчэ меншая доля пры чытанні соотносила яе з рэальнай гісторыяй і бягучай палітыкай; і ўжо зусім невялікая колькасць людзей давалі яе персанажам, аўтарам тэкстаў і рэдактарам канону які склаўся гістарычна маральную ацэнку па сумленню.
Калі ж чытаць Біблію, стоячы на пазіцыях дыялектычнай культуры пазнання і суадносячы сообщаемое Бібліяй з вядо-мымі фактамі гісторыі і бягучай палітыкай, з досыць агульнай (у сэнсе універсальнасці прымянення) тэорыяй кіравання, то адкрыецца, што Біблія з'яўляецца крыніцай, калі не ўсіх, то большасці найбольш цяжкіх бедстваў ў жыцці цяперашняй глабальнай цывілізацыі з прычыны таго, што яе сацыялагічная дактрына ўяўляе сабой сродак прыгнёту чалавецтва нейкім меншасцю ад імя Бога.
Звернемся да Бібліі  :
«Не аддавай у ліхву брату твайму (па кантэксту единоплеменнику юдэю) ні срэбра, ні хлеба, ні чаго-небудзь іншага, што можа аддаваць у ліхву; ін-шаземцу (г.зн. не юдэю) аддавай у ліхву, каб гасподзь, бог твой, (г.зн. д'ябал, калі па сумленні глядзець на істоту ліхвярскага паразітызму: таму словы «гасподзь» і «бог» у прыводнай намі тэматыч-най падборцы цытат ўсюды напісаны не з загалоўнай літары), дабраславіў цябе ва ўсім, што робiцца ру-камі тваімі, на зямлі, у якую ты ідзеш, каб авало-даць ёю» (апошняе тычыцца не толькі старажыт-насці і не толькі абяцанай старажытным габрэям Палестыны, паколькі ўзята не з справаздачы аб рас-шыфроўцы адзінага скрутка гісторыі хваробы, знойдзенага на раскопках старажытнай псіхбальніцы, а з сучаснай, масава выдадзенай кнігі, якая прапаган-дуецца усімі Цэрквамі і некаторай часткай "інтэліген-цыі" ў якасці вечнай ісціны, дадзенай нібыта Звыш), — другі Закон, 23:19, 20. «…і будзеш даваць пазыку многім народам, а сам ня будзеш браць пазыку [і будзеш панаваць над многімі народамі, а яны над табой панаваць не будуць]  . Зробіць цябе гасподзь, [бог твой] галавою, а не хвастом, і будзеш толькі на вышыні, а ня будзеш унізе, калі будзеш слухацца запаведзяў госпада, бога твайго, якія наказваю табе сёньня захоўваць і выконваць, і не адступішся ад усіх слоў, якія наказваю вам сёньня, ні направа, ні налева, каб ісці ў след іншых багоў і служыць ім», — другі Закон, 28:12 — 14 . ]. «Тады сыны іншаземцаў (г.зн. наступныя пакаленні неиудеев, чые продкі ўлезлі ў загадзя неоплатные даўгі да племя ліхвяроў-адзінаверцаў) будуць будаваць сьцены твае (так цяпер многія сем'і арабаў-палестынцаў у іх жыцці залежаць ад магчымасці паездак на працу ў Ізраіль) і цары іхнія - будуць служыць табе ("Я — габрэй каралёў", — пярэчанне аднаго з Ротшыльдаў на няўдалы камплімент у яго адрас: "Вы — кароль габрэяў; бо ў гневе маім я пабіваў цябе, але ва ўпадабаньні маім буду міласэрны да цябе. І будуць отверзты брамы твае, не будуць затворяться ні днём, ні ноччу, каб было прыносілі да цябе здабытак народаў і прыводзілі цароў іх. Бо народы і царства, якія не захочуць служыць табе, загінуць, і такія народы цалкавіта вынішчацца», — Ісая, 60:10 — 12.
Гэтая дактрына носіць першапачаткова расісцкі характар:
«...і не аддаваць дачок сваіх іншаземным наро-дам, і іх дачок ня браць за сыноў сваіх» (Нээмія, 10:30); «зямля, у якую вы ўваходзіце, што-б успад-каваць яе, апаганена сквернами іншапляменных зямлі, і яны напоўнілі яе брудам сваімі. І цяпер не аддавайце дачок вашых замуж за сыноў іхніх, і іх дачок ня бярыце за сыноў вашых, і не шукайце све-ту з імі ВА ЎСЕ ЧАСЫ (выдзелена намі пры цытаван-ні), каб умацавацца вам і есьці выгоды гэтай зямлі і пакінуць яе ў спадчыну дзецям вашым навек» (2 кн. Езд-ры, 8:80 — 8).
Прыведзеная вышэй падборка цытат з Бібліі, — калі глядзець на яе, соотносясь з паняційным апаратам досыць агульнай тэорыі кіравання, — уяўляе сабой канцэпцыю кіравання гла-балізацыяй.
Іерархіі ўсіх якія склаліся гістарычна так званых «хрысціянскіх цэркваў», у тым ліку і іерархію Праваслаўя ў Расеі, настойваюць на боговдохновенности гэтай канцэпцыі, а канон Новага запавету абвяшчае гэта ад імя Хрыста, без усялякіх да таго падстаў, аж да сканчэння стагоддзяў у якасці добрага Божага Промыслу:
«Не думайце, што Я прыйшоў парушыць закон ці прарокаў . Не парушыць прыйшоў Я, але выканаць. Праўду кажу вам: пакуль не мінецца неба і зямля, ніводная ёта або ні адна рыса ня мінецца з закона, пакуль не збудзецца ўсё», — Мацей, 5:17, 18
Пры прызнанні священности Бібліі і перакананасці карыснасці ад махлярства ў яе Адкрыцьцi Звыш, расава-«элітарная» фашысц-кая дактрына прыгнёту ўсіх «другі закон-Ісаі» становіцца паную-чай палітычнай дактрынай у культуры біблейскай цывілізацыі, а Новы запавет праграмуе псіхіку паствы цэркваў імя Хрыста на падпарадкаванне заправілы біблейскага праекта прыгнёту ўсіх:
«... не працівіцца злому. Але хто ўдарыць цябе ў правую шчаку тваю, павярні да яго і другую; і хто захоча судзіцца з табою і ўзяць у цябе кашулю, ад-дай яму і верхнюю вопратку», — Мацей, гл. 5:39, 40. «Не судзіце, ды не судзімыя будзеце» (г.зн. выра-шаць, што ёсць Дабро, а што Зло ў канкрэтыцы жыцці вы не ў праве, і таму не противьтесь нічому), — Мат-фей, 7:1. «Рабы, слухайцеся гаспадароў...» — апо-стал Павел, Да Эфесянаў, 6:5; «18. Слугі, з усякім страхам скарайцеся гаспадарам, ня толькі добрым і крот-кім, але і суровым. 19. Бо то заўгодна Богу, калі хто, падумваючы пра Бога, пераносіць жало-бы, пакутуючы несправядліва» — 1-е пасланне апо-стала Пятра, гл. 2.
Гэта канкрэтны сэнс Бібліі, у выніку якога паўстала і якім кіруецца ўся біблейская цывілізацыя — так званы «Захад»  і збольшага Расія. Усё астатняе ў Бібліі — дробязі і спадарожныя гэтаму абставіны, накіраваныя на засмучэнне розуму, падаўленне і заняволенне волі людзей.
Пераважная большасць царкоўнікаў сыходзяць ад абмерка-вання праблематыкі ўздзеяння Бібліі на гісторыю ў мінулым і палітыку ў сучаснасці. Тым не менш адзінкі з ліку царкоўных аўтарытэтаў даходзяць да ўсведамлення сутнасці праекта. У пры-ватнасці П. А. Фларэнскі заканчвае свой ліст в. В. Разанаву ад 26 кастрычніка 1913 г наступнымі словамі:
«Такім чынам, пытанне аб гібелі нашай ёсць пытан-не, даўно ўжо ўзважаны лёсам.
Ні славянскія ручаі не «зліюцца ў рускім моры», ні яно не «вычарпаецца», але ўсё будзе наводнено сер-каю жидкою лавиною адвакатуры, якая, між іншым, за-лье і Талмуд, і рытуальныя забойствы.
І, у рэшце рэшт, — пытанне ў адным: мы верым Бібліі ці не (выдзелена намі тлустым пры цытаванні).
Верым ап.Паўлу ці не (выдзелена намі тлустым пры цытаванні). Ізраілю дадзеныя абяцаньні — гэта факт. І ап.Павел пацвярджае:
«Увесь Ізраіль уратуецца» .
Не «духоўны» Ізраіль, як суцяшаюць сябе духоўныя семінарыі, на жаль, — не духоўны. Ап.Павел ясна кажа аб «братах па плоці» і пацвярджае неотменность ўсіх ранейшых абяцаньняў аб избранничестве.
Мы — толькі «так», між іншым. Ізраіль жа — стры-жань сусветнай гісторыі.
Такая Вышэйшая Воля. Калі змірымся — у душы радасць апошняй пакоры. Калі будзем ўпарціцца, от-вергнемся таго самага хрысціянства, дзеля якога спра-чаліся з Ізраілем, г.зн. зноў подпадем пад пяту Ізраіля. Абяцаньні Божыя неадпрэчныя. Гэта мы «ў рысе асе-ласці»  Боскіх предначертаний, — мы, а не яны. Гэта мы — егіпцяне, обворовываемые і тыя, каго зьбівалі і пакутуюць; гэта мы — тыя, у якіх «галавы немаўлятаў разбітыя аб камень», — і аб гэтым самым супраць сябе мы спяваем у цэрквах анёльскімі галасамі: «На рэках Вавілонскіх тамо седохом і плакахом». Нам — адно утешенье:
Хоць навек нябачнымі ланцугамі
Прыкаваныя мы да тутэйшых берагоў,
Але і той круг павінны здзейсніць мы самі,
Што багі здзейсніць вызначылі нам зноў
Мы павінны самі здзейсніць круг свайго падпарадка-вання Ізраілю! Можа быць, вы — апошні егіпцянін і я — апошні грэк. І, як загнаныя звяры, мы глядзім на «трыумф пераможцаў». Хвілінай пазней, хвілінай раней за нас возьмуць, звяроў, можа быць, — апошніх звяроў, і выточат кроў для кашэрнага мяса. Але трэба быць па-корлівымі.
І сапраўды, як ні бяры справы, а выходзіць усё адно. Стары Запавет дае і нястомна паўтарае абяцаньні аб будучыні панаванні над светам. Каму? — юдэям. А Но-вы? — Ён зусім не кажа нам, хрысціянам, што гэта па-наванне пераходзіць цяпер да нас, хрысціян, а толькі кліча цярпліва несці свой крыж і абяцае за гэта вы-ратаванне. Адзін Запавет супярэчыць іншаму, — але не таму, што абодва кажуць адно, а менавіта таму, што абодва кажуць рознае, і супрацьлеглае гэта звернута да розных асоб. І гэта глыбокае і карэннае разыход-жанне абодвух Запаветаў, примиримое пры высокім лунанні духоўнага сузірання, як гэта было ў апостала Паўла, нясьцерпна рэжа і паліць наша бескрылая і ад-рузлая свядомасць» (Каментары В.В. Разанава і адка-зы яму. П.А. Фларэнскі пры цытаванні апушчаны. Пры-водзіцца па публікацыі на сайце:
http://www.rusimperia.com/6_2004/vera1.html).
У дадзеным выпадку неабходна ўказаць на тую акалічнасць, што П. А. Фларэнскі задаецца пытаннямі «ці верым мы Бібліі аль-бо не?», «верым апосталу Паўлу альбо не?». Але ён не задаецца пытаннем: ці Верым мы Богу? Для яго верыць Бібліі і верыць Богу — адно і тое ж, хоць гэта дзве розныя веры, спараджаюць і два розных выгляду рэлігійнасці (асобаснай і грамадскай), і адпаведна — два розных ладу жыцця грамадства. Таму ён у сваіх разважан-нях безальтэрнатыўна зыходзіць толькі з станоўчага адказу на гэтыя пытанні: ён верыць Бібліі і апосталу Паўлу. Гэтай верай ён падмяняе веру Богу, адгароджваецца ад Яго Бібліяй, і таму нават не разглядае магчымасць падробкі і вычварэнствы Бібліі якая склалася ў гістарычнае веравучэньнне Адзінага Запавету, дадзе-ных у свой час Майсею, Хрысту, Мухаммаду; па гэтай жа прычыне перад ім не ўстае пытанне і аб тым, каб азнаёміцца з Ка-ранам і падумаць аб сэнсе тых розначытанняў, у якіх Каран ад-маўляе як тэксты Бібліі, так і традыцыі тлумачэння жыцця на іх аснове, якія склаліся ў юдаізме і ва ўсіх галінах хрысціянства ў іх гістарычна рэальным выглядзе.
Такім чынам, пры прызнанні священности Бібліі і перакана-насці ў неизвращенности у ёй Адкрыццяў Звыш, расава-«элітарная» дактрына «другі закон-Ісаі» (па назвах цытірованных вышэй старазапаветных кніг) становіцца пануючай палітычнай дактрынай у культуры біблейскай рэгіянальнай цывілізацыі, а Но-вы запавет у яго выглядзе якг склаўся гістарычна праграмуе псіхіку паствы цэркваў, заснаваных на імянi і аўтарытэт Хрыста і дзейнічаюць ад Яго імя, на падпарадкаванне гэтаму праекту прыг-нёту чалавецтва ад імя Бога:
«... не працівіцца злому. Але хто ўдарыць цябе ў правую шчаку тваю, павярні да яго і другую; і хто захоча судзіцца з табою і ўзяць у цябе кашулю, ад-дай яму і верхнюю вопратку», — Мацей, 5:39, 40. «Не судзіце, ды не судзімыя будзеце» (г.зн. выра-шаць, што ёсць Дабро, а што Зло ў канкрэтыцы жыцці вы не ў праве, і таму не супраціўляйцеся нічому), — Мат-фей, 7:1.
Гэта — канкрэтны сэнс Бібліі, і менавіта гэтым сэнсам кіруец-ца ўся біблейская рэгіянальная цывілізацыя. Усё астатняе ў са-цыялагічнай дактрыны Бібліі — дробязі і спадарожныя гэтаму акалічнасці. І гэта ж — канцэпцыя глабалізацыі, мэтанакіравана праводзіцца ў жыццё на працягу прыкладна 3 000 гадоў, калі ад-носіць зыход старажытных яўрэяў з Егіпта і Сінайскай пустыні да канца 2-га тысячагоддзя да н. э.
Па сутнасці прыведзеная вышэй падборка цытат з Бібліі — глабальна палітычны праект, які:
У адным сваім аспекце, мяркуе скупку планеты з усімі нася-лялымі на ёй і ўсім іх маёмасцю на аснове расава-мафіёзнай мана-поліі юдэяў на міжнароднае і транснацыянальнае ліхвярства і пабудова глабальнай сістэмы пазыковага рабства.
Гэта зацвярджэнне мае патрэбу ў тлумачэнні. У тэрмінах тэорыі гульняў інстытут крэдыту з пазыковы адсоткам — ліхвярства — «гульня з ненулявое сумай» . У крэдытна-фінансавай сістэме са пазыковага адсотка ў выйгрышы заўсёды карпарацыя ліхвяроў-крэдытораў у цэлым, хоць асобныя яе ўдзельнікі могуць апынуцца і ў пройгрышы, а па-за яе хто-то можа фінансава атрымаць поспех, павярнуўшы выгадную здзелку або паставіўшы бізнес дзякуючы пазыцы і аддаўшы до-лю з атрыманых даходаў ліхвяра — у гэтым выпадку пазыку і працэнты па ёй вяртае ліхвяру канчатковы спажывец прадук-цыі праз ланцужок здзелак куплі-продажу, якая злучае яго з ліхвяром-крэдыторам; калі ж бізнэс, у якім прама або апа-сродкавана ўдзельнічаюць крэдытныя грошы, чаканых даходаў не прыносіць, то ўсё роўна ліхвяр атрымае «сваё» і больш — пазычальніку прыйдзецца вярнуць яму і суму пазыкі і працэнты па ёй, але плаціць прыйдзецца ўжо не з кішэні канчатковага спажыўца, а з свайго, магчыма разьвітаўшыся са сваёю ўлас-насцю і абумоўленым ёю сацыяльным статусам. Пры гэтым:
; пазыковы працэнт, адносяцца на сабекошт прадукцыі, што з'яўляецца першасным і галоўным генератарам росту цэн;
; акрамя таго за кошт перапампоўкі плацежаздольнасці з грамадства ў карпарацыю ліхвяроў ён жа стварае нястачу гра-шовай масы па адносінах да гандлёвага абароту пры заяўленай кошту тавараў, выстаўленых на рынак па цэнах, што выраслі з прычыны аднясення на сабекошт пазыковага адсотка;Сс
; судны працэнт таксама спараджае загадзя каштоўны абавязак, некаторым чынам размеркаваны ў грамадстве, чым знішчае плацежаздольны попыт і затарможвае збыт прадукцыі (у такіх умовах збыт становіцца магчымым толькі за кошт паніжэння рэнтабельнасці «рэальнага сектара» эканомікі і пры гэтым прадпрыемствы, чыя прадукцыя не знаходзіць збыту ў належных аб'ёмах па цэнах вышэй сабекошту, губляюць капіталізацыю аж да спынення свайго існавання);
; нястача грашовай масы (па адносінах да неабходнай для забеспячэння тавараабароту па заяўленым цэнах) і заведама неоплатный абавязак, некаторым чынам размеркаваны ў гра-мадстве, у сукупнасці ціснуць на псіхіку тых людзей, якія спадзяюцца вырашыць свае фінансавыя і эканамічныя праблемы з дапамогай пазыкі грошай — так мінулыя акты крэдытавання пад працэнт стымулююць ўзяцце новых крэдытаў і ў выніку незваротна раскручваецца праславутая «інфляцыйная спіраль» і распаўсюджваецца даўгавое рабства, у якім людзі працуюць на аплату загадзя неоплатного доўгу.
Пры гэтым, хоць непасрэдныя пазычальнікі складаюць меншасць грамадства, але расплачвацца па зробленым імі даўгах вымушаны ўсё...
Усё гэта можна паказаць матэматычна строга на аснове мад-эляў міжгаліновага балансу продуктообмена і фінансавага абмену і правілаў Г. Р. Кірхгофа (1824 — 1887) для абменных працэсаў у сетках, аднак сацыялагічная і эканамічная навука біблейскай цывілізацыі гэтай праблематыкай прынцыпова «не цікавіцца»…
А ў іншым сваім аспекце, біблейскі праект глабалізацыі праду-гледжвае знішчэнне ўсіх, хто не пажадае ці несвядома-аўтаматычна не зможа яму падпарадкавацца, падаўшы ўсім іншым — бяздумна пагадлівым — статус рабоў і закладнікаў завадатараў гэтага праекта.
Адпаведна прынцыпам пабудовы біблейскага праекта кіраван-ня глабалізацыяй транснацыянальная карпарацыя ліхвяроў-крэдытораў (а дакладней — яе завадатары) можа заплаціць якую заўгодна манапольна высокую цану за ўсё: хоць за патрэбную ім палітыку — хоць за забойства або звяржэнне непрадажных палітыкаў, не кажучы ўжо пра больш дробных пакупках.
Чым гэта лепш гітлерызму? — Пра гэта вероучителя біблейскіх культаў і іншыя «гуманісты ад Бібліі» маўчаць альбо ўпадаюць у істэрыку пры задавании ім такога роду пытанняў, хоць прынцыповая розніца для непрадузятага чалавека праглядаецца толькі ў адным:
Гітлер лічыў, што «расай спадароў» павінны стаць немцы (да-кладней — нашчадкі членаў СС, якія прайшлі кантроль на адпаведнасць расава-«элітным» стандартам), і пачаў ажыццяўленне праекта ваеннай сілай (6-й прыярытэт абагуль-неных сродкаў кіравання/зброі);
а стваральнікі біблейскага праекта ролю «расы гаспадароў» ўсклалі на старажытных габрэяў і іх нашчадкаў, звярнуўшы іх тым самым у тупое прылада выканання праекта, а грубай вайс-ковай сілы аддалі перавагу прынцып «дзе не пройдзе магутнае войска, пройдзе асёл, навьюченный золатам» (4-й прыярытэт абагульненых сродкаў кіравання/зброі, не успрыманых пера-важнай большасцю людзей ў сучаснай культуры ў якасці зброі і сродкаў кіравання). І акрамя таго, арганізавалі сістэму «гульняў з ненулявое сумамі» у сваю карысць на узроўнях абагульненых сродкаў кіравання/зброі трэцяга і больш высокіх прыярытэтаў, аб чым гаворка пойдзе ў раздзеле 8.5.
Калі заставацца пад уладай біблейскай культуры, то атрым-ліваецца так, што габрэям — на тым падставе, што Біблія нібы-та боговдохновенна, а габрэі — нібыта народ, прычым, у адроз-ненне ад іншых народаў, нібыта богоизбранный (з усімі вынікаю-чымі з гэтага «факту» перавагамі над іншымі людзьмі), — не толькі можна, але яны абавязаны рабіць тое, за што зьневажалася Гітлер. Аднак боговдохновенность ці хаця б богуугодность пры-ведзенай вышэй сацыялагічнай дактрыны Бібліі рэальна нічым па жыцці аб'ектыўна не пацвярджаецца: меркаванне аб яе нібыта бо-скасці — усяго толькі суб'ектыўныя меркаванні прыхільнікаў гэтай дактрыны і яе рабоў-нявольнікаў.
Казаць пра тое, што Новы запавет яе нібыта адмяніў, — так-сама не даводзіцца , паколькі царквы імя Хрыста, па-ранейшаму прызнаючы чароўнымі старазапаветныя тэксты, у якіх яна вы-кладзена, за дзве тысячы гадоў не выпрацавал сваёй альтэрна-тыўнай сацыялагічнай дактрыны ажыццяўлення глабалізацыі.
Гэта — адзін з прыкладаў таго, як біблейскія веравучэння злосна мэтанакіравана насаджаюць дваістыя маральна-этычныя стандарты: з аднаго боку, дэкларуецца «не крадзі», і тут жа па змаўчанні працягваюць «крадзь, але ў форме мафіёзна-карпаратыўна арганізаванага ліхвярствам» ж «не забі», і тут жа «народы, якія не заходзяць служыць табе, цалкавіта вынішчацца», а дакладней — гэта мае на ўвазе: «падлягаюць знішчэнню».
Г.зн. генацыд загаданы і апраўданы Бібліяй, калі яго робяць юдэі ці хто-то іншы дзеля «задавальнення юдэяў», а па сут-насці — дзеля прасоўвання праекта ў жыццё.
І далей, як следства, ужо свецкага жыцця: чый-небудзь на-цызм, тым больш, жадаючы сусветнага панавання (г. зн. які мае свой праект глабалізацыі), — гэта «дрэнна», а юдэйскі ін-тернацізм (званы «інтэрнацыяналізмам») — гэта «добра». І тым больш без адказу застаюцца пытанні: чаму адно — ха-рактарызуецца як фашызм, а іншае — як Промысел Божы, нібыта неисповедимый? i ў імя чаго біблейскі фашызм неаб-ходна абараняць ад якога-то іншага канкуруючага з ім фа-шызму, замест таго, каб пакончыць з фашызмам наогул ва ўсіх яго разнавіднасцях? i чаму ў меркаванні многіх пра-васлаўная (а таксама каталіцкая ці пратэстанцкая і інш.) традыцыя — гэта «добра», а юдаізм — «дрэнна», хоць пры-ведзеныя вышэй тэксты аднолькава прызнаюцца «святым» кіраўніцтвам і паствай абедзвюх канфесій?
Гэтыя і аналагічныя ім пытанні абыходзяцца маўчаннем у палітычнай культуры якая склалася гістарычна і ў такіх навуках як гісторыя, сацыялогія, этыка, палітэканомія, эканамічныя тэорыі ў іх афіцыйных культавых версіях. Гэта — следства таго, што культура, у тым ліку і навука якая развіваецца ў ёй, абумоўлена канцэпцыяй арганізацыі жыцця грамадства, абслугоўвае канцэпцыю і не павінна падрываць яе.
Паколькі ў дадзеным выпадку культура мэтанакіравана фар-муецца пад біблейскі праект пазыковага і вероисповедального (ідэйнага) прыгнёту чалавецтва, то ў якая развіваецца ў гэтай культуры навуцы ёсць мноства «забароненых тэм», якія за-претны у сілу таго, што іх аб'ектыўнае асвятленне здольна пакласці канец біблейскага глабальна-палітычнаму праекту. 
Тым не менш канцэпцыя кіравання глабалізацыяй, якая рэаль-на ажыццяўляецца ў гісторыі, выяўлена. Яна — на працягу трох апошніх тысячагоддзяў — дамінанта сусветнай гісторыі, аб якой маўчыць гістарычная навука ў яе афіцыйных і неафіцыйных куль-тавых версіях па вышэй названай прычыне: навука як галіна дзей-насці заўсёды служыць канцэпцыі кіравання жыццём грамадства; і пры усвядомлённых або не усвядомлённых дзеяннях тых ці іншых прадстаўнікоў навуцы супраць пануючай над жыццём грамадства канцэпцыі, такія вынаходнікі выціскаюцца з прафесіі, а то і з жыцця.
Але акрамя таго, што выяўленая біблейская дактрына пабудо-вы глабальнай сістэмы пазыковага рабства — дамінанта сусветнай гісторыі, яна ж і яе інварыянт у тым сэнсе, што не мае прынцыпо-вага значэння:
зарадзіўся біблейскі праект у старажытным Егіпце, а старажытныя габрэі былі ўведзеныя ў яго падчас 42-гадовага «турпаходы» па Сінайскай пустыні, як паведамляе аб іх паходжанні біблейскі гістарычны міф;
альбо старажытныя габрэі блукалі дзе-то ў раёнах паўночнай Італіі і Швейцарыі, як лічаць А. Т. Фаменка і Г. В. Носовский і іншыя прыхільнікі іх «новай храналогіі»;
альбо старажытных габрэяў не было зусім, на чым настойваюць некаторыя гісторыкі-наватары , але на працягу гісторыі «габр-эямі» з дазволу завадатараў праекту становяцца тыя ці іншыя індывіды або сацыяльныя групы, чые агрэсіўна-паразітычныя схільнасці адпавядаюць літары і духу біблейскага праекта;
альбо біблейскі праект паўстаў у гісторыі чалавецтва як-то інакш (напрыклад, ён арганізаваны нейкай іншапланетнай цывіліза-цыяй з мэтай сказіць і заблакаваць развіццё чалавецтва, падпа-радкаваўшы зямную цывілізацыю ёй).
Па-за залежнасці ад таго, хто менавіта і калі яго задумаў, і дзе-калі пачаў ўкараняць яго ў культуру чалавецтва і ў палітычную практыку, біблейскі праект — інварыянт гісторыі ў тым сэнсе, што па сутнасці сваёй і сваіх наступствах ён нязменны, застаецца самім сабой, а менавіта ў кожную эпоху фармуецца кантынгент «богаабраных» юдэяў, гэта — гістарычныя дэталі, не аказваюць ўплыву на мэты і сутнасць гэтага праекта і на практыку яго ўвасаблення ў жыццё.
Гісторыкі-прафесіяналы, сацыёлагі і палітычныя аналітыкі ва ўсім свеце — і нават у перыяд станаўлення і панавання адкрыта атэістычнай культуры ў СССР — па нейкіх суб'ектыўных прычы-нах яго не выявілі, што аб'ектыўна з'яўляецца выразам працы навук, сацыялогіі і паліталогіі якiя склалiся гістарычнай на забес-пячэнне прасоўвання дрэннага праекта ў жыццё. Хоць:
У сапраўды свабодных грамадствах, якія жывуць пад дыкта-там сумлення, выяўленне такога роду праектаў і іх наступ-стваў, выпрацоўка і правядзенне ў жыццё эфектыўных альтэр-натыў — ГАЛОЎНАЯ ЗАДАЧА сацыялогіі, гістарычнай навукі і паліталогіі.
Прычым у дачыненні да марксісцкага светаразумення аб тым, каб біблейскі праект прыгнёту чалавецтва заставаўся не выяўле-ных, а працягу глабальнага гістарычнага працэсу і ўяўлялася некіравальным, мяркуючы па ўсім, паклапаціўся ніхто іншы, як сам К. Маркс. У артыкуле «Да габрэйскім пытанні» (1843 г., яго палеміка з Бруна Бауэр аб шляхах эмансіпацыі  габрэяў у грамад-ства) менавіта К. Маркс фактычна заснаваў негалосная забарона для марксістаў на вывучэнне Бібліі і яе ўздзеяння на псіхіку людзей, а праз псіхіку — на палітычную практыку і рэалізуемую ёй гісторыю: «Пашукаем таямніцы габрэя не ў рэлігіі, — па-шукаем таямніцы рэлігіі ў сапраўдным габрэі». І далей К. Маркс працягвае (тлумачэнні ў зноскі, адзначаныя знакам «— Рэд.», прыводзяцца па цытаванай публікацыі, іншыя тлумачэнні і заўвагі — нашы):
«Якая свецкая аснова яўрэйства? Практычная патрэба, своекорыстие.
Які свецкага культ габрэя? Гандлярства. Хто яго свецкага бог? Грошы.
Але ў такім выпадку эмансіпацыя ад торгашества і грошай — такім чынам, ад практычнага, рэальнага яўрэйства — была б эмансіпацыяй дзеля эмансіпацыі нашага часу.
Арганізацыя грамадства, якая скасавала б предпо-сыл торгашества, а такім чынам і магчымасць торгаше-ства, — такая арганізацыя грамадства зрабіла б габрэя немагчымым. Яго рэлігійнае свядомасць рассеялася б у сапраўдным, животворном паветры грамадства, як пануры туман. З іншага боку, калі габрэй прызнае гэтую сваю практычную сутнасць нікчэмнай, працуе над яе ліквідацыяй, — тады ён вызваляецца з рамак ранейша-га свайго развіцця, працуе прама для справы ча-лавечай эмансіпацыі і змагаецца супраць крайняга практычнага выразы чалавечага самоотчуждения
Такім чынам, мы выяўляем у еврействе праява агульнага сучаснага антысацыяльныя элемента, да-ведзенага да цяперашняй сваёй прыступкі гістарычным развіццём, у якім габрэі прынялі, у гэтым дрэнным напрамку, дбайнае ўдзел; гэты элемент дасягнуў той высокай ступені развіцця, на якой ён неабходна павінен распасціся.
Эмансіпацыя яўрэяў у яе канчатковым значэнні ёсць эмансіпацыя чалавецтва ад яўрэйства . Габрэй ўжо эмансипировал сябе яўрэйскім спосабам.
“ Габрэй, які, напрыклад, у Вене толькі церпім, выз-начае сваёй грашовай уладай лёсу ўсёй імперыі. Габр-эй, які можа быць бяспраўным у самым дробным з гер-манскіх дзяржаў , вырашае лёсы Еўропы. У той час як карпарацыі і цэхі зачыненыя для габрэя ці яшчэ працягваюць ставіцца да яго прыязна, прамысловасць дзёрзка цешыцца над упартасцю сярэднявечных уста-ноў" (Б. Баўэр. "Габрэйскі пытанне", с. 114).
І гэта не адзінкавы факт. Габрэй эмансипировал сябе габрэйскім спосабам, ён эмансипировал сябе не толькі тым, што прысвоіў сабе грашовую ўлада, але і тым, што праз яго і акрамя яго І гэта не адзінкавы факт. Габрэй эмансипировал сябе габрэйскім спосабам, ён эмансипировал сябе не толькі тым, што прысвоіў сабе грашовую ўлада, але і тым, што праз яго і акрамя яго І гэта не адзінкавы факт. Габрэй эмансипировал сябе габрэйскім спосабам, ён эмансипировал сябе не толькі тым, што прысвоіў сабе грашовую ўлада, але і тым, што праз яго і акрамя яго , грошы сталі сусветнай ула-дай, а практычны дух яўрэйства стаў практычным ду-хам хрысціянскіх народаў. Габрэі настолькі эмансипи-ровали сябе, наколькі хрысціяне сталі габрэямі.
 "Набожны і палітычна свабодны насельнік Новай Англіі", — кажа, напрыклад, палкоўнік Гамільтан, — "ёсць свайго роду Лаакаон , не робіць ні найменшых высілкаў, каб вызваліцца ад обвивших яго змей. Ма-моне  — іх ідал, яны шануюць яе не толькі сваімі ву-снамі, але і ўсімі сіламі свайго цела і душы. У іх вачах уся зямля — не што іншае, як біржа, і яны перакана-ныя, што ў іх няма іншага прызначэння на зямлі, як стаць багацей сваіх суседзяў. Гандлярства авалодала ўсімі іх намерамі, змена адных прадметаў торгашества іншымі — адзінае для іх адпачыванне. Падарожнічаю-чы, яны, так бы мовіць, носяць з сабой на плячах сваю лавачку або кантору і не гавораць ні аб чым іншым, як аб працэнтах і прыбытку. Калі ж яны на хвіліну і вы-пусцяць з-пад увагі свае справы, то толькі затым, каб пронюхать, як ідуць справы ў іншых”.
Мала таго, практычнае панаванне яўрэйства над хрысціянскім светам дасягнула ў Паўночнай Амерыцы свайго недвухсэнсоўнага, закончанага выказвання ў тым, што сама пропаведзь евангелля, сан хрысціянска-га вероучителя ператвараецца ў тавар, што збанкрута-ваны купец пачынае зарабляць евангеллем, а разба-гацелы прапаведнік евангелля бярэцца за гандлёвыя махінацыі.
“Чалавек, якога вы бачыце на чале шаноўнай кан-грэгацыі, быў спачатку купцом; калі ён у гэтай справе пацярпеў крах, ён стаў святаром; іншы пачаў са служэння богу, але як толькі ў яго ў руках апынулася некаторая сума грошай, ён прамяняў кафедру прапа-ведніка на гандаль. У вачах большасці духоўны сан — гэта сапраўдны прыбытковы промысел" (Бамон, указ. мн., с. 185, 186) .
Бауэр лічыць "ілжывым такое становішча рэчаў, пры якім у тэорыі за габрэем не прызнаецца палітычных правоў, між тым як на практыцы габрэй карыстаецца велізарнай уладай і праяўляе свой палітычны ўплыў en gros , калі гэта ўплыў саромеючыся для яго en detail " ("Габрэйскі пытанне", с. 114).
Супярэчнасць паміж палітычнай уладай габрэя на практыцы і яго палітычнымі правамі ёсць супярэчнасць паміж палітыкай і грашовай уладай наогул. У той час як па ідэі палітычная ўлада узвышаецца над грашовай уладай, на справе яна стала яе рабыняй
Габрэйства затрымаўся побач з хрысціянствам не толькі як рэлігійная крытыка хрысціянства, не толькі як увасобленае сумнеў у рэлігійным паходжанні хрысціян-ства, але таксама і таму, што практычна — габрэйскі дух — габрэйства — ўтрымаўся ў самым хрысціянскім грамадстве і нават дасягнуў тут свайго вышэйшага развіцця. Габрэй, у якасці асаблівай саставной часткі грамадзянскай супольнасці, ёсць толькі асаблівая пра-ява габрэйскага характару грамадзянскай суполь-насці.
Габрэйства захавалася не насуперак гісторыі, а дзякуючы гісторыі.
Грамадзянская супольнасць з уласных сваіх нетраў пастаянна спараджае габрэя.
Што з'яўлялася, само па сабе, асновай габрэйскай рэлігіі? Практычная патрэба, эгаізм.
Манатэізм габрэя прадстаўлены самім сабой таму ў рэчаіснасці політэізм мноства патрэбаў, політэізм, які ўзводзіць нават прыбіральнае месца ў аб'ект чароўнага закона. Практычная патрэба, эгаізм — вось прынцып грамадзянскай супольнасці, і ён выступіў у чыстым вы-глядзе, як толькі грамадзянская супольнасць канчатко-ва спарадзіла з сваіх уласных нетраў палітычные дзяржавы. Бог практычнай патрэбы і своекорыстия — гэта грошы.
Грошы — гэта раўнівы бог Ізраіля, перад тварам якога не павінна быць ніякага іншага бога. Грошы зводзіць усіх багоў чалавека з вышыні і звяртаюць іх у тавар. Грошы — гэта усеагульны, ўсталяваўшiся як нешта самастойнае, кошт усіх рэчаў. Яны таму паз-бавілі ўвесь свет — як чалавечы свет, так і прыроду — іх уласнага кошту . Грошы — гэта адчужэнне ад ча-лавека, сутнасць яго працы і яго быцця ; і гэтая чужая сутнасць загадвае чалавекам, і чалавек пакланяецца ёй.
Бог габрэяў зрабіўся мірскім, стаў сусветным богам. Вэксаль — гэта сапраўдны бог габрэя. Яго бог — толькі ілюзорны вэксаль.
Погляд на прыроду, якое складваецца пры панаван-ні прыватнай уласнасці і грошай, ёсць сапраўднае па-гарда да прыроды, практычнае прыніжэнне яе; прырода хоць і існуе ў габрэйскай рэлігіі, але толькі ва ўяўленні. У гэтым сэнсе Томас Мюнцер прызнаваў невыносным, "што ўся стварэньне зрабілася ўласнасцю — рыбы ў вадзе, птушкі ў паветры, расліны на зямлі; бо і стварэньне павінна стаць свабоднай".
Тое, што ў габрэйскай рэлігіі змяшчаецца ў аб-страктным выглядзе — пагарду да тэорыі, мастацтву, гісторыі, пагарда да чалавека, як самамэты, — гэта з'яўляецца сапраўднай, сьвядомай пунктам гледжання грашовага чалавека, яго дабрадзейнасцю. Нават ад-носіны, звязаныя з працягам роду, узаемаадносіны мужчыны і жанчыны і г. д. становяцца прадметам ганд-лю! Жанчына тут — прадмет куплі-продажу.
Хiмерическая нацыянальнасьць габрэя ёсць на-цыянальнасць купца, наогул грашовага чалавек .
Беспадстаўны закон габрэя ёсць толькі рэлігійная карыкатура на беспадстаўная мараль і права наогул, на толькі фармальныя рытуалы, якімі акружае сябе свет своекорыстия.
Таксама і ў гэтым свеце своекорыстия вышэйшай стаўленнем чалавека з'яўляецца вызначанымi законамі стаўленне, стаўленне да законаў, якія маюць для ча-лавека значэнне не таму, што яны — законы яго ўлас-най волі і сутнасці, а таму, што яны пануюць і што адступленне ад іх караецца.
Габрэйскі иезуитизм , той самы практычны иезуи-тизм, які Бауэр знаходзіць у талмудзе, ёсць стаўленне Свету своекорыстия да властвующим над ім законах, мудрагелісты абыход якіх складае галоўнае мастацтва гэтага свету.
Сам рух гэтага свету ў рамках гэтых законаў непаз-бежна з'яўляецца пастаянным скасаваннем закона.
Габрэйства не магло далей развівацца як рэлігія, развівацца тэарэтычна, таму што светапогляд прак-тычнай патрэбы па сваёй прыродзе абмежаваны і вычэрпваецца нешматлікімі рыскамі.
Рэлігія практычнай патрэбы магла па самой сваёй сутнасці знайсці сваё завяршэнне не ў тэорыі, а толькі ў практыцы — менавіта таму, што яе ісцінай з'яўляецца практыка.
Габрэйства не магло стварыць ніякага новага свету; яно магло толькі далучаць у кола сваёй дзейнасці но-выя, якія ўтвараюцца светы і сусветныя адносіны, таму што практычная патрэба, розумам якой з'яўляецца своекорыстие, вядзе сябе пасіўна і не можа адвольна пашырацца; яна пашыраецца толькі ў выніку далей-шага развіцця грамадскіх умоў.
Габрэйства дасягае сваёй вышэйшай кропкі з за-вяршэннем грамадзянскай супольнасці; але гра-мадзянская супольнасць завяршаецца толькі ў хрыс-ціянскім свеце. Толькі пры панаванні хрысціянства, якаt ператварае ўсе нацыянальныя, натуральныя, мараль-ныя, тэарэтычныя адносіны ў нешта знешняе для ча-лавека , — грамадзянская супольнасць магчыма была канчаткова аддзяліцца ад дзяржаўнай жыцця, парваць усе родавыя повязі чалавека, паставіць на іх месца эгаізм, своекорыстную патрэба, ажыццявіць чалавечы свет у свет атомiзiрованны, з варожым адзін аднаму супрацьстаяню індывідаў.
Хрысціянства ўзнікла з яўрэйства. Яно зноў перат-варылася ў габрэйства.
Хрысціянін быў з самага пачатку теоретизирующим габрэем; габрэй таму з'яўляецца практычным хрыс-ціянінам, а практычны хрысціянін зноў стаў габрэем.
Хрысціянства толькі па бачнасці пераадолела рэальнае габрэйства. Хрысціянства было занадта уз-нёслым, занадта спiрiтуалiстiческiм, каб ліквідаваць грубасць практычнай патрэбы інакш, як вознесши яе на нябёсы.
Хрысціянства ёсць перанесеная ў завоблачныя высі думка яўрэйства, габрэйства ёсць нізкае ўтылітарнае прымяненне хрысціянства, але гэта прымяненне магло стаць усеагульным толькі пасля таго, як хрысціянства, у якасці скончанай рэлігіі, тэарэтычна завяршыла са-моотчуждение чалавека ад сябе самога і ад прыроды.
Толькі пасля гэтага габрэйства змагло дасягнуць ўсеагульнага панавання і ператварыць адчужанага ча-лавека, адчужэння прыроды ў отчуждаемые прадме-ты, прадметы куплі-продажу, якія знаходзяцца ў раб-скай залежнасці ад эгаістычнай патрэбы, ад торгаше-ства.
Адчужэнне рэчаў ёсць практыка самоотчуждения чалавека. Падобна да таго, як чалавек, пакуль ён аб-лытаны рэлігіяй, умее аб'ектыўна канкрэтызаваць сваю сутнасць, толькі ператвараючы яе ў чужую фантастыч-наю пачвару, — так пры панаванні эгаістычнай патрэбы ён можа практычна дзейнічаць, практычна ствараць прадметы, толькі падпарадкоўваючы гэтыя свае пра-дукты, як і сваю дзейнасць, улады чужой сутнасці і надаючы ім значэнне чужой жудаснасці — грошам.
Хрысціянскі эгаізм асалоды неабходна ператвара-ецца, у сваёй завершанай практыцы, у габрэйскі эгаізм плоці, нябесная патрэба — у зямную, суб'ектывізм — у своекорыстие. Мы тлумачым жывучасць габрэя не яго рэлігіяй, а, наадварот, чалавечай асновай яго рэлігіі, практычнай патрэбай, эгаізмам.
Так як рэальная сутнасць габрэя атрымала ў рэ-лігійнае грамадстве сваё сапраўднае ўсеагульнае ажыццяўленне, сваё ўсеагульны мірское ўвасабленне, то нацыянальнае грамадства не магло пераканаць га-брэя ў несапраўднасці яго рэлігійнай сутнасці, якая толькі выказвае ідэі ў практычную патрэба. Такім чы-нам, сутнасць сучаснага габрэя мы знаходзім не толькі ў пяцікніжжа або ў талмудзе, але і ў сучасным грамад-стве, — не як абстрактную, а як у вышэйшай ступені эмпірычную сутнасць, не толькі як абмежаванасць га-брэя, але як габрэйскую абмежаванасць грамадства.
Як толькі ў грамадства атрымаецца скасаваць эмпірычную сутнасць яўрэйства, гандлярства і яго пе-радумовы, габрэй стане немагчымым, бо яго свядо-масць не будзе мець больш аб'екта, бо суб'ектыўная аснова яўрэйства, практычная патрэба, очеловечится, бо канфлікт паміж індывідуальна-пачуццёвым быццём чалавека і яго радавым быццём будзе скасаваны.
Грамадская эмансіпацыя габрэя ёсць эмансіпацыя грамадства ад яўрэйства» (прыведзена па публікацыі:
http://www.avtonom.org/lib/theory/marx-engels/juden.html; гл. таксама друкарская выдадзены тэкст: К. Маркс, Ф. Энгельс, Сачыненні, выд. 2, т. 1, с. 382 — 413).
Прыведзены фрагмент з артыкула «Да габрэйскім пытанні» К. Маркса (унука двух рабінаў, г.зн. вероучителей юдаізму, яго законнікаў — адзначым між іншым) — выдатная ілюстрацыя таго, што ўяўляе сабой «д'ябальская логіка», звернутая да ка-лейдоскапiчнага альбо мазаічнаму Я-цэнтрычнаму светоразу-менню суб'ектаў, якія не валодаюць асобаснай культурай дыялектычнага пазнання.
Прыведзены фрагмент (і тым больш, артыкул у цэлым) дазва-ляе ўбачыць, як сродкамі ўздзеяння на бяздумна внемыслючых такога роду аўтарытэту ў іх псіхіцы  зачыняецца непажаданая для разгляду тэматыка шляхам ўзвядзення ў калейдоскапічном альбом мазаічном Я-цэнтрычном светоразуменні следстваў ў ранг прычын і прадстаўлення прычын у якасці следстваў. Акрамя таго, у прыведзеным фрагменце артыкулы прысутнічае і недакладная інфармацыя аб станаўленні гістарычна рэальнага хрысціян-ства і яго ўзаемаадносінах з юдаізмам, а таксама і некаторая іншая недакладная інфармацыя, што стварае заведама ілжывае ўяўленне аб закранутай К. Марксам праблематыцы. Калі ж прымаць як сведчанні тое, што піша К. Маркс і што паведамляюць аўтары цытуемых у яго артыкуле работ, то:
Да сярэдзіне XIX стагоддзя ўлада завадатараў біблейскага праекта над Еўропай (па-за Расіі) і Злучанымі Штатамі Амерыкі была амаль поўнай і амаль бязмежнай, і ўжо тады завадатары пра-екта, як здавалася, былі блізкія да бязмежнай улады над усім астатнім светам (калоніямі «вялікіх дзяржаў» біблейскай рэгіяна-льнай цывілізацыі да таго часу была ўся Афрыка, Аўстралія і лад-ная доля Азіі, уключаючы астраўныя архіпелагі, а іх былыя калоніі ў Паўночнай і Паўднёвай Амерыцы, здабыўшы дзяржаўную самастойнасць, ужо належалі біблейскай культуры).
Г. зн. калі сведчанні К. Маркса і цытуемых ім аўтараў суад-несці з прыведзенай вышэй падборкай цытат з Бібліі, то ў адпа-веднасці з прынцыпам «практыка — крытэр ісціны» застаецца зрабіць выснову аб тым, што біблейскі праект прыгнёту ча-лавецтва паказаў да сярэдзіны XIX стагоддзя сваю працаздоль-насць і дасягнуў пэўных поспехаў.  Аднак аб праблемах, якія ён спарадзіў, — для ўсяго чалавецтва, а таксама і для саміх зава-датараў праекту, — К. Маркс на працягу ўсёй яго далейшай жыцця казаў вельмі павярхоўна, не ўдаючыся ў разгляд іх сутнасці і паходжання. (Гэтая праблематыка і ролю марксізму ў гісторыі разгледжана ў Дадатку 2 ).
Пры гэтым сыход Маркса ад разгляду пытанняў веравучэння і рэлігійнай жыцця чалавека наогул і, у прыватнасці, юдаізму, ўплыву веравучэньняў на фарміраванне псіхікі асобы і культуры адпаведных сацыяльных груп, — звярнуў яго артыкул у прыклад расізму і ксенафобіі ў адносінах да габрэяў: калі пагадзіцца з К. Марксам, то габрэі ад прыроды — такія паразіты, а ў юдаізме — яны ўсяго толькі выказалі уласцівы ім ад прыроды агрэсіўны паразітызм.
І таму расіст Гітлер цалкам мог бы падпісацца ледзь не пад кожным абзацам гэтай артыкулы, у якіх даецца характарыстыка габрэйству і ўздзеяння яго на жыццё першапачаткова не біблейскіх па культуры таварыстваў. Адрозненне паміж Марксам і Гітлерам толькі ў тым, што Маркс абвяшчаў ідэю нейкай «эмансіпацыі» яўрэйства і чалавецтва ад торгашества, а Гітлер меў намер ізаляваць яўрэяў ад астатняга чалавецтва на Мадагаскары, а потым — пасля пачатку супрацоўніцтва з сіяністамі  — у Палестыне (ва ўсякім выпадку, першапачаткова планаў генацыду ў яго не было альбо яны публічна не абвяшчаліся — адпаведныя дакументы за яго подпісам не знойдзены, альбо не публікуюцца на працягу ўсяго часу, які прайшоў пасля завяршэння другой сусветнай вайны ХХ стагоддзя)
Непреодоленность савецкім грамадствам да пачатку перабу-довы (1985 г.) забароны на вывучэнне ролі Бібліі ў сусветнай гісторыі, запраграмаванага К. Марксам больш, чым за ста-годдзе да гэтага часу, стала адной з ідэйных прычын краху СССР у 1991 г.
І сказанае вышэй аб мэтанакіраванай абароне ад вывучэння Бібліі і крытыкі яе тэалогіі і сацыялогіі ў бытнасць СССР — не выдумкі, а гістарычная рэальнасць, подтверждаемая фактамі. Вар-та было ужо згадвалася раней (раздзел 1.4) савецкаму пісьменніку-фантаст і сапраўднаму камуністу І. А. Яфрэмава ў сваім рамане «Гадзіна быка» даць ацэнку сацыялагічнай дактрыны біблейскага праекта:
«Падаўленне індывідуальнасці зводзіць людзей у чалавечы статак, як было ў Цёмныя Стагоддзі Зямлі, калі хрысціянская царква фактычна выканала задачу Сатаны, озлабів і зрабіўшы забойцамі мноства людзей... Да няшчасця, галоўная рэлігійная кніга най-больш тэхнічнай і магутнай з мінулых цывілізацый — белай — была Біблія, напоўненая злом, здрадай, пле-мянной варожасцю і бясконцымі забойствамі...»
— і гэты раман практычна адразу ж быў забаронены.
Але быў абраны прыназоўнік, які хавае сапраўдныя прычыны, аднак цалкам праўдападобны для таго, каб прапанаваную матыва-цыю забароны рамана прызналі адпаведнай праўдзе невуцкія про-стыя абывацелі і савецкія намінальна ўладныя бюракраты, ма-ральна-светапоглядна далёкія ад праблематыкі кіравання гла-бальным гістарычным працэсам:
«У рамане "Гадзіна Быка" Яфрэмаў пад выглядам крытыкі грамадскага ладу на фантастычнай планеце "Торманс" па сутнасці паклёп на савецкую рэчаіснасць...." (дакладная запіска ў ЦК КПСС старшыні КДБ СССР Ю. В. Андропава — прыводзіцца па тэксце кнігі А. Канстанцінава «Светлазарны мост» па публіка-цыі на сайце:
http://noogen.2084.ru/Efremov.htm).
Калі б справа складалася толькі ў выкрыцці савецкай бюра-кратыі, то ёй было б прасцей не прызнаваць перасьцярогаў ў свой адрас, а публічна расцаніць гэты раман як крытыку палітычнай практыкі мааізму ў Кітаі, — тым больш, што ў самім тэксце рама-на існуе адпаведная атрыбутыка: культ змяя («сваяк» драконаў кітайскай міфалогіі) на фантастычнай планеце Торманс і прамое ганьбаванне мааізму:
«Мурашыны ілжэсацыялізм стварыўся ў Кітаі, тады які толькі што стаў на шлях сацыялістычнага развіцця, шляхам захопу ўлады маленькай групай, якая з дапа-могай недоучившейся моладзі разграміла дзяржаўны апарат і вылучыла як абсалютна беспярэчны аўтарытэт "вялікага", "найвялікшага", "сонцападобнага" правадыра» .
Аднак менавіта прамое ганьбаванне у рамане Бібліі і происте-кающей з яе палітычнай практыкі, увасобленай у гісторыі ча-лавецтва, дадзенае ў рэчышчы выкладу альтэрнатывы, вы-клікала і прамой забарона з боку перыферыі завадатараў біблейскага праекта перавыданняў рамана і канфіскацыю яго з агульнага доступу бібліятэк. Акрамя таго, за межамі СССР быў сарваны праект экранізацыі рамана «Гадзіна быка» Стэнлі Кубрыкам.
Але ў той жа самы час стаўленне ідэолагаў і мастацтвазнаўцаў ад КДБ і ЦК КПСС да братоў А. М. і. Б. Н. Стругацким, якія пра-пагандуюць «асвечаны» інтэлектуальны таталітарызм Камісіі па кантактах (фантастычны аналаг «глабальнага супер-КДБ» і таем-ных арганізацый будучыні) у сваіх аповесцях «аб странниках і прогрессорах» («Жук у мурашніку», «Цяжка быць богам» і інш.), было па сутнасці адобрана. Нават іх аповесць «Казка аб тройцы», якая папярэднічала цыклу твораў «аб странниках і прогрессорах» і якая прадстаўляла сабой вельмі з'едлівую сатыру на савецкую бюракратыю, прайшла для братоў-пісьменнікаў без якіх-небудзь адчувальных непрыемных наступстваў. Бюракратыя зрабіла вы-гляд, што «Казка аб тройцы» проста не існуе, паколькі яна не вы-давалася ў СССР афіцыйна да 1987 г. (хоць яна была выдадзеная за мяжой) і ў СССР хадзіла толькі ў спісах…
Гэта адрозненне ў лёсах названых пісьменнікаў — выраз таго, што стаўленне ідэолагаў і мастацтвазнаўцаў ад КДБ і ЦК КПСС да тых, хто не прымае біблейскі праект, і да тых, хто ўсяго толькі высмеяў і без таго ўсім відавочную і ў прынцыпе неустра-нимую дурасць бюракратыі, — было сапраўды прынцыпова роз-ных.
Прыкладна ў той жа перыяд гістарычнага часу (у 1950-я — 1960 гг.) АН СССР быў выдадзены 12 томнік «Сусветная гісто-рыя». У ім не знайсці ні слова аб расісцкіх бреднях і рабовалодан-нў сусветных маштабах цэнзараў і рэдактараў ветхо - і новазапа-ветных Адкрыццяў — завадатараў біблейскага праекта прыгнёту чалавецтва ад імя Бога. Але вероучению Кара нахабна прыпісваюцца рабаўладальніцкія гледжанні, прама брыдкія сэнсу Караа і стратэгічнай дактрыны грамадскім жыцці ім, і супра-ваджаецца гэтая хлусня нявызначанымі (г. зн. без указання аятов і цытавання) спасылкамі на Каран.
Звернемся да названаму 12-томнику. Раздзел «Асновы ідэалогіі ранняга ісламу», параграфа VII «Аравія да пачатку VII ст. Арабскія заваёвы і арабскі халіфат (VII — X стст.)», кніга III, с. 108 — 109 паведамляе (уся арфаграфія цытуемага крыніцы заха-вана):
«Іслам ўскладаў на вернікаў мусульман пяць абавязкаў («пяць слупоў ісламу»): вызнаньне догмату адзінабожжа і прызнанне прароцкай місіі Му-хаммеда, выяўленыя ў формуле «няма бажаства, акрамя бога (алаха), і Мухамед — пасланнік божы»  , штодзённае здзяйсненне малітвы па ўсталяваным абраду, адлічэн-не закят (збор 1/40 долі даходу з нерухомай маёмасці, статкаў і гандлёвых прыбыткаў) фармальна ў карысць бедных. Фактычна ж у распараджэнне араба-мусульманскага дзяржавы, захаванне посту ў месяцы рамадане і паломніцтва ў Меку (хадж), абавязковае зрэшты, толькі для тых, хто быў у стане яго здзейсніць. Вучэнне ісламу пра анёлаў, аб страшным судзе, аб за-магільным аддаванні за добрыя і злыя справы, пра д'ябла і пекле было такім жа, як і ў хрысціян. У мусуль-манскім раі вернікам абяцаліся разнастайныя асалоды.
слам прадпісваў мусульманам ўдзел у святой вайне (джыхад) з «нявернымі». Вучэнне аб вайне за веру і пра выратавальным значэнні ўдзелу ў ёй для душ вернікаў развівалася паступова ў працэсе заваёў. Па адносінах да юдэям і хрысціянам (а пазней і да зоро-астрыйцам) дапускалася верацярпімасць, аднак пры ўмове, што тыя падпарадкуюцца, стануць падданымі мусульманскага (г.зн. арабскага) дзяржавы і будуць плаціць устаноўленыя для іх падаткі.
Свяшчэнная кніга мусульман — Каран («Чытанне»), паводле вучэньня ісламу, існавала адвечна і была па-ведамлена богам Мухамеду, як адкрыцьцё. Прамовы Мухамеда, якія выдаюцца ім за «адкрыцьця ад бога», запісваліся паводле падання, яго паслядоўнікамі. Гэтыя запісы ў далейшым, несумненна, падвяргаліся апрацоўцы. У Каран ўвайшлі таксама многія біблейскія паданні. Каран быў сабраны ў адзіную кнігу, адрэдагаваны і падзелены на 114 параграфаў (сур) ужо пасля смерці Мухамеда, пры халіфе Османе (644 — 656). Ўплыў мекканскіх рабаўладальнікаў і купцоў адбілася на іх мове, і на ідэях Карана. Словы «обмеріваюшчы», «крэдыт», «доўг», «ліхва» і ім падобныя не раз сустракаюцца ў Каране. У ім апраўдваецца інстытут рабства. У асноўным ідэалогія Карана накіравана супраць грамадскіх інстытутаў першабытна-абшчыннага ладу — міжплемянных барацьбы, кроўнай помсты і т. п., а таксама супраць шматбожжа і ідалапаклонства.
У Каране ёсць спецыяльная кіраўнік «Здабыча», якая стымулявала ў ваяру-арабе жаданне ісці ў паход: 1/5 ваеннай здабычы павінна была паступаць прароку дзеля яго роду, удовам і сіротам, а 4/5 вылучаліся ў раздзел войску з разліку: адна доля пехотінцу і тры долі вершніка. Ваенная здабыча складалася з золата, срэбра, палонных-рабоў, усякага рухомай маёмасці і жывёлы. Заваяваныя землі не падлягалі падзелу і павінны былі паступаць у валоданне мусульманскай абшчыны. Забітым на вайне — «пакутнікам за веру» іслам абяцаў райскае асалода. Лічылася, што в раб-ства можна звяртаць толькі іншаверцаў. Аднак пры-няцце ісламу людзьмі, ужо звернутымі раней у рабства, не вызваляла ад рабства ні іх, ні іх нашчадкаў. Дзеці паноў і рабыняў, прызнаныя сваімі бацькамі, якія лічыліся вольнымі. Іслам дазваляе мусульманіну мець адначасова да 4 законных жонак і колькі заўгодна ра-бынь-наложніц.
Для пачатковага ісламу не існавала розніцы паміж духоўнымі асобамі і свецкімі паміж мусульманскай су-полкай і дзяржаўнай арганізацыяй, паміж рэлігіяй і пра-вам. Якое склалася паступова паміж VII і IX ст. мусуль-манскае права першапачаткова грунтавалася на Ка-ране. Да гэтага галоўнай крыніцы права з канца VII ст. далучыўся яшчэ і іншы — паданне (сунна), якое скла-далася з хадысе, то ёсць апавяданняў з жыцця Муха-меда. Шмат гэтых хадысе было прыдумана ў асяроддзі «паплечнікаў прарока» — мухаджіров і ансаров, а так-сама іх вучняў. Па меры таго, як арабскае грамадства развівалася і жыццё яго станавілася ўсё больш скла-данай, высвятлялася, што Каран і хадысе не даюць ад-казу на многія пытанні. Тады з'явіліся яшчэ два крыніцы мусульманскага права: іджма — узгодненае меркаван-не аўтарытэтных багасловаў і прававедаў і кыяс — меркаваньне па аналогіі.
Савецкія гісторыкі па-рознаму тлумачаць сацыяль-ную аснову ранняга ісламу. Згодна з названай вышэй першай канцэпцыі, у раннім ісламе адбіўся працэс рас-кладання першабытна-абшчыннага ладу і складання рабаўладальніцкага ўкладу ў североарабском грамад-стве. Толькі пасля, у сувязі з феодализацией арабскага грамадства, іслам паступова развіўся ў рэлігію фе-адальнага грамадства. Паводле ж другой канцэпцыі, іслам з самага пачатку быў ідэалогіяй раньнефеадаль-нага грамадства, хоць больш ярка сацыяльная сут-насць яго выявілася пазней, пасля арабскіх заваёў».
Вось такія пажадлівыя і сквапныя цемрашалы і агрэсары гэтыя мусульмане, ледзь ці не горш нацыстаў, калі верыць акадэмічнай навуцы часоў СССР. І з той пары мала што змянілася ў пазіцыі паліталогіі РАН.
Разгляданы акадэмічны 12-томнік зусім правільна паведамляе, што " Словы «обмеріваюшчы», «крэдыт», «доўг», «ліхва» і ім па-добныя не раз сустракаюцца ў Каране". Аднак ён подла замоўчвае аб тым, як яны ў ім згадваюцца. Таму, каб паказаць подласць і свядомую ілжывасць аўтарскага калектыву гэтага 12-томніка  і іх ананімных куратараў, прывядзем некаторыя вытрымкі з Карана.
Сура 2: «275 (274). Тыя, якія iздержiваюць сваю ма-ёмасць ноччу і днём, таемна і відавочна, — ім іх ўзна-гарода ў Госпада іх; няма страху над імі, і не будуць яны засмучаныя! 276 (275). Тыя, якія пажыраюць рост, паўстануць толькі такімі ж, як паўстане той, каго па-вергает сатана сваім дакрананнем. Гэта — за тое, што яны казалі: "Бо гандаль — тое ж, што рост" (у перак-ладзе Г. С. Саблукова: "лихва — тое ж, што прыбытак у гандлі"). А Бог дазволіў гандаль і забараніў рост. Да каго прыходзіць наўмаўленьне ад яго Госпада, і ён ўтрымаецца, таму даравана, што папярэднічала: справа яго належыць Богу; а хто паўторыць, тыя — насельнікі агню, яны ў ім вечна жывуць!
277 (276). Знішчае Бог рост і вырошчвае міласціну (у перакладзе Г. С. Саблукова: Бог выводзіць з ужытку ліхву, але лішную сілу <лепш: улада ліхвы — наша тлумачэнне пры цытаванні> дае міласціны). Са-праўды, Бог не любіць усякага няслушнага грэшніка. (277). Тыя ж, якія паверылі і тварылі добрыя, і выстой-валі малітву, і давалі ачышчэнне, — ім іх ўзнагарода ў Госпада іх, і няма страху над імі, і не будуць яны сум-ныя!»
З гэтага фрагмента можна зразумець, што прыведзеная вышэй біблейская дактрына скупкі свету на аснове юдэйскай мафіёз-на-карпаратыўнай манаполіі на ліхвярства ў міжнародных глабальных маштабах і спараджаецца ёю сістэма пазыковага рабства расцэньваецца ў Каране безальтэрнатыўна як відавоч-нае выраз сатанізму.
Вядзецца ў Коране гаворка і пра узважванні і мерах, але не так, як можна зразумець у кантэксце прыведзенага фрагмента з акадэмічнага 12-томніка:
 «Цалкам выконвайце меру і вагу. Не зніжайце людзям у іх рэчах і не псуйце зямлю пасля яе прылады. Гэта лепш для вас, калі вы вернікі!» (Каран, 7:85).
«Не будзьце, як тыя, якія выйшлі з свайго жылля з гонарам і крывадушнасцю перад людзьмі. Яны ад-хіляюць ад шляху Бога, а Бог абдымае тое, што яны робяць» (Каран, 8:47).
У канцы 1970 х гг. выкладчык навуковага камунізму ў адным з ВНУ, з прычыны таго, што яе былыя студэнты-замежнікі, якія вучыліся ў СССР, разъехавшись па розных краінах і паспеўшы на радзіме стаць нават міністрамі, працягвалі падтрымліваць з ёю адносіны, ведала ў шэрагу выпадкаў больш, чым пісалі савецкія газеты і паказвала тэлебачанне. Як-то яна расказвала пра візіт у СССР у часы Брэжнева аднаго з кіраўнікоў арабскіх дзяржаў, які без хітрыкаў прапанаваў кіраўніцтву нашай краіны: “Вы будуеце камунізм, а мы будуем сацыялізм. Давайце будаваць камунізм ра-зам пад кіраўніцтвам Алаха"
Зразумела, што такая прапанова ў культуры бессаромна атэіз-му, у якой знаходзілася кіраўніцтва СССР, нічога акрамя здзіўлення ў яго выклікаць не магло і таму было ім успрынята як абуральная глупства, на якую адказаць па сутнасці немагчыма. Такога роду прапановы сапраўды былі і застаюцца незразумелымі да цяперашняга часу, паколькі з часоў Расійскай імперыі мера ра-зумення кіраўніцтва краіны фарміруецца на аснове звестак, якія прадстаўляюцца гістарычнай навукай і афіцыйным тэалогіяй ў праваслаўнай культуры.
Але калі звярнуцца да Карану, будучы свабодным ад прадузя-тасцяў, сфармаваных навукай і тэалогіяй традыцыйных канфесій (у тым ліку і іслам які склаўся гістарычна), то можна знайсці ў ім ключы да пабудовы сацыялагічнай дактрыны, якая, па-першае, з'яўляецца альтэрнатывай па адносінах да прыведзенай вышэй біблейскай, і, па-другое, выкрывае і хлусню акадэмічнай навукі ў прыведзеным фрагменце "Сусветнай ‘гісторыі’". І шчырае без прадузятасцяў зварот да Карану растлумачвае крыніцу паходжання згаданагай прапановы аднаго з лідэраў арабскіх краін савецкаму кіраўніцтву ў брэжнеўскія часы:
«... прыходзьце да слова роўнаму для нас і для вас, (...) каб адным з нас не звяртаць іншых у спадароў ак-рамя Бога» (3:57); «Вы былі на краі прорвы агню, а Ён выратаваў вас адтуль. Так тлумачыць вам Бог Свае азнакі, — можа быць, вы пойдзеце прамым шляхам! — і няхай будзе сярод вас абшчына, якая заклікае да дабра, загадвае ухваленае і ўтрымлівае ад неодобря-емого. Гэтыя — шчаслівыя» (3:99, 100).
Гэта — запаведзь царства Божага на Зямлі, падтрымоўванага самімі людзьмі. Гэта — альтэрнатыва біблейскага праекту прыг-нёту чалавецтва ад імя Бога, па якой прычыне завадатары праекта мэтанакіравана сеюць прадузятасці і нянавісць у дачыненні да му-сульманскай культуры як захавальніцы Карана. Больш таго, з гэтага відаць, што насуперак таму, што паведамляецца у акад-эмічным 12-томнiке, Каран не толькі не заахвочвае рабства , але ўскладае вялікую адказнасць на тых, хто падпарадкоўваецца па-навання адных людзей над іншымі («каб адным з нас не звяртаць іншых у спадароў акрамя Бога») і не пярэчыць яго ўсталявання, а не на тых, хто сам рвецца да такога роду панавання над людзьмі .
Іншая справа, што іслам які склаўся гістарычна рэальна не жыве ў адпаведнасці з гэтымі і многімі іншымі кораническими запаведзямі, паколькі і «эліта» ісламскага свету прэтэндуе на рабаўласнасьць ад імя Бога, сапраўды гэтак жа як і завадатары біблейскага праекта і «эліты» дзяржаў, якія склаліся ў біблей-скай культуры.
І гэтая дэградацыя ісламу ў обрядоверие, прыстасаваны да патрэб абслугоўвання своекорыстия «эліты», шмат у чым дае ас-нову для таго, што ў свядомую хлусню акадэмічнай навукі аб сут-насці коранического Адкрыцьця многія вераць.
Абарона біблейскай дактрыны прыгнёту чалавецтва акад-эмічнай навукай — гэта стратэгія : у мінулым імпе-ратарскай АН, потым АН СССР, а цяпер РАН.
І ўсё гэта — насуперак афіцыйна абвешчанай у СССР прыхільнасці атэізму і ідэалам вызвалення людзей ад паразітызму (тым больш — сістэмна арганізаванага) на іх працы і жыццi.
Таму біблейская дактрына прыгнёту чалавецтва ад імя Бога не ўсведамляецца ў якасці канцэпцыі глабалізацыі, канцэпцыі ажыццяўлення глабальнай палітыкі.
З пункту гледжання большасці прадстаўнікоў габрэйска-юдэйскіх дыяспар, у якіх на ўзроўні свядомасці сапраўды няма iмкненняў да персанальна свайму асабістаму сусветнага панаван-ня, і якія працуюць у сітуацыі, якая сістэме грамадскага аб'яднання працы па здольнасці, усе выкладзенае вышэй — махровы наукообразны «антысемітызм», паклёп, якая зневажае да-стоинство шматпакутнага вялікага народа, якая здольная справа-каваць чарговы ў гісторыі «халакост».
З пункту ж гледжання «талерантных» да ўсяго, няўважлівых і прыдуркаватых без адрознення іх этна-канфесійнай прыналеж-насці біблейскі праект прыгнёту чалавецтва ад імя Бога і зусім не існуе таму, што прыведзеная вышэй падборка цытат з Бібліі — менавіта падборка, а не суцэльны фрагмент біблейскага тэксту, у якім дэкларацыя аб намеры ўсталяваць сусветнае панаванне была б выказана як адзінае цэлае, ад пачатку і да канца. Інакш кажучы, па іх думку, практычна з любога тэксту можна «надраць фраз», а потым з «надерганных фраз» скампанаваць тэкст любога зместу. І яны перакананыя ў тым, што УП СССР зрабіў менавіта гэта з тэк-стам Бібліі, выказаўшы у згаданай падборцы свой шызафрэнічны «антысемітызм», а не сапраўдную сутнасць біблейскай сацыялогіі, якая, як яны «думаюць», на самай справе выяўляецца ў «дясяцi запаведзях Майсея» (ветхозаветная кніга «Зыход», гл. 20), а так-сама — у «Нагорнай пропаведзі» Хрыста (Мацей, гл. 5), якія (у адрозненне ад прыводнай намі падборкі) ўяўляюць сабой «суцэльны тэкст».
Таму для ўсіх тых, для каго біблейскі праект прыгнёту ча-лавецтва ад імя Бога — за межамі ўспрымання або за межамі ра-зумення, гісторыя цячэ сама сабой непрадказальна і бязмэтна ў неведомом кірунку, габрэі — самыя разумныя ад прыроды, удачлівым і згуртаваныя, а «антысемітызм» — крыўдная з'ява, прычыны якога трэба шукаць, дзе заўгодна, толькі не ў еврействе — яго безвинной ахвяры і не ў яго культуры.
І такога роду гледжанні характэрныя як для «інтэлектуалаў» габрэйска-юдэйскага паходжання, так і для ўсіх іншых «адукава-ных» людзей у біблейскай культуры.
Аднак па-за залежнасці ад меркаванняў афіцыйнай гістарыч-най навукі, мастацтвазнаўцаў і іншых аб выкладзеным вышэй у гэтым параграфе, выяўленне што спрадвеку ажыццяўляецца канцэпцыі глабалізацыі — канцэпцыі кіравання глабальным гіста-рычным працэсам — прыводзіць да пытаннях, якія нават не заўсёды магчыма паставіць (сфармуляваць), а не тое, каб даць на іх адказы, калі не мець метрологически заможных уяўленняў аб працы псіхікі чалавека, аб тыпах ладу псіхікі, не валодаць досыць агульнай тэорыяй кіравання ў дадатку яе да вырашэння розных задач і галоўнае — не развіць у сабе хоць бы мінімальна працаз-дольную асабістую культуру дыялектычнага пазнання і творчасці.
Гэта пытанні аб тым:
• як наогул самоуправляется грамадства і як у ім могуць быць арганізаваны працэсы кіравання наогул?
• як гэтыя агульныя прынцыпы фактычна рэалізаваны ў кіра-ванні біблейскім праектам прыгнёту чалавецтва?
• ад Бога гэты праект альбо гэта ч'я-то адсябеціну, якая не мае з Божым Промыслам нічога агульнага, акрамя пустых (не акту-альных) — і таму ілжывых спасылак на Бога?
Спачатку звернемся да разгляду першага пытання, якое ў сваёй істоце ўяўляе сабой пытанне аб тым, як поўная функцыя кіравання можа рэалізоўвацца ў жыцці таварыстваў і чалавецтва (г.зн. якія могуць быць варыянты яе рэалізацыі).