нібы гордзіеў вузел,
камяк забіў горла -
вось яго б разрубіць,
а душу працінаюць нажы...
я кахаю таго, каго
ўвогуле нельга кахаць,
каму нават рукі не падаць -
Маці Божая, дапамажы!..
***
яго скура – духмяныя травы,
а абдымкі - як лета і мёд,
галубіныя крылы яго
нібы музыкай, ціхім шорахам...
ён рыфмуе і сам, і чаруе,
танчыць вальс выкшталцона,
а губы - з чужою крывёю,
а рукі яго – пахнуць порахам...
***
я разгублена і разарвана.
нашы танцы, кіно, гэты джаз –
гэта ўсё так інтымна, кранальна...
але часам усё, аб чым мару -
гэта лютаўскі дзень і працэсія,
я іду. і трымаю
букет гваздзікоў пахавальных...
гордзiеу вузел
© Copyright: Янина Пинчук, 2017
Свидетельство о публикации №217103002150
Свидетельство о публикации №217103002150
Рецензии