Адцвілі ўжо пралескі мае,
Надышоў лістапад залаты,
Але муза мая ўсё тая ж –
Гэта, любы, каханы мой, - ты.
Мо, хтось усміхнецца: “Дзівачка!”,
Няхай пазайдросцяць лепш:
Не чужаму, не каханку,
А мужу прысвечаны верш!
Мой блізкі і родны, з табою
Мы разам ішлі праз жыццё,
Агульным было і змаганне,
І кожнае адкрыццё,
Абодва спазналі мы шчасце,
Абодва хлябнулі бяды,
Але і ў слату, і ў пагоду
Былі мы сябрамі заўжды.
***
© Copyright: Янина Пинчук, 2017
Свидетельство о публикации №217110301575
Свидетельство о публикации №217110301575
Рецензии