калі чараваць вучылася,
жаданні расклала, як зёлкі,
па строгіх раўнюткіх палічках;
даўно ўжо і цвёрда ведала,
у каго перакідвацца буду:
хацела быць рыссю лясною,
імклівай плямістаю смерцю,
што кіпці мае са сталі,
а вочы з халоднага жару;
а часам апошнім нібыта
хто іншы мне чары наклаў –
разгубілася:
цяпер хачу стацца я туркаўкай;
ёй грудзі лашчыць світанак,
а крылы журба абсыпае
зорным сярэбраным пылам,
калі птушачка мужа губляе
і аплаквае вечна, бясконца,
гэтаксама, як вершы пішу табе…
толькі б шротам кахання ўласнага
мне аднойчы не быць разарванай…
чары
© Copyright: Янина Пинчук, 2017
Свидетельство о публикации №217111301348
Свидетельство о публикации №217111301348
Рецензии