матылькі маіх сноў
так адчайна
ляцяць і ляцяць –
разбіваюцца…
самагубцы яны:
пачынаюць свой штурм
і ўніз
дываном асыпаюцца.
рукі збітыя ў кроў
і пазногці садраны
аб шкляную
мяжу сусветаў…
але бачу цябе
і святло тваё зыркае,
варта дзякаваць
нават за гэта.
за адзін такі факт.
за гэта…
мяжа
© Copyright: Янина Пинчук, 2017
Свидетельство о публикации №217112000712
Свидетельство о публикации №217112000712
Рецензии