Сумнай адлегласці ціш
празрыстымі робіць зрэнкі
і запавольвае ток
і ў правадах, і ў венах;
рукамі-парасткамі сябе
абхопіш -
жаданне сабрацца
і ўжо не чакаць,
не трываць,
ні аб чым не прасіць, не ганяцца;
за дзвярыма старымі,
замкнёнымі, быццам вусны,
не застацца ніколі і збегчы –
спакусна;
але ж запару матэ
і піць буду пільна горыч;
увойдзеш зусім неўпрыкмет,
абдымеш і сядзеш побач.
***
© Copyright: Янина Пинчук, 2017
Свидетельство о публикации №217121501015
Свидетельство о публикации №217121501015
Рецензии