Момант нашай сустрэчы
Я не помню, дарэчы,
Толькі помню, што розум згубіў;
Былі золкі туманныя
І пачуцці нязнаныя,
Бо датуль я шчаслівым не быў!
Зазіраў неаднойчы
У блакітныя вочы,
І нарэшце ў іх патануў –
Мне даруй, калі раптам
Нейкім словам ці жартам
Незаўважна балюча крануў;
Час апошні блукаю,
Водгук шчасця шукаю
І бязмэтна стаю на рагу
Тваёй вуліцы, мілая,
Не стае бо ўжо сілы мне –
Бо я жыць без цябе не магу!
Пра каханне - на замову
© Copyright: Янина Пинчук, 2018
Свидетельство о публикации №218013101193
Свидетельство о публикации №218013101193
Рецензии