Няудалы хабар

Напярэдадні 23 лютага дырэктарка адной дзяржаўнай установы накіравала Лізу – свой шосты палец левай рукі –  “прагуляцца”. Дзяўчыне трэба было аддаць два пакункі. У адным ляжала нешта лёгкае, загорнутае ў паперу, якую звычайна не шкадуюць, і прадавачкі старанна ўкручваюць у яе набытыя шкарпэткі ды майкі. Сам пакет быў стракаты, і ўсё крычала пра тое, што ў грамадстве чакаюць нейкага свята. Другі пакунак быў менш насычаны фарбамі, важыў таксама няшмат, і там таксама віднелася такая ж папера. Дырэктарка ўзяла ў рукі пакеты перад тым, як аддаць іх Лізе. Падымала па чарзе то адзін пакет, то другі, нібыта тая спартоўка. Урэшце зрабіл хітры ход. “Не, гэты во яркі яму можа і не спадабаецца, дый ён ажно крычыць пра нешта такое… Лішняя ўвага. Не,  Хваевічу аддадзім”, - і вырашыўшы так, памяняла начынку пакетаў. Ліза глядзела за рухамі дырэктаркі і думала пра сваё.
- Вось што Лізок, - працягнула дырэктарка, - вазьмі вось гэты і адвязі ў міністэрства, - працягнула яна першы пакет, - аддасі сакратарцы, скажаш, каб аддала нашаму шэфу, а гэты завязеш Хваевічу, ну гэтаму гамзатаму, што нам паліцы навешваў. Трэба ж павіншаваць…
- Ааа, - узгадала Ліза пра такую асобу ў іхнім офісе, які тут больш расказваў розныя здарэнні са свайго жыцця і піў каву, чым працаваў. Але гамзатым ён не быў. Проста дырэктарка любіла называць усіх ніжэйшых стварэнняў па-за дырэктарскай пасадай рознымі абразлівымі мянушкамі.
Ліза глядзела на два гэтыя пакеты і спрабавала прыгадаць тое нядаўняе пра што казала бос. Як жартавалі падначаленыя: бос – маці вос. Яшчэ раз запытацца, які пакет каму аддаваць, Ліза засаромелася. Яна ведала, што начальніца гэта не можа трываць. Атрымаўшы пакеты, Ліза накінула паліто і выйшла за дзверы офіса.

***
Ішоўшы па вуліцы, Ліза намагалася ўзгадаць які менавіта пакет каму аддаць. Зірнуць унутар яна баялася. Увесь офіс катастрафічна баяўся пані Бос чырвоны нос. Хоць зусім чырвоны ён і не быў. Хіба, толькі на марозе. Лізе здавалася, што нават у пакет укінута камера відэаназірання. Дзяўчына вырашыла думаць лагічна: “Калі гэта міністр, значыць і пакет мусіць быць адпаведны…бліскучы такі, яркі. Каб усе разумелі: вось ён – зорка”.
Добра што і Хваевіч і іх міністэрскі шэф сядзелі ў адным будынку, толькі, зразумела, на розных пасадах і заробках.
Ліза забегла ў мінісэрства, паднялася на другі паверх да сакратаркі.
- Добры дзень!
- Добры дзень!
- Я з Дзяцкага офіса, трэба перадаць вось гэты пакуначак Мікалаю Кірылавічу.
- Няма праблемам. Безумоўна.
- Дзякую!
- Калі ласка!
Аддаўшы пакет, Ліза пайша на трэці паверх, дзе хадзіў Хваевіч і глядзеў што б яму можна было зрабіць за дзень, каб не басцяцца па калідоры проста так.
- Аа, Лізок! – прывітаўся Хваевіч.
- Добры дзень! Я якраз да Вас! Вось… - і працягнула невялікі пакунак да трохі стомленага ад бадзяння Хваевіча.
- Ооо! І шмат шкарпэтак дырэктарка дорыць? – жартам запытаўся той.- Ну, нічога… у гаспадарцы спатрэбіцца.
Ліза лагодна ўсміхнулася, яны яшчэ трохі пасядзелі, пагаварылі.
- Вось чаму гэтым усё, а нам нічога, дзядзька Максім?
- Ну, Ліз… я і сам не ведаю. І здаецца, ну, не дурнейшыя за іх, а няма гэтай валасатай рукі ці што. Рэдка калі па мазгах бяруць, усе чакаюць дай ды дай…
І зноў тэма прайшла пра такое балюча-глабальнае, што ўсяго яны вінты ў гэтай будыніне абсурду, а як далей жыць – адказу ніхто не дасць. І то ці не ведаюць, ці не хочуць казаць. Трохі пасумавалі, трохі і павесяліліся. І добра так развіталіся.

***
Праз паўгадзіны  міністр у пакеце знайшоў дзве пары шкарпэтак і чорныя майткі. Ён нічога не зразумеў і кінуўся тэлефанаваць Бос-дыхлафос. Роў з абодвух канцоў быў страшэнны. Яны не маглі зразумець: у які момант сістэма дала збой.
Хваевіч жа знайшоў чатыры пачакі розных партрэтаў прэзідэнтаў ЗША. Шчасце, якога ён так чакаў, само прыйшло да яго. Цяпер трэба было надзейна схаваць у кішэню тое жаданае і бегчы да сваёй мары.
А Ліза… Ліза ні пра што яшчэ не ведала, яна ішла дадому. І чамусьці на душы было радасна.