5. 3. Преемственные этапы обработки первичной инфо

5.3. Пераемныя этапы апрацоўкі першаснай інфармацыі ў псіхіцы індывіда.


Наступнае пытанне складаецца ў тым, што адбываецца пасля таго, як першасная інфармацыя трапляе ў псіхіку індывіда ў азарэнні адрозніваннем?
Як ужо было адзначана ў раздзеле 4.3, увага, як і воля, таксама-своеасаблівая з'ява, уласцівае ўзроўню свядомасці ў псіхіцы індывіда. Прычым трэба адзначыць, што азарэнне адрозніваннем гэта — адно з'ява, а ўвага — гэта іншае з'ява.
Так і з тэксту Карана распазнаванне і ўвага паўстаюць як розныя з'явы. У прыватнасці, аб адасобленасці ўвагі як з'явы ў псіхіцы паведамляе сура 7:
"І ўжо стварылі мы джшнаў* і людзей, мноства з якіх — здабытак геене (бо): у іх сэрцы, якімі яны не панiмаюць; вочы, якімі яны не бачаць; вушы, якімі яны не чуюць. Яны - як быдла, нават больш - заблудныя. Яны - знаходзяць сябе па-за уважлівасці**» (сура 7:178 (179), пераклад, які выказвае разуменне арабамоўнага тэксту Карана, адрознае ад выяўленага ў перакладах I.Ю. Крачковского і Г.С. Саблукова).

* Джыны, пра якія паведамляецца ў Каране, калі казаць мовай сучаснай нам навукі,- (плазменныя) палявыя формы жыцця ў біясферы Зямлі, гэта якое паведамленне ў прынцыпе не супярэчыць магчымасцям плыні быцця ў іх разуменні на аснове светапогляду трыадзінства матэрыі-інфармацыі-меры, хоць навука, якая склалася на аснове Я-центрызма расцэньвае такога роду сцвярджэнні як не адпаведныя рэчаіснасці.
** Гэты сэнс звычайна перадаюць словазлучэннем »знаходзяць сябе ў няўважлівасці«, а не "па-за ўважлівасці".

Калі псіхіку індывіда прадстаўляць на аснове двухузроўневай мадэлі "свядомасць - несвядомыя ўзроўні псіхікі", то:
- воля дзейнічае з узроўню свядомасці (воля як жыццёвая з'ява ўяўляе сабой здольнасць індывіда падпарадкоўваць сябе самога і працяг падзей вакол сябе ажыццяўленню усвядомленай ім мэтазгоднасці);
- увага, таксама носіць усвядомлены характар і ўяўляе сабой нейкае інфармацыйна—алгарытмічную па сваёй сутнасці з'яву, якая можа быць падпарадкавана волі індывіда, а можа быць і інструментам несвядомых узроўняў псіхікі (а ў некаторых выпадках - знешніх сіл, гэтаму адпавядае абарот гаворкі «завалодаць увагай» суразмоўца ці кагосьці яшчэ), калі яны працуюць на тое, каб:
= альбо давесці да ўсвядомленага ўспрымання індывіда нейкую інфармацыю;
= альбо не дапусціць ўсвядомленага ўспрымання індывідам нейкай інфармацыі шляхам адцягнення яго ўвагі на нейкую іншую інфармацыю.
Такімі знешнімі сіламі могуць быць іншыя суб'екты, эгрэгара як такія, непасрэдна ўзаемадзейнічаюць з псіхікай індывіда, а таксама - аб'екты і суб'екты, падстаўленыя для прыцягнення/адцягнення ўвагі эгрэгарамi ці іншымі суб'ектамі карыслівых інтарэсаў.
Увага як з'ява ў псіхіцы індывіда досыць часта ўпадабняюць пражэктару, грунтуючыся на тым, што індывід здольны толькi вольна звяртаць сваю ўвагу на ўсё, што стала здабыткам яго свядомасці. Але, калі суадносіцца з усімі функцыямі, якія ўвага выконвае ў псіхіцы асобы, то дакладней прыпадобніць яго лакатару, які можа працаваць у двух рэжымах:
- у рэжыме "кругавога агляду", у якім вядзецца сканаванне свядомасці (як вобласці інфармацыйна-алгарытмічнага атаясамлення індывіда і свету) з мэтай выяўлення па пэўных прыкметах тых ці іншых аб'ектаў і суб'ектаў, калі яны патрапяць у зону ўсвядомленага ўспрымання;
- у рэжыме "суправаджэння мэты", у якім выяўлены аб'ект або суб'ект суправаджаецца ўвагай з мэтай выпрацоўкі больш ці менш свядома-асэнсаванай лініі паводзінаў у дачыненні да яго.

Часам Рэжым "кругавога агляду" называюць "расфакусаваным" або раззасяроджаным увагай, а рэжым "суправаджэння мэты" - "сфакусаваным" або засяроджаным. Аднак пытанне не ў тым, як называць той ці іншы рэжым працы ўвагі, а ў тым, каб разумець, што гэта дзьве розныя функцыi адзiнай зьявы (рэжыму).
Адпаведна, у агульным выпадку разгляду - рэальна ў момант азарэння адрозніваннем ўвага і свядомасць у цэлым могуць быць занятыя чымсьці яшчэ, па якой прычыне момант азарэння адрозніваннем, які выявіліся ў свядомасці, можа прайсці міма увагі. З прычыны гэтага(режым лакатара мацней пражектара) дадзенае ў распазнаванне можа сысці з бягучага патоку свядомасці і забыцца на ўзроўні свядомасці, хоць на несвядомых узроўнях псіхікі нішто не забываецца: ні паток пачуццяў, ні паток мыслення абодвух узроўняў псіхікі, ні паслядоўнасць азарэнняў адрозніваннем.
Пры гэтым, калі, абыходзячы ўвагу, дадзенае ў распазнаванне сыходзіць у несвядомыя ўзроўні псіхікі, то калейдаскопчнасць светапогляду нарастае, і гэта (з прычыны неадэкватных дзеянняў{усiх памылак разам} на аснове светапогляднага калейдаскопа) уяўляе небяспеку як для самога індывіда, як для наваколья так I для нашчадкаў.
Тым не менш, усё, што забыта для свядомасці, з дапамогай спецыяльных псіха-фізіялагічных практык і ўдасканалення асобаснай культуры псіхічнай дзейнасці, можна вывесці на ўзровень свядомасці і пераасэнсаваць зноўку, і гэта будзе мець вынікам пераход да іншай якасці жыцця — лепшага, калі вынікі пераасэнсавання больш адэкватныя Лёс і Жыццё ў цэлым.
Аднак усё ж лепш, калі азарэнне адрозніваннем не пройдзе міма ўвагі індывіда. Эфектыўна псіхічная дзейнасці індывіда павінна быць ўласціва менавіта гэта — асаблівае увага да азарэнняў адрозніваннем. Калі дадзенае Распазнаванне
падхоплівае ўвагу, то якое адкрылася ў Азарэнні ў пераважнай большасці выпадкаў застаецца даступным памяці свядомасці. І гэтая акалічнасць пакідае на некаторы час (часам вельмі працяглы) адкрытай магчымасць валявым парадкам даць самому сабе каманду: асэнсаваць дадзенае звыш у азарэнні Распазнаваннем.
У залежнасці ад зьбегу абставінаў і адносін індывіда да сітуацыі — гэта можна зрабіць адразу ж па азарэнні Распазнаваннем, але калі гэта аказваецца немагчымым у сілу таго, што абставіны патрабуюць узаемадзеяння з імі, то да гэтага пытання неабходна абавязкова вярнуцца па магчымасці, чым раней-тым лепш, паколькі ў адваротным выпадку калейдаскапiчнасць светапогляду і светаразумення будзе нарастаць, а да дзеянням у нейкіх маючых адбыцца сітуацыях індывід апынецца
не гатовы.
Развіццё ж светапогляду і светаразумення адбываецца ў працэсе асэнсавання і пераасэнсавання гэтага ў Адрозніванне. Нават калі першапачатковы варыянт асэнсавання аказваецца ў чымсьці памылковым, то пасля індывід прыйдзе да сітуацыі, якая запатрабуе пераасэнсавання раней выпрацаванага разумення. І калі ён не будзе ўпарціцца ў сваёй прыхільнасці няправільнаму, то яго светапогляд і светаразуменне стануць адэкватнымі абставінам яго жыцця і патрэбам яго дзейнасці ў працэсе асобаснага развіцця.
Як было адзначана ў раздзеле 2.3:
Найбольш значная функцыя светапогляду ў псіхіцы індывіда складаецца ў тым, што светапогляд з'яўляецца сродкам мадэлявання плыні падзей у жыцці ў мностве варыянтаў у тэмпе, апераджальным рэальнае працягу падзей, што дазваляе загадзя выяўляць непрымальныя варыянты магчымай будучыні, выбіраць прымальныя і выпрацоўваць у пэўным сэнсе найлепшую лінію паводзін індывіда ў жыцці.
Адпаведна гэтаму, у рэлігійным разуменні жыцця азарэнне адрозніваннем даецца не дзеля таго, каб пацешыць бяздзейную цікаўнасць індывіда тымі ці іншымі дзівосамі; альбо навогул пацешыць яго хоць чым-небудзь; ўвагнаць яго ў трапятанне, паказаўшы яму нейкія кашмары і т. п.
Азарэнне адрозніваннем даецца для таго, каб індывід мог выканаць сваю місію ў Лёсе, якую сам жа індывід павінен абраць і прыняць у якасці сэнсу свайго жыцця,
усвядоміць і понять*, і на гэтай аснове падрыхтаваць сябе да яе паспяховага выканання; альбо для таго, каб ён сышоў з жыцця, калі ён, не жадаючы выканаць нават мінімум, прапанаваны яму ў лёсе, вычарпаў Божае недагляд.
У атэістычным светаразуменні азарэння адрозніваннем невытлумачальныя, Промысел ўяўляецца выдумкай, але тым не менш і ў гэтым выпадку-здабытае індывідам ў азарэнні адрозніваннем з'яўляецца для яго інфармацыйнай асновай для выпрацоўкі ім
сэнсу свайго жыцця, шляхоў і спосабаў увасаблення гэтага сэнсу у жыццё.

* Разуменне гэта - адзін з аспектаў ўсведамлення, звязаны з выразам у лексіцы раней ўсвядомленага або тога что ўсведамляецца ў нейкіх вобразах.

Г.зн. нешто якое змянілася ў выніку асэнсавання і пераасэнсавання дадзенага ў азарэнні Адрозніваннем светапогляда павінна стаць асновай для тых ці іншых свядома пэўных валявых дзеянняў чалавека ў будучыні.
У выніку мы прыходзім да вызначанай высновы: жыццё індывіда на аснове развіцця светапогляду і светаразумення (уключаючы і яго маральна-этычнае развіццё) працякае як пераёмнае праходжанне першаснай інфармацыі па ланцужок: «1.Азарэнне адрозніваннем ад Бога + 2.Увага самога індывіда + 3.валявое рашэнне аб асэнсаванні здабытага ў азарэнні Распазнаваннем + 4.інтэлект у працы з светапоглядам і светаразумення + 5.Змяненне светапогляд і светаразуменне + 6.асэнсавана валявыя дзеянні ў канкрэтыцы плыні падзей у жыцці* + 7.Пацвярджэнне або абвяржэнне адэкватнасці асэнсавання на аснове прынцыпу «практыка — крытэрый ісціны» ў канкрэтыцы жыццёвых абставін».

* Безумоўна, што азарэння адрозніваннем і праходжанне ўсёй апісанай паслядоўнасці да змены светапогляду і светаразумення уключна - будзе мець следствам змену ў алгарытміцы несвядомых узроўняў псіхікі і паводзін на яе аснове.

Задачы, якія вырашае псіхіка індывіда на працягу яго жыцця, нераўназначныя. І са сказанага вышэй пра ролю першаснай інфармацыі ў жыцці людзей павінна быць зразумела, што:
Асэнсавана-валявое падтрыманне ўстойлівасці ланцужкі, апісанай у папярэднім вылучаным курсівам (п.+1-7)абзацы, у якой працякае апрацоўка і выкарыстанне першаснай інфармацыі, - гэта задача, якая валодае найвышэйшым прыярытэтам
сярод усяго мноства задач, з рашэннем якіх мае справу псіхіка індывіда на працягу ўсёй яго жыцця.
Фактычна любы разрыў у гэтым ланцужку - разрыў дыялогу індывіда і Бога на мове жыццёвых абставінаў; па сутнасці гэта - разрыў асобаснай рэлігіі як патаемнай жыццёвай ўзаемасувязі індывіда і Бога.
Адна з магчымасцяў такога разрыву пераемнай ланцужкі «1.Азарэнне Распазнаваннем ад Бога + 2.Ўвага самога індывіда + 3. Валявое рашэнне аб асэнсаванні здабытага ў азарэнні адрозніваннем + 2.інтэлект у працы з светапоглядам і светаразумення...» абумоўлена тым, што можна назваць «парадзіраваннем» эгрэгара (ці іншымі наваждениями звонку) азарэнняў адрозніваннем. Як было адзначана раней, увагу носіць характар свядома і ўяўляе сабой інфармацыйна-алгарытмічны па сваёй сутнасці з'яву, якае можа быць падпарадкавана волі індывіда, а можа быць і інструментам несвядомых узроўняў псіхікі (а ў некаторых выпадках, — знешніх сіл). У выпадку, калі увага не падпарадкавана волі індывіда, а знаходзіцца ва ўладзе несвядомых узроўняў псіхікі ці знешніх сіл, якімі могуць быць эгрэгарамi, нейкія палявыя сутнасці(дэманы), іншыя індывіды. Магчыма такая з'ява як "парадыраванне" азарэння адрозніваннем.
Гэта з'ява можна апісаць прыкладна так: алгарытміка эгрэгара (ці іншая крыніца насланняў) накіроўвае ўвагу на нейкі аб'ект(з'ява), які знаходзіцца ў межах ўсвядомленага ўспрымання індывіда, і калі аб'ект аказваецца ў галіне ўвагі(як інфармацыйна-алгарытмічнага з'явы ў псіхіцы), эгрэгар можа даць імпульс энергетычнай падпампоўкі індывіда, які выкліча несвядомую эмацыйна-разумовую рэакцыю ў сэнсе "вось яно!". Усе вонкава вельмі падобна на працэс, пра які гаварылася раней пры абмеркаванні стратэгіі апрацоўкі інфармацыі ў асобаснай псіхіцы: "1.азарэнне адрозніваннем ад Бога + 2.Увага самога індывіда + 3.валявое рашэнне аб асэнсаванні здабытага ў азарэнні адрозніваннем...", аднак
прынцыповае адрозненне ад яго ў тым, што пры «парадзіраванні» азарэння Адрозніваннем наўвогул непадуладна волі індывіда.
"Азарэнне Адрозніваннем" павінна прыцягнуць увагу да таго, што даецца ў Распазнаванне, але сапраўды робіць замах на адабранне з волі індывіда яго ўвагі. Менавіта па гэтай прычыне увагу можа прапусціць «выбліск» азарэння распазнаваннем, у выніку чаго ланцужок "1.азарэнне адрозніваннем ад Бога + 2. Увага самога індывіда + 3.валявое рашэнне аб асэнсаванні здабытага ў азарэнні адрозніваннем..." абарвецца і будзе замешчана ў алгарытміцы псіхікі іншым: «1.азарэнне адрозніваннем ад Бога + 2.памяць несвядомых узроўняў псіхікі, як +  3.несвядомая апрацоўка інфармацыі або простае "складаванне" інфармацыі...". Але ў наступным, "адкруціўшы памяць назад у мінулае", можна будзе усвядоміць, чым былі занятыя воля і ўвага ў момант азарэння адрозніваннем, і пасля гэтага, калі дазваляе час, - вярнуць дадзенае ў азарэнні Распазнаванне ў нармальную ланцужок апрацоўкі інфармацыі "1.азарэнне адрозніваннем ад Бога + 2.Увага самога індывіда + 3.валявое рашэнне аб асэнсаванні здабытага ў азарэнні адрозніваннем...».
Калі ж мела месца "парадыраванне" азарэння адрозніваннем, то пры рэтраспектыўным аналізе высветліцца, што ўвага не была падпарадкавана волі. Акрамя таго, у момант «парадыравання» можа змяняцца эмацыйна-сэнсавы лад, паколькі, калі увага выведзена на аб'ект "парадыравання" адрознівання, то
"падсвятленне" аб'екта ажыццяўляецца за кошт некаторага энергетычнага імпульсу, якому спадарожнічае ўсплёск (радзей — падзенне) эмоцый на тэму "вось яно!"; а сапраўднае азарэнне адрозніваннем не змяняе эмацыйна-сэнсавага ладу ў момант азарэння, хоць праз нейкі час - па асэнсаванні значнасці
якая адбылася - эмоцыі могуць змяніцца (як у лепшы, так і у горшы бок).
Магчымасць "парадыраваць" азарэнняў адрозніваннем — яшчэ адна прычына, якая абавязвае да таго, каб індывід ўмеў адрозніваць свой настрой(стан) як у працэсе бягучай жыццядзейнасці, так і ў рэтраспектыўным аналізе сваіх паводзін.
Аднак акрамя САМАЙ ГАЛАўНАЙ ЗАДАЧЫ па апрацоўцы першаснай інфармацыі ў рэчышчы стратэгіі «1. Азарэнне Распазнаванне ад Бога + 2.ўвагу самога індывіда + 3.валявое рашэнне аб асэнсаванні здабытага ў азарэнні адрозніваннем + 4.інтэлект у працы з светапоглядам і светаразуменнем + 5.Змененне светапогляда і светаразумення + 6. Асэнсаваныя валявыя дзеянні ў канкрэтыцы плыні падзей у жыцці + 7.пацверджанне або абвяржэнне адэкватнасці асэнсавання на аснове прынцыпу "практыка — крытэр ісціны" ў канкрэтыцы жыццёвых абставінаў» - псіхіка індывіда павінна паспяхова вырашаць і мноства іншых задач. У аснове іх рашэння ляжыць апрацоўка інфармацыі, якая пастаўляецца органамі пачуццяў, без падзелу яе на першасную і іншую, якая ажыццяўляецца ў працэсе ўзаемадзеяння індывіда з патокам падзей у яго жыцці.