Апошняя кропля вільгОты -
Ты поіш мае карані,
Маю старадаўніну… Хто ты?
Свой ціхенькі рух прыпыні.
МалЕнькая ружачка, звыкла
Дагэтулі доўжылісь дні.
Нічога б, здаецца, не зьнікла
Ў турбОтна адвечнай плыні,
Калі б маладосць не зіхнУла,
Калі б не яе прамянi…
Ты льды кантынету скранУла!
Паволь жа і болш не зірні
Ў бездань падмана крышталю,
Ў нязвыклае позірк спыні,
І незнаёмыя шалі
Не руш, мая ружа, засні!
Павольна сузорЪямі крочу
Скрозь цемру, сьвятло, і цяжар…
Калі ў бясконцасьці збочу –
Мой попел табе – марай мар.
_______________ Любай дачцы.
Апошняя кропля...
© Copyright: Анатоль Велижанин, 2019
Свидетельство о публикации №219100401040
Свидетельство о публикации №219100401040
Рецензии