Масквіч
Табе сем гадоў. Суседзкая дзяўчынка, стрыечаная сястра , ёй - шэсць, кажэ: в нас машына е.
Яка така машына?
Тут , балоты, дрыгва скрозь. Толькі ДТ 54 праляскае часам.
У шопцы мамінага дваюраднага брата стаіць Масквіч 412. Новы. Амаль экспартны варыянт. Цэлафан.
Я ніколі не бычыу і не сядзеў у такіх машынах.
Пах- нейкі цуд.
Мы па чарзе сядзімо за кермом. Такі пах новага. Казытае носа. Круцім руля. Жжжжжжж. Едом. Куды? Проста едам. Да клубу. У лаўку.
Далей цемра. І гады прайшлі.
Дзе той Масквіч?
А гоману, гоману та было.
1983 год.
Я навучаюсь кіраваць МАЗам і Москвіч-Іж. Каблук.
Лётаю па городу. Навокал - асфальт.
Масквіч - шпаркі , на педаль газу адгукаецца як знішчальнік F-16. І такі знаёмы інтэр'ер.
Я лячу.
Лячу ў дзяцінства.
Москвич
© Copyright: Ёхан Леверда, 2020
Свидетельство о публикации №220031201985
Свидетельство о публикации №220031201985
Рецензии