Агуркi

Мікалай Носаў
Агуркi
(пераклад на беларускую мову)

  Аднойчы Паўлік узяў з сабой Коцьку на раку лавіць рыбу. Але ў гэты дзень ім не пашанцавала: рыба зусім не клявала.. Затое, калі ішлі назад, яны. забраліся ў калгасны агарод і набралі поўныя кішэні-агуркоў. Калгасны вартаўнік заўважыў іх і засвістаў у свісток. Яны ад яго бегчы. Па дарозе дадому Паўлік падумаў, як бы яму дома не дасталася за тое, што ён лазіць па чужых гародах. І ён аддаў свае агуркі Коцьке.
  Коцька прыйшоў дадому радасны:
- Мама, я цябе агуркоў прынёс!
Мама паглядзела, а ў Яго поўныя кішэні агуркоў, і за пазухай агуркі ляжаць, і ў руках яшчэ два вялікіх агурка.
- Дзе ты іх узяў? - кажа мама.
- На агародзе.
- На якім агародзе?
- Там, ля ракі, на калгасным.
- Хто ж табе дазволіў?
- Ніхто, я сам нарваў.
- Значыць, скраў?
- Не, не скраў, а так проста ... Паўлік браў, а мне нельга, ці што? Ну, і я ўзяў.
Коцька пачаў вымаць агуркі з кішэняў.
- Пастой, пастой! Не. выгружай! - кажа мама.
- Чаму?
- Зараз жа нясі іх назад!
- Куды ж я іх панясу? Яны на градцы раслі, а я сарваў. Усё роўна яны цяпер ужо расці не будуць.
- Нічога, аднясеш і пакладзеш на той жа градцы, дзе сарваў.
- Ну, я іх выкіну.
- Не, не выкінеш. Ты іх не садзіў, не гадаваў, не маеш права і выкідваць.
Коцька стаў плакаць:
- Там вартаўнік. Ён нам свістаў, а мы ўцяклі.
- Вось бачыш, што робіце! А калі б ён злавіў вас?
- Ён не дагнаў бы. Ён ужо старэнькі дзядуля.
- Ну як табе не сорамна! - кажа мама. - Бо дзядуля за гэтыя агуркі адказвае. Даведаюцца, што агуркі зніклі, скажуць, што дзядуля вінаваты. Добра будзе?
Мама стала саваць агуркі назад Коцьке ў кішэню. Котька плакаў і крычаў:
- Не пайду я! У дзядулі стрэльба. Ён стрэліць і заб'е мяне!
- І хай заб'е! Хай лепш у мяне зусім не будзе сына, чым будзе сын злодзей!
- Ну, пойдзем са мной, матуля! На двары цёмна. Я баюся.
- А браць не баяўся?
Мама дала Коцьке ў рукі два агурка, якія не змясціліся ў кішэнях, і вывела яго за дзверы.
- Ці нясі агуркі, ці зусім сыходзь з дому, ты мне не сын!
Котька павярнуўся і павольна, павольна пайшоў па вуліцы. Ужо было зусім цёмна.

  "Кіну іх тут, у канаву, а скажу, што аднёс.- вырашыў Коцька і стаў азірацца вакол. - Не, лепш занясу, а то яшчэ хто-небудзь убачыць і дзядулі з-за мяне патрапіць».
  Ён ішоў па вуліцы і плакаў. Яму было страшна.
"Паўліку добра! - думаў Коцька. - Свае агуркі мне аддаў, а сам дома сядзіць. Яму бадайне страшна".
  Выйшаў Коцька з вёскі і пайшоў полем. Вакол не было нi душы. Ад страху ён не памятаў, як дабраўся да агарода. Спыніўся каля будана, стаіць і плача усё гучней і гучней. Вартаўнік пачуў і падышоў да яго.
- Ты чаго плачаш? - пытацца.
- Дзядуля, я прынёс агуркі назад.
- Якія агуркі?
- А якія мы з Паўлікам нарвалі. Мама сказала, каб я занёс назад.
- Вось яна якая справа! - здзівіўся вартаўнік. -
Гэта, значыць, я вам свістаў, а вы ўсё-ткі агуркі-то сцягнулі. Нядобра!
- Паўлік браў, і я ўзяў. Ён мне і свае агуркі аддаў.
- А ты на Паўліка не глядзі, сам разумець павінен. Ну добра, толькі не рабі так. Давай агуркі і ідзі дадому.
Коцька выцягнуў агуркі і паклаў іх на градку.
- Ну, усе, ці што? - спытаў стары.
- Усе... не, не ўсе... Аднаго не хапае, - адказаў Котька і зноў заплакаў.
- Чаму не хапае, дзе ж ён?
- Дзядуля, я адзін з'еў агурок. Што цяпер будзе?
- Ну што ж будзе? Нічога не будзе. З'еў, ну і з'еў. На здароўе.
- А вам, дзядуля, нічога не будзе за тое, што агурок знік?
- Бач ты якая справа! - усміхнуўся стары. - Не, за адзін агурок нічога не будзе. Вось калі б ты не прынёс астатніх, тады так, а так не.
Коцька пабег дадому. Потым раптам спыніўся і закрычаў здалёк:
- Дзядуля, дзядуля!
- Ну што яшчэ?
- А гэты вось агурок, што я з'еў, як будзе лічыцца-скраў я яго ці не?
- Гм! - сказаў дзед. - Вось яшчэ якая задача! Ну чаго там, хай не скраў.
- А як жа?
- Ну, лічы, што я табе падарыў яго.
- Дзякуй, дзядуля! Я пайду.
- Ідзі, ідзі, сынок.

  Коцька ва ўвесь дух панёсся па полі, праз яр, па мастку праз ручай і, ужо не спяшаючыся, пайшоў па вёсцы дадому. На душы ў яго было радасна.