Янэк, як не уцёк

Янэк які не ўцёк.

У 43-ім годзе, у весну, на Бярэзіне, пачала паднімацца вада і немцы паступова пачалі праводзіць карную аперацыю супраць партызан і акаўцаў. Бо дужа шкодзілі , то там машыну пераймуць з фуражом ,то з харчамі. То немца заб'юць дзе ў мястэчку. У той час усе мясцовае насельніцтва і пацягнулася ў лес дый на балоты. Хавацца ад навалы.

У Бархулішках апасля таго, як немцы ў 39-ым набілі палякаў, а бальшавікі шчэ не прыйшлі , засталося толькі тры хаткі, дый парэшткі спаленага кляштару Баніфратраў. На высокай пакатай гары, муры з валуноў і пустая вежа з чырвонай цэглы.

А Янэк удома застаўся.
З жонкай і трыма дачушкамі. Куды ўцякаць. Немец і там паб'е і тут жыцця не дасць.

Пабіў немец. І акаўцаў і партызан. Завезьлі ўсіх пабітых у Бархулішкі.
Склалі пад кляштаром.
А галоўны эсэсман загадаў Янэку ехаць па суседнім вёскам, хутарах і ў лес, каб папярэдзіць тутэйшых і палякаў ,каб ехалі сваіх пазабіралі, забітых. І што нібудзе ім ніякай помсты.

Другім днём , зранку прыехалі людцы сваякоў сваіх забіраць. Хто коньмі, хто пешшу прыклындаў. Ходзяць, енчаць, пазнаюць сваіх, плачуць.
Жагнаюцца.

Тут эсэсманы пад кляштаром, з кулямётаў, усіх і спляжылі. І Янэкаву Ўршулю з дачушкамі.
Ляжаць людцы. Упокат.
Сонца высока паднялося. Вясна. Жаўрук сьпявае.

Ссівелы Янэк глядзіць на неба. На дачушак. Забітых. Слухае ўважліва галоўнага эсэсмана.
- Пахаваеш усіх. І жыві.

Час іншы цяпер. Асфальт паклалі. Кляштар аднавілі. Людцы на імшу ідуць. І ўдзень і ўначы сядзіць на ганку чалавек.Укленчыўшы да пана нашага Бога.
А мо і не чалавек. Вачэй німа. Выплаканыя вочы. Ушчэнт.

Цень гэта. Бархулішкаў.
Янэк, які не ўцёк.

Студня ля прыпынку.
Ніколі не замерзае ўзімку.
Летам вада як лёд, зубы зводзіць.
Мясцовыя "Янэкавыя сьлёзы" яе завуць.