И будзе нехта...

І будзе нехта мне казаць, што мяне Гасподзь не любіць. Ён мяне так любіць, як нікога на зямлі не любіў. Ён мяне любіць болей, чым любіў Хрыста. Вось слухайце, што адбылося за чатыры гадзіны часу сёння. Слухайце і ўключайце мазгі, бо яны ж не хлеб, - у магазіне не купіш.
Дала мне Вераніка 50 рублёў, каб я купіў рамку для партрэта, які на днях намалявала Марына Лайкова і яе муж Янка, паэт белраускі, перадаў учора ці пазаўчора, каб мукі купіў для мачанкі, малака, і сыроваткі... Яна рашыла сёння пабалаваць мяне мачанкай. Два гады прашу, каб бліноў напякла, ці аладкаў, - ні ў зуб нагою. Не пячэ, не хоча. А тут захацела мачанкаю мяне пабалаваць. Паехаў я ў Мацярык купіць рамку. Аббегаў мо сем кіёскаў пакуль знайшоў "Пал-мал" - цыгарэты бэзавыя. Купіў. Стаю на прыпынку. Падыходзіць хлапец: "Баця, дзёрнеш з пагранцом?" - "А што ў цябе?" - гарэлка адказвае ён і дастае мярзаўчык. Менты ідуць. Кажу схавай, бо заграбуць. Глынуў з ім, пагранцом Віктарам, тры глыткі. Ён глынуў. А потым яшчэ я два глыдкі лыкнуў. І ён. Візітку яму сваю каранованую падпісаў. Мой аўтобус № 17 падыйшоў і я пабег. Ён застаўся. Выходжу каля Максімуса, каб перасесці на тралейбус №7 і даехаць да "Хіта", каб заказ Веранікі да канца выканаць. Стаю. Чакаю. Падыходзіць, Сяргеем назваўся з Наваполацка. Прапаноўвае выпіць спірту. Я спачатку адмаўляўся, што за спірт такі і чаму ён мяне выбраў? Пра Ціханоўскага гаварылі, ну, так жа атрымалася, што хлапец з Новаполацка таксама Сяргей, дарэчы сядзеў некалькі гадоў. І псарыяз у яго я заўважыў. Не хацеў піць, але калі ён дастаў літровую банку, у якой плавалі трускаўкі, я не змог адмовіці чалавеку. Глынуў глыток спірту і закусіў трускаўкай, якая патрапілася ў рот. Сяргей пайшоў пешкі кудысьці. Стаю і чакаю. Падыходзіць Дзіма Казлоўскі, з якім я сядзеў на Акрэсціна ў 2017 годзе ў дзевятай камеры, у якой мы з глуханямым спявалі песьню "Дзевяты адсек" і так крычалі і спявалі, бо ён жа глуханямы, што менты пачалі ў дзверы грукаць і карцэрам пагражаць. Я яго пазнаў, а ён мяне не. Цыгарэту страляе ў мяне. Я даў. І тут з'яўляецца яго сябар, таксам гулуханямы, але чуе крыху, Павел Чарнавус, я нават запісаў яго адрас і тэлефон, ён у нашым мікрараёне жыве, падруліў ён да нас, і праз яго я растлумачыў Казлоўскаму, што сядзелі мы разам на Акрэсціна ў адной камеры дзевятай (Севярынец тады ў дзесятай сядзеў), - успомніў ён.
Пачалі гэтыя глуханямыя, адзін з якіх чуе, у мяне цыганіць грошы, амаль апошнія, зыходзячы з таго, што мне ж яшчэ купіць трэба тое, па што Вераніка паслала, - выцыганілі 5 рублёў, даў. Дык яны помым яшчэ 2 ріблі просяць. Нахабства. Я крычу, яны ж глухія, думаю, зараз мянты заграбуць. Адыйшлі ў бок. Доўга стаялі і нешта паміж сабою гаварылі. Ужо хацеў кінуць ім тыя два рублі, але перадумаў. Не кінуў. Абарзелі яны. ГЭтыя глуханямыя. Бачу сышлі. І Мая сямёрка нарэшце прыйшла. На наступным прыпынку сеў мой Сяргей, які мяне спіртам пачаставаў. Пераміргнуліся толькі. Заезах У "Хіт" Кіпіў усё па спіску, але не было там сыварткі. Сказалі, што Альмі ёсць. Пайшоў з сумкамі ў Алмі. Зайшоў. І там няма, узяў замест сывараткі кефір, бо сказала прадавачка, што з кефіна можна зрабіць сываратку. Цягнуся з сумкамі на сувой прыпынак да Алмі. А ёсць такі Юрый Іванавіч Мельнік, якому я ўчора званіў і сёння, ён бамжоў калісьці на Сухарава акультурваў, .я яму званіў, а ён не падымаў трубку. .,І тут бачу, - чэша ён з нейкім чуваком.
-Юрый Іванавіч! - крычу.
Не абазнаўся, - ён самы. Сталі, пагаварылі, я яму званіў, каб даведацца, ці таго Віталіка Татарын зарэзаў, якога я ведаў. А Юрый Іванавіч, аказваецца, нічога гэтага не ведаў. Ён сам толькі што пасля інфаркта, выпісаўся з Івацэвічскай больніцы. Тэлефон у яго памяняўся. Абнавілі каакрдынаты. Ён не ведаў, што Аляксандра ДЗекуна пахавалі. Усё яму распавёў. Расказаў. Парадаваўся, што ён жывы застаўся. І ён парадаваўся. Абняліся. Разыйшліся. І дахаты прыехаў. Слава Богу, што ён мяне так любіць, што ён мяне так беражэ. Жыву я! Жыве Беларусуь! І - Стоп, Таракан! Свабоду Ціханоўскаму! Вам можа недарэчным кажуцца апошнія сказы, а мне -- не! Жыве Беларусь!