Аб згоднасцi

Беларусь робiiцца тут,
Калi трэба,  на плошчы,
Тут,  значыць у сваей хаце,
Там,  дзе бацька I мацi.

Беларусь,  гэта мова,
Закаханне у кожным слове,
Нам не жыць у другой умове,
Кепска,,  калi станем краева..

Беларусь,  гэта лiтвiнства,
Наша iндэфiкацыя,
I славянска другога свiнства,
Нам не трэба,  як адукацыя.




Мая хата,  што площа з ей,
Гаспадар я,  як i сусед мой,
Каб аблiцца сваею крывей,
Мы,  як ты , я,  сваякi.

З генетычным,  асабiстым кодам,
Мы краiна,  мы не жарты,
Мы, колькi нас лесау,
Мы такiя,  мы упартыя.

Не злiчыць колькi нас весак,
З iмi столькi гарадоу,
Дзе жывуць  я,  i мой сваяк,
Колькi трэба важкiх слоу.

Зразумець,  iх не абы як,
Бел -чырвона,  да белы,
Гэта хустiнка матулi,
Цэлы кавалак, цэлы.

Мы у тым апынулiсь,
Але ж нас не разьяднацi,
Cпалi i раптам прачнулiсь,
А у в спамiне адна толькi мацi.

Па славянскi значыць такая
Колькi можна аб  ей успамiнaцi
Цi  жывела яна цi iстота
Цi жабрацкая твая мiцi.

Веска, горад,  мы адна  суполка,
Бацька,  мацi,   дэед,  адной крывi,
Трэба слоу сланчнскiх столькi,
Каб пазнаць што мы сваi.

Беларуска, , да лiтвiнска,
Гэта бацькаушчына мая
Як да Брэста,  так да Мiнска,
Да Смаленску ты чыя?