Каму у Каскадзе жыць добра?

Жыхары мниполиса "Каскад", размешчанага ў цэнтральнай частцы Менска, выважылі паміж хатамі рэкордны бела червоно белы сцяг - знак незадаволенасці ўладамі. Памеры: 71 метр у даўжыню, 36 метраў у шырыню. Гэта больш, чым стандартная хакейная пляцоўка!
Яшчэ адно параўнанне: вышыня тыпавой 9-павярховай панэлькі — каля 30 метраў.

У "Каскадзе" сталі вывешваць сцягі амаль адразу пасля прэзідэнцкіх выбараў. Каб здымаць іх, у двор рэгулярна прыязджаюць супрацоўнікі МНС. Часам іх суправаджаюць сілавікі.

Чым жа незадаволеныя насельнікі элітнага жылля, размешчанага ў самім цэнтры сталіцы?

- А незадаволеныя яны тым, што дзяржава, якое іх выгадавала, дало адукацыю і нават шыкоўную кватэру, больш даць ім нічога не можа, вось таму то ў іх, як у вядомай старой з паэмы А.З. Пушкіна "Казка аб залатой рыбцы", і з'явілася жаданне "панаваць над морамі".

Чым скончылася паэма?
- Апынулася тая старая ў пабітага карыта, з якога ўласна ўсё і пачалося. Несуцішныя жаданні, атрыманне незаслужаных выгод, заўсёды прыводзяць да жаласнага выніку.

Хто жа жыве ў Каскадзе?
- А жыву тамака не перадавікі вытворчасці, не вялікія навукоўцы і таленавітыя вынаходнікі, тамака жывуць тыя, у каго ёсць грошы, прычым грошы вялікія.

Хто ў Беларусі і не толькі мае вялікія грошы?
- Тыя, хто ўмее іх "рабіць"...

Як рабіліся і робяцца вялікія грошы на постсавецкай прасторы?
- Прыкладна гэтак жа, як яны рабіліся ў Афрыцы ў эпоху рабагандлю. Мясцовыя царкі прадавалі сваіх і суседскіх падданак заезджым гандлярам "чорным дрэвам", кошты былі "прымальнымі", пры пагрузцы на судна скажам у порце Дуала, адзін чарнаскуры раб без адукацыі каштаваў 20 даляраў, а ў амерыканскім порце ён каштаваў ужо ад двухсот і вышэй, таму адбоя ад пакупнікоў не было і нявольніцкія судны хадзілі паміж старым і новым святлом як маршруткі па праспекце ў гадзіну пік.

Цяпер, безумоўна, беларусамі на экспарт не гандлююць, ніхто ў кайданы іх не закоўвае і ў Амерыку, напакаваўшы ў трумы як селядцы ў бочку не вязе, аднак, ёсць мноства спосабаў зрабіць беларуса такім жа нявольнікам, як хрэстаматыйны Дзядзька Том.

Самы распаўсюджаны спосаб, гэта пасадзіць грамадзяніна на "крэдытную іголку".
Схема простая, чалавек бярэ "выгодны" крэдыт на спажывецкія патрэбы пад "мізэрны" адсотак, набірае на яго ўсякага глупства, якая яму ніякага прыбытку не прыносіць, а потым усё жыццё гарбее каб гэты крэдыт вярнуць.

    Ёсць і іншыя, не меней "рабаўладальніцкія" прыёмы закабалення, напрыклад замежныя інвестыцыі.
Фундатар, як правіла замежны, укладвае грошы ў якое то прадпрыемства.
    На паперы ўсё выглядае выдатна, але часцяком, калі не амаль заўсёды, выходзіць так, што беларускае прадпрыемства, звязаўшыся з фундатарам, пападае ў пазыковую яму, у выніку найманыя працоўныя гэтага самога прадпрыемствы ледзь зводзяць канцы з канцамі, хоць працуюць літаральна на знос.

    Вельмі кахаюць замежныя кампаніі інвеставаць у нерухомасць, у першую чаргу гэтае жыллё. Уласна Каскад з яго "масай пераваг" гэта і ёсць прыклад "удалага інвеставання", за які сёння адплачваецца ўвесь беларускі народ.

    А прычым тут "бела-червоно-белы" сцяг спытаеце вы?
- Усё вельмі проста, хто плаціць грошы, той і заказвае музыку, таму з'яўленне дзяржаўнага сцяга такіх жа памераў у Каскадзе немагчыма.
    Дзяржава, безумоўна, зацікаўленае ў паляпшэнні жыллёвых умоў грамадзян, але чаму то ў выніку такога клопату гроша вельмі часта выцякаюць з краіны, а каб яны выцякалі яшчэ хутчэй, нашым "казлам - правакатарам", якія ўгрунтаваліся ў суседніх краінах  і прыйшла ў галаву "геніяльная" думка пры дапамозе сцягоў і "нацыянальнай" сімволікі, як і іх чацвераногім "калегам" з казахстанскіх мясакамбінатаў, атрымлівальным моркву за тое, што яны завабліваюць авечыя атары ў забойны цэх, выважыць сцяг памерам з футбольнае поле.  Ану гаспадары ацэняць "козлиное стараннасць" і адваляць кожнаму па мяшку морквы...