ЗейдулАбидин бла АбдуРасулгъа. Стихи 50-х г. 20в
Джубанчым, джарлы юйюмде,
Къартлыкъ уланла турлукъсуз,
Къатымда ёлген кюнюмде.
Ол абаданла уллайды,
Иши – кючю бла кюрешиб,
Да арабыз да узайды,
Узакъ элледе джерлешиб.
Сизсиз – джюрютюр, кёлтюрюр,
Сизсиз – кёрюмю къазарыкъ,
Бусагъатда уа, безирей,
Такъыр кёлюмю джазарыкъ.
Къартлыкъ балада хурмет бар,
Да хурмет кенге керилсин,
Сабийлик чакъда къудрет бар,
Ол насыб сизге берилсин.
Ой, эки джашым, бир башым,
Эки тобукъда – экиси,
Абду-Расулум камсыкды –
Сабий дегенни эслиси.
Зейдул–Абидин джуашды,
Назик кёллюдю, джылаукъ,
Былагъа къарай табама,
Къарт джюрегимде зауукълукъ.
Хар бала джандан тамады,
Хар бири – бирер аламат,
Улан деген а – башхады –
Юсюнде болур керамат.
Аллах онгдурсун барысын,
Он балам, онча бармагъым,
Да ёмюр джолда абынмай,
Джашар онг берсин, Аллахым!
1958дж.
Свидетельство о публикации №220103001106