Потерпеть ради Храста

Дзённік старасты. Яўген Афанасенка.
Ёсць тыпы, глянуўшы на якіх, з першага погляда вызначаеш, што гэты чалавек апантана адданы веравызнанню, цалкам рэлігійны. Сярод такіх трапляюцца і крыху “праваслаўнутыя”, у якіх усе гаворкі зводзяцца да Бога, ёсць яшчэ і юродзівыя дзеля Хрыста, і тыя, якія магчыма хацелі б быць такімі, але штосьці ім не дазваляе. Жыццё звяло мяне з чалавекам, які падпадае адразу пад некалькі апісаных вышэй вызначэнняў.
На прыходзе праблема: трэба знайсці для царквы садоўніка (дворніка) і некалькі дзённых ахоўнікаў. Даўно шукаем, але не вельмі проста знайсці, бо грошы плацяць невялікія і калі прыходзяць людзі, то не дзеля заробкаў. Некалькі чалавек адшукалася, але ўсе — “праблемныя”: адзін на інваліднасці, другі пасля аперацыі, а трэцці пасля таго, атрымае як грошы, правальваецца ў запой…
Нядаўна запрыкмеціў аднаго кандыдата, дапамагаў пограб зямлёю засыпаць. Што не спытаеш у яго, усё адказвае паводле Дабравесця, ды і выгляд мае хрыстападобны: барада, вусы, доўгія валасы…
Наступным днём, як толькі заўважыў яго на ранішняй службе, падыйшоў і паказаў знакам, каб выйшаў за мною на вуліцу.
— У плотніцкай справе разбіраешся? — спытаўся яго.
Адказаў, што крыху кумекае. Праз які час увёў яго у курс справы. Другі месяц ніяк не можам дарабіць скрынку для ключоў, толькі возьмешся за работу, як тут жа наплываюць іншыя тэрміновыя справы. Па тым, з якім спрытам Яўген Афанасенка (так ён назваўся) выпільваў вуглы на стусле, зрабіў выснову, што рукі ў яго маюць правільную заточку. Разгаварыліся. Аказалася, ён родам з Яраслаўля, маці памерла, а бацька і без яго добра абыходзіцца. Вось і вандруе Яўген па Святой Русі ад храма да храма, ад манастыра да маныстыра. Быў здзіўлены, калі аказалася, што ён нарадзіўся 5 верасня, і вырашыў, што гэта сапраўдны кандыдат у нашы царкоўныя работнікі. Цяпер пятавераснёўскіх на прыходзе будзе трое, Яўген Лебедзеў, я і вось яшчэ адзін Яўген — Афанасенка. Таму і прапанаваў яму ісці да нас прыход, ён пагадзіўся не адразу, сказаў, што падумае. Цэлы дзень рабілі скрыню, цэлы дзень распытваў яго пра жыццё-быццё, прыглядваўся да светапогляда і разуменне жыцця, вывучаў харатар. А пад вечар падвёў да Настаяцеля і той блаславіў на работу.
Наступным днём раніцай Яўген чакаў мяне каля вагончыка, каб я патлумачыў, што яму рабіць. Я ведаў, што ён з радасцю возьмецца дарабляць скрынку для ключоў, але вырашыў зрабіць невялікае выпрабаванне:
— Касіць умееш? — “Так” — пачуў я ў адказ. — Тады пераапранайся і да трапезы пакосіш уздоўж агароджы. Тут на гадзіны дзве работы. А потым будзеш дарабляць скрынку.
Афанасенка пераапрануўся ў старое адзенне, угняздзіў на галаву абарончы шчыток, заправіў касу і прыступіў да работы, а я заняўся іншымі гаспадарчымі справамі. Праз якую гадзіну ён уварваўся ў клас, дзе я сядзеў за камп’ютарам і ўзбуджаным голасам пачаў гаварыць:
- Мне трэба дарабляць скрынку для ключоў.
- Пакосіш, - супакоіў яго я, - і возьмешся за скрынку.
Ён доўга даказваў, крычаў, што трэба спачатку дарабіць скрынку, а потым ужо брацца за іншую работу. Ледзь пераканаў яго, што скасіць чартапалох зараз болей актуальна, чым дарабіць скрынку для ключоў, што на прыходзе амаль заўжды так, возьмешся за адно, не даробіш, і бярэшся за іншую работу. Ён неахвотна вярнуўся да працы. Але не прайшло і паўгадзіны, прыбег і зноў пачаў крычаць: “Каму гэты чартапалох патрэбны!”,  “Трэба свет ратаваць, а вы тут нейкае зелле косіце!!!” – кінуў касу, шчыток… Сцягнуў з сябе рабочае адзенне і, так і не паабедаўшы, назаўсёды сыйшоў з прыхода.
Я не зразумеў чалавека, чаго яго так раптам дапякло пустазелле?
Афанасенко Евгений
Очень беден на терпенье.
Вот однажды, было дело
Он в одном монастыре
Послушанье заработал:
Потерпеть ради Христа
В деле полтора часа.
Не сходить кровавым потом,
Муки голода терпеть, —
А всего лишь поработать,
Вокруг храмовой ограды
Уничтожить сорняки.
Он за дело взялся смело,
Потрудиться для Христа
Честь не часто выпадает
И Евгений это знает.
Вот прошла одна минута
И вторая пролетела,
И Евгений почему-то
Уставать начал от дела.
Тут лукавый приступил
А такую мысль вложил.
«Чем ты занят? Пустяки!
Вырвать с корнем сорняки —
Разве то Отцу угодно?
Коль действительно решил
Отцу Богу послужить,
Так скорее поспеши
Души словом оживить.
В настоящем деле сем
Будет много пользы всем».
Тут Евгений без вопросов
Бросил под ограду косу.
Потерпел ради Христа
В деле полтора часа
И смертельно вдруг устал.
И пошел вразнос работать
Языком, а не руками,
Это ж не мешки ворочать  —
А разводить словесами…