Эртденнги дау. Стихи 60-х г. 20в

«Сен кимге керексе, бу «тюзлюк» деу бла, тил байла да къысыл мюйюшге,
Къалгъан адамлача  къарнынгы тойдур да, къатышма не – сёзге, не – ишге!

Тёгерекге къара, халкъ алай джашайды, хар ким  тартынмайын  алады,
Ёлмез – къалмаз ишлеб, табханларын ташыб, тохана  фатарла салады.

Хоншунг, Азрет, майна, маймыйыкъ болгъанды, басхычлы юйлени салдырыб,
Сен да олтураса  бир мадар эталмай, юйдегинги джокълукъ талдырыб.

Танг атмайын туруб  олтураса былай,  джыр этеме – дейсе, ким билир?
Къазан асдырмагъан  сени ол джырынгдан,  айтчы, юйдегинге не келир?»  –

Деб къатын къызады, менден борч дауларлай, сабий – балыкъ  турад  тамышыб,
Бир джандан  да джауум  къол, аякъ байларлай,  иймейин, джагъама джабышыб.

«Къартса» – деб  а манга къуллукъ бермейдиле, «апенди» – деб хыртха тарталла,
Совет властха къаршчы эштилген хар чамны, «ол айтды» – деб  манга аталла.

Къарыусузду халым, адаргыды  ашау,  урлау – тырнау манга харамды,
Бу даулетни халы, бу тарбуун джашау – ашланыб  туруучу  джарамды.

Тюз къыйынынг бла джашар мадар джокъду,  урлай билген тёрге чыкъгъанды,
Сёзню, джырны сыйын,  дуния малны кючю, тамам аякъ тюбге джыкъгъанды.