Ультиматум Прэзиденту РБ

УЛЬТЫМАТУМ.
         Добры дзень, Наталья Іванаўна! Раю вам раздрукаваць тэкст, які пойдзе ніжэй і пакласці на стол Прэзідэнту. Бо я так разумею, што інфармацыя да кіраўніка дзяржавы не даходзіць, а вам, як чалавеку абазнанаму, павінна быць вядома, што ёсць панятак “царскай інфармацыі”, якая непасрэна перадаецца з вуснаў у вусны. Ніжэй я ўстаўляю тэкст, які адаслаў на сайт Упраўлення справамі прэзідэнта, 14 гадзін таму, 13.04.2017 года, у 02.22 хвіліны, з тэмай пісьма “Упраўленне справамі прэзідэнта, -- Анатоль Кудласевіч, член Саюза пісьменнікаў Беларусі, раздрукаваць і прэзідэнту на стол”, -- але яны пакуль не мыкаюць і не целяцца.
Дык вось афармляю ўсё па форме, як гэта паложала і заведзена і перасылаю персанальна праз вас, каб можна было знайсці крайняга, каб ніхто не сказаў потым, што нешта згубілася ці не дайшло. А таксама друкую тэкст “Ультыматума” у сацыяльных сетках, каб людзі чыталі і ведалі. Каб народ на гэты раз не падманулі праз вока “бэтэшнага блакітнага д’ябла”.
(Гэй, вы! Чыноўнікі канцылярыі! Раздрукаваць, -- і пакласці на стол Прэзідэнту Рэспублікі Беларусь, Аляксандру Рыгоравічу Лукашэнка. Іначай вы бярэце адказнасць на сябе, вы прыгаворваеце Беларусь да ядзернага ўдара. Я — ведаю што кажу, і я не стаю на ўліку ў псіхдыспансеры.
Вы мяне зразумелі? Усё гэта ўжо вывешана ў Сеціве, у фейсбуку і іншых рэсурсах. Не ўздумайце жартаваць,  або шуткаваць, або думаць за Прэзідэнта. Рабіце так, як я загадаў: раздрукаваць, і пакласці раніцай на стол. Іначай “пеняйте” на сябе, мне паміраць не боязна, я ўсё сказаў).
У гэтую Вялікую Суботу, 15.04.2017 года, — можа і не сыйсці Дабрадайны Агонь на Гроб Гасподзень, і пачнецца Суд над планетай Зямля. Ці сыйдзе Агонь, — ведае толькі Айцец Нябесны, нават Хрысту гэта не ведама, бо ён толькі – Сын. А Валадар Сусветаў сам будзе вырашаць, што Яму рабіць з людзьмі і з народамі планеты Зямля.
(Недапрацоука). Напісаў пісьмы ў "Сіза"-1 (КДБ, — Зміцеру Вячаслававічу Дашкевічу і Сяргею Пальчэскаму. Заклеіў і ужо думаў адправіць заўтра поштай. А потым дадумаў, што яны ж кэдэбэшнікі будуць чытаць гэтыя прыватныя пісьмы раней адрасатаў, вось і ўскрыў наноў, бо забыўся сфатаграфаваць, і думаю, няхай чытаюць гэтыя пісьмы і мае сябры ФБ, і мае падпісанты. Бо неяк несправядліва атрымліваецца, Аляксандр Рыгоравіч, я вось зараз пашкадваў, што не выклаў Зміцеру Дашкевічу некаторыя факты вашай біяграфіі, якія хацеў яму паведаміць, але ж будзе яшчэ Заўтра, і я абавязкова яму, Зміцеру, майму сыну, напішу, хто вы ёсць на самой справе, і што вы зрабілі… Гэта ж прыватнае пісьмо, нас чытае КДБ, а мае пісьмы чытые ўвесь ФБ. Так што я заўтра, Шурык, усё выкладу ў прыватным лісце пра твае прадзелкі, і цябе проста застрэляць, ці твае КДБэшнікі, ці іншыя людзі, якія скінуцца на залатую кулю, ці задушыць у пасцелі сама ахова. Ты пакуль што так і не прыехаў да мяне ў Дом, не прывёз восем тысяч даляраў за маю кнігу "Трынаццаць дзён", — кошт маёй роднай хаты, якую я прадаў, таму што ты, як Прэзідэнт, стварыў такія ўмовы ў дзяржаве, што паэт, член твайго прапрэзідэнскага Саюзу пісьменнікаў Беларусі, павінен прадаць родную хату, каб выдаць кніжку. Саша, не буду ж я чакаць яшчэ 13 гадоў, як чакаў у дзяржаўным выдавецтве “Мастацкая літаратура” выхаду сваёй першай кніжкі прозы "Пераход", якую дасылаў табе поштай з аўтографам і дарчым надпісам, а потым яшчэ перадаваў праз нейкага Катушкіна Пятра Пракопавіча, галоўнага спецыяліста Упраўлення справамі Прэзідэнта, што знаходзіцца па вуліцы К. Маркса д. 38. Ты хоць атрымаў яе, дайшла да цябе кніга? Хоць бы дзякуй сказаў, а то ўспрыняў як належнае. Ты хоць чытаеш беларускае, ці проста ігнаруеш? Бо ў мяне таксама ёсць фотаздымкі надпісу, аўтографа і нават цэтліка з Глаўпаштампа. Так што ты, Шурык, не адкруцішся цяпер. У мяне ўсё запратакаліравана. І калі ты заўтра не прывязеш 8.000$ (восем тыся долараў) за маю кнігу "Трыннаццаь дзён", якая ляжыць падпісаная табе з дарчым надпісам і з маім аўтографам на маёй лоджыі, і фотаздымак якой я ўстаўляю прымацаваным файлам у гэтае пасланне электроннае, то тады наракай на самога сябе, бо я даў табе шанец чалавекам застацца, і магу выгрузіць у фэйсбук такую інфармацыю, што цябе проста заб'юць, як падонка твае ж ахоўнікі, або любы грамадзянін Беларусі, або ўвогуле, Саша, падавішся сваёй блявоцінай у прыбіральні і здохнеш як сабака, як тое аднойчы здарылася з біблейскім Навалам, што хацеў цару Саулу выдаць Давіда. Я ведаю, што твае ахоўнікі чытаюць гэты тэкст, тым болей, што свой “Ультыматум” пасылаў на тваю Адміністрацыю Прэзідэнта. Тым болей, ШТО Я троліў твайго Міністра Абароны, Раўкова Андрэя Аляксеевіча, які ні ў зуб нагою... Я так і не запісаўся на прыём да Міністра, які прыпадаў у красавіку на дзень нараджэння маёй жонкі Веранікі (5-га красавіка, бо ў Міністра прыём грамадзян кожную першую сераду месяца), хаця начальнік яго канцылярыі палкоўнік Бялінскі Віктар Мікалаевіч (які раней па тэлефоне чамусьці прадстаўляўся як палкоўнік Клачкоў) вельмі абураўся, што як гэта Сержант СА (гэта значыцць я), можа увясці ваеннае палажэнне на Беларусі. А я яму сказаў, што калі ўсе здрадзілі Радзіме і парушылі вайсковую Прысягу, то жывы сяржант становіцца Галоўнакамандуючым, бо я помню назубок свой нумар в.ч №63309, а палокоўнік забыўся, дзе прымаў прысягу, нават нумар ваеннага білета не змог назваць. І што гэта за Міністэрства Абароны, калі ў Бюро прапускоў далі гарадскі тэлефон канцылярыі Міністра, і я званю бітыя тры дні і ніхто не падыходзіць да тэлефона? Аляксандр, у цябе што ўжо нават салдата няма, каб паставіць на Першы пост каля тэлефона? Я нічога не разумею ў таваім царстве. Бачу адно, — кругом бардак і неразбярыха. А Міністр новы, — цэлы генерал-лейтэнант. Дык што гэты Раўкоў не ведае Статута каравульнай службы? Як тады ты яго Міністрам паставіў? Раней быў Мальцаў, дык той хоць адэкватны быў, нават вершы Сіманава цытаваў за сталом. Яно і зразумела, у цябе ў беларускім войску толькі 64 тысячы салдат, а ў “Амап”, унутранных войскайх, памежнікайх, КДБ і іншых сілавых структурах  сукупна — 300 тысяч чалавек. Сашок, супраць каго ты армію збіраеш? Супраць каго ваяваць збіраешся, супраць майго НаРода?
Тым болей, што я, Шурык, напісаў заяву ад імя гарамадзяніна Рэспублікі Беларусь і члена Саюза Пісьменнікаў Беларусі, заяву на імя кіраўніка выканкамка краін СНД Лебедзева, і цябе цяпер пачнуць дастваць і Пуціны, і Назарбаевы, і іншыя прэзідэнты, даставаць і гнабіць. І нагінаць маю Беларусь! Але гэтага Я не дазволю. Тым болей, Саша, што ты вешаўся ў сваім кабінеце, калі збіў на горкі яблык салдата, і ён падаў апелецыю ў вышэйшую інстанкцыю і за табою прыйшлі, і ты, як Іуда з трынаццатай капліцы, вырашыў павесіцца на ручцы свайго кабінета, і людзі дзверы выбілі, і цябе з пятлі выцягнулі. Было такое, ці не? Ты ведаеш, і Гаспозь ведае.
І мы лічыш сябе Царом? Дык дакажы гэта. Чаму ты мяне баішся? Баішся праўды і Гасподняга Суда? Дык ён жа Суд, усё адно цябе дастане, ці ты вешайся, ці не вешайся, але за ўсё прыйдзецца трымаць адказ. Калі ты сапраўдны цар, то я тады — сапраўдны Паэт. Але ты не цар… Так, прабач, пад’ёбка, як Сыс казаў.
Прыязджай да мяне без аховы, адзін на адзін і пагаворым, і ты саступіш, і табе дам волю, бо я маю права даваць Волю людзям, а ты — чалавек паднявольны і несвабодны. Я дам табе свабоду за твае восем тысяч долараў. Ты зразумей, што я магу даць свабоду Путлеру, за восем мільярдаў долараў для Беларусі, і ён з радасцю заплаціць цану, але я не хачу гэтага. Я хачу, каб Беларусь мая, арыйскай дзяржава, была нарэшце вольнаю і незалежнаю. Я Радзіму, Аляксандр Рыгоравіч, не прадаю, а ты што думаеш, рабіць з Беларуссю? Мне што тут, проста сказаць, што здарылася па тваёй віне з Міністрам Абельскай, бабулькай твайго любімага Колькі? Я магу, але не буду...
Ты  —Цар? Дык будзь ім, іначай сваёй блявоцінай падавішся і здохнеш, як апошні сабака. Мы ж усе пад Богам ходзім, але ж часта цары нюх страчваць ад улады і на крывавыя сцежкі збіваюцца, тады такіх валадароў народ на кол саджае. Не думай, што лёгкаю смерцю памрэш, што кулю ў лоб атрымаеш, беларусы, калі раззлуюцца, успомняць як раней здраднікаў каралі, і чацвертавалі, і вешалі, і на кол саджалі. І пляваць будзе нам, што там скажуць за акіянам, бо мы на гэтай зямлі Гаспадары і самі будзем вяршыць свой суд.
І яшчэ зразумей, Саша, што ты, магчыма, мой старэйшы зводны брат, бо чаму ж так тварам падобны да мяне? Усе людзі мне ў вочы поруць: як дзве кроплі! Мой бацька Аляксей Мікалаевіч Кудласевіч загінуў у аварыі ў 1984 годззе, і цябе, байструка, лёгка мог састругаць, бо ён быў вельмі прыгожым і годным чалавекам, яго жанчыны няшчотне любілі, вось і састругаў у Люсіне, дзе працаваў парторгам, зводнага брата Толю Крупеніча, які цяпер у Маскве жыве і працуе там, які роўна на 10 гадоў маладзейшы за мяне. А ты, выходзіць, байструк, бенак, на сем гадоў можаш быць старэйшым за мяне?  Але чаму ж ты 23 гады гнабіш свайго зводнага брата Толю, які так падобны на цябе тварам? У людзей спытайся, у сваёй маці, калі яшчэ жывая, бо ў майго бацькі ужо нельга спытацца, ён загінуў у аварыі ў 1984 годзе, — у 46 гадоў. Я на 10 гадоў перажыў ужо свайго бацьку, які вучыўся ў  Вышэйшай Партыйнай Школе горада Магілёва. Саша, брат мой названы, не займайся хернёю, у цябе ёсць шанс: стаць на калені перад беларускім народам, папрасіць прабачэння і сыйсці, як тое зрабіў у свой час Ельцын. Мы, беларусы, — не крыважэрныя, мы ўсё даруем. Будзеш кіраваць алімпійскім камітэтам, і выводзіць нашу хакейную каманду ў чэмпіёны свету, ты ж у гэтым спецыяліст найлепшы па хакею. Надакучыў ты ўжо ўсім, як горкая рэдзька, астабрыд. Пры іншым раскладзе, — табе проста трындзец.
Ты хоць ведаеш, што я разам з табою ўвёў ваеннае палажэнне на Беларусі? Гэта было яшчэ 17-га сакавіка гэтага года, скажы сваім слугам, хай прабягуцца па маёй фейсбушнай старонцы, вось у той самы час, калі падпісаў табе кніжку з дарчым надпісам і аўтографам, мы і падзялілі гэтую адказнасць на дваіх. Ты мо і не ведаў дагэтуль, што ўвёў ваеннае палажэнне разам з табою. Цяпер ведай, бо на Беларусі — Свяшчэнная вайна, я нават візіткі такія надрукаваў. І “Свяшчэнная вайна” стане брэндам у барацьбе супраць тваёй тыраніі.  А ты пакуль яшчэ так і не заплаціў мне восем тысяч даляраў, і саму кніжку не забраў. А я ж не жартаваў, Аляксандр Рыгоравіч, — я цукру сем кіло купіў, і солі столькі ж кіло, і запалкаў цэлых 400 карбкоў, і цыгарэтамі запасся. Бо з гэтым не жартуюць. Я прысягу даваў, і да новай прысягі мяне ніхто не прыводзіў. Я, у адрозненне ад цябе, вешацца не збіраюся, бо я нармальны мужык, а ты дакажы, што ты таксама нармальны, прывозь вомем тысяч даляраў за кніжку, табе падпісаную, і выкупі ў мяне сваю Свабоду, і рызыйдземся мірна, і беларусы табе помнік паставяць потым, як першаму сапраўднаму прэзідэнту, бо калі і надалей юліць будзеш, — здохнеш як сабака, або як рудая мыш у полі. І не скажаш перад гісторыяй, што ты не ведаў, што да цябе не дайшла інфрмацыя, вось зараз скапірую гэты тэкст і зноў скіну на твой сайт праз Качанаву, як і раней гэта рабіў. Я чакаю, Саша, а ты думай...
А пакуль адпусьці са сваіх кэдэбэшых лапаў Зміцера Дашкевіча і Сяргея Пальчэўскага, а яшчэ Міраслава Уладзіміравіча Лазоўскага, які ні богам ні душою не вінаваты, усіх трох я асабіста ведаю і ручаюся за іх. Ды і іншых адпусці, людзі назавуць прозвішчы іх, бо я ж не магу ўсіх у галаве трымаць. Бо ты зразумей, прыдурак, што на Менск упадзе ядзерная бомба з Амэрыкі, і проста падчысцяць у чарговы раз гісторыю. Яці тваю Маць, калі ўжо ты штосьці зразумееш??? Ідыёт!!! Слоў маіх няма, як быццам са сцяною гавару.
Помніш, Саша, 1994 год здаецца ішоў, яшчэ да тваіх рэферэндумаў, калі ты мяне ўпершыню ўбачыў на тэлебачанні, калі я задаваў табе нязручныя пытанні. І ты ажно падскочыў з крэсла і закрычаў:
--Вы не заставіце мяне разгаварваць на беларуском языке.
А я ж табе яшчэ тады сказаў: “Дома, хоць па кітайску гаварыце, а так як вы любіце гаварыць, што вы ўсенародна абраны Прэзідэнт, дык будзьце ласкавы гаварыць на мове таго народа, які вас выбраў. На мове тытульнай нацыі”. І што ты зрабіў потым? Ты правёў рэферэндум і ўвёў дзве дзяржаўныя мовы, каб болей цябе Кудласевіч не мог дастаць па закону, каб абараніцца ад справядлівых нападаў, пад сябе рэферэндум зрабіў, і змяніў гістарычныя сімвалы Хрыстовы і герб Пагоню, на нейкую незразумелую няўцямнасць, якую ж сам і прыдумаў. А я ж тады яшчэ табе казаў у вочы, і ты пачуў мяне, хаця і зрабіў выгляд, што не чуеш, ты пачуў, Аляксандр Рыгоравіч, а я табе сказаў:
—Вось кажуць, што мова — душа народа. Але гэта не так. Хачу, каб вы ведалі, што Мова – гэта Дух, а хула супраць Духа Святога недаравальна ні ў гэтым веку, ні ў будучым.
Дык вось гэты Дух беларускай мовы, і насцігае цябе сёння, і задушыць у сваіх абдымках, калі і недалей упарціцца будзеш. Змірыся. Сёння Чысты Чацвер, а праз дзень, — Вялікая Субота і Суд Божы, суд над планетай Зямля. І гэта ведама толькі Айцу Нябеснаму, які Ёсць, быў і будзе.
Амінь.
Саша, ніхто цябе і нікога іншага не будзе прымушаць размаўляць па-беларуску, бо на Роднай мове, на беларускай размаўляюць толькі Багі, а быдла размаўляе на расейскай, на чужой мове, бо яно не ведае каранёў сваіх, не ведае, адкуль выйшлі і куды ідуць. І яго гоняць пастухі туды, куды хочуць. Але ты болей не пастух беларусам, на рогі паднімуць і затопчуць капытамі. Уцякай. Статкам лягчэй кіраваць чым вольнымі і незалежнымі людзьмі. А ўсе беларускамоўныя, апрыёры – вольныя людзі!
Жыве Беларусь!
Бо Беларусь Перадусім! Жыве і дыхае на поўныя грудзі. І нічога ты з Беларусяй зрабіць не зможаш, бо яна ўваскрэсла з нябылу, бо толькі па-беларуску з беларусамі гаворыць Гасподзь наш. Жыве, і будзе жыць вечна. З табою, ці без цябе. Адумайся. Пакайся. Папрасі прабачэння. І сыходзь.
Слава нацыі!
Слава Украіне!
Слава героям, і –
Смерць ворагам!
13.04.2017 г. 21.00
Кудласевіч А.А.