Злосныя русалкi бел

У запаведных лясах Палесся і па гэты дзень можна сустрэць нячыстую сілу. Лясун прашамаціць ці лістотай у бязветраны дзень, забулькала ці балотнік, завабліваючы падарожнікаў ў непралазную багну, або закруцяць галаву русалкі невыразнымі шэптамі да смехам на зыходзе летняга дня. Але ж ўсё неяк мімаходам, недарэчы, несвядомы чалавек нават і не зверне ўвагі, а калі знойдзецца жадаючы сустрэць нячыстую сілу, тая закруціць яго, звядзе са шляху, ды і пакіне аднаго пасярод балот - далей ужо сам, як ведаеш. Мала стала нячыстай сілы, вось і хаваецца яна ў самых зацішных месцах, далей ад людскіх поглядаў. А раней нячыстая сіла была ўсюды.
Неяк напярэдадні купальнай ночы пайшлі дзяўчыны ў лес збіраць духмяныя зёлкi. Ішлі, смяючыся ды жартуя паміж сабой, і за размовамі і не заўважылі, як збіліся са шляху. Пачалі шукаць дарогу і зусім заблукалі. Раптам чуюць нейкія галасы ў лесе, пайшлі на шум.
Бач, на паляне русалкі карагоды водзяць. Самі дзікія, бледныя, нячэсанные. Ступаюць па крузе і спяваюць, і няма на іх нічога з адзення, акрамя вянкоў у валасах. Прыціхлі вясковыя дзяўчаты, глядзяць на лесавiц ды шэпчуцца, што ды як. Пасля Каця, самая бойкая ды смяшлівая з вясковых, ня вытрымала:
- Гэй, - закрычала яна, - вадзяніца, лесавiца, шальная дурнiца! Адчапіся, адкацiся, у маім двары не кажыся...
Засьмяялася, ды і бегчы. Спыніліся русалкі, сталі глядзець, азірацца па баках, потым заўважылі вясковых - і да іх!
Спалохаліся дзяўчыны, кінуліся за Кацькай следам. Бягуць, не разбіраючы дарогі. Ды толькі чуюць, даганяюць іх лясныя панны. Вось наблізіліся, таго і глядзі, за валасы схопяць, ды пацягнуць назад у цёмны лес і чорныя вады, проста да балотнага дзеда на пацеху. Страшна дзяўчатам, страшна, аж жудасць.
Бягуць яны, бягуць, не азiраючыся, і не заўважылі, як на луг каля ракі выбеглі. Ходзяць па лузе хлопцы і дзяўчаты вясковыя, хто адзін, а хто парамі. Ходзяць, галлё для купальнага вогнішча збіраюць, вось ужо і распальваюць.
Выбеглі дзяўчыны з лесу і бягом да вогнішча! Русалкі за імі! Крутанулiся налева, направа - дзе крыўдзіцелькі? Не знайсці, змяшаліся з астатнімі. У азарце пачалі лесовицы галлё раскідваць ды купальнае вогнішча пяском закідваць. Дзівяцца вясковыя хлопцы і дзяўчаты, паглядаюць на русалак, нічога не разумеюць. Потым апамяталіся, сталі лавіць. Тыя - хто куды.
Разбягаюцца русалкі, не даюцца ў рукі, імкнуцца выслізнуць назад у лес. Злаўчыўся хлопцы ды і злавілі дзвух лесавiц. Атачылі злоўленых, глядзяць на іх, вырашаюць, як далей быць. Пакуль свята, вырашылі адвесці ў вёску, ды замкнуць у хляве. Пачалі вязаць русалкам рукі; тыя - у слёзы.
Раптам руды Міхал кажа:
- Чакайце! Гэта ж тая самая лесавiца, што мяне з віра выцягнула. Гадоў дзесяць мне было. Пайшоў я купацца на гаць каля млына ды ў старых сетках заблытаўся, а яна тыя сеткі разблытала ды на бераг дапамагла выйсцi... Адпусціце ж іх, не прычыняйце шкоды за маё выратаванне.
Што ж, што вінен, аддаць павінен. Адпусцілі хлопцы русалак ды i рукі развязалі. Ўзрадаваліся тыя, засмяяліся, закруціліся, ды ў лес. І колькі пасля тых лесавiц ня шукалі, так і не знайшлі...