Чарнакнiжнiк бел

У вусце ракі Віліі, там, дзе яна ўпадае ў Нёман, стаіць горад Коўна, слаўны кавалямі і збройнікамі. У даўнія часы жыў у Коўна вядзьмак-чарнакніжнік па імі Вiнгольд, родам з Кёнігсберга.
Яшчэ ў юнацтве Вiнгольд стаў чытаць магічныя кнігі і дасягнуў у магіі вялікіх поспехаў. Некалькі гадоў жыў пустэльнікам, тады і ўступіў у змову з нячыстай сілай. Пасля атрымання дыплома пераехаў у Коўна, выкладаць латынь ў езуіцкім калегіуме.
Занятак магіяй Вiнгольд не пакінуў, наадварот пачаў шукаць паслядоўнікаў сярод вучняў калегіума. Прыносіў на ўрокі старадаўнюю кнігу ў скураный вокладцы з чорнымі старонкамі і белымі літарамі на іх. Маляваў пентаграмы і тлумачыў значэння пяці элементаў. Малодшым вучням паказваў фокусы: выдзьмаў з пустой далоні мыльныя бурбалкі. Але калі прыгледзецца, было відаць, што на гэтых бурбалках лёталі маленькія, не больш чым аса, чэрцянята. А аднойчы, спазняючыся, прыйшоў на ўрок проста скрозь сцяну: зайшоў, і сцяна тут жа зачыніліся, нібы нічога і не было.
І вось, знайшоў чарнакніжнік сярод вучняў самага зайздроснага і мсцівага, і прапанаваў яму перайсці ў служэнне злу. А калі вучань пагадзіўся, вядзьмак забраў яго да сябе дадому, дзе пасяліў у склепе без дзённага святла, мардаваў голадам і збіццём, і прымушаў спаць у адкрытай труне.
Пакуты вучня працягваліся нядоўга, праз два месяцы ён захварэў і памёр. Прама ў труне, у якой спаў. Тады чарнакніжнік прынёс у склеп кнігі, магічныя прадметы і прывёў вялікага чорнага сабаку. Ён запаліў свечкі, намаляваў пентаграму і стаў раскладваць магічныя прадметы, пры гэтым на грудзі мёртвага вучня паклаў перавернуты крыж. Пасля гэтага вядзьмак нажом з чорнай дзяржальняй забіў сабаку і пачаў чыніць замовы ля труны з нябожчыкам. У полымі свечак скакалі абліччы невядомых істот, чуліся роў і віск. Гучным голасам чарнакніжнік заклікаў зь цемры нячысціка крыўды і загадаў таму увайсці ў цела нябожчыка. Тут жа пачуўся грукат і ўсё наваколле сціхла, нябожчык расплюшчыў вочы і ўстаў з труны. З таго часу ён неадлучна жыў у доме ведзьмака і быў у таго слугой.
Чорная, змяіная сутнасць ведзьмака не давала яму спакою. Раз, другі, некалькі разоў на год выходзіў ён шпацыраваць па ваколіцах Коўна. І там, прымаючы аблічча змяі, забіваў мінакоў. Ніхто не ведаў, дзе шукаць забойцу, і душы забітых папаўнялі лік пакрыўджаных нячысцікаў.
Калі вядзьмак пастарэў і стала ясна, што ён хутка памрэ, нячысцікi дзень ад дня станавіліся ўсё больш непаслухмянымі і, нарэшце, пачалі мучыць чарнакніжніка, не даючы яму адпачынку. Куды б ён ні адправіўся, нячысцікi пераследвалі яго, скардзіліся на свае крыўды і заклікалі Бога на дапамогу. Варта было ведзьмаку заплюшчыць вочы, як перад ім уставалі абліччы яго ахвяр, якія змянялі адзін аднаго ў страшным карагодзе.
Услед за іншымі выйшаў з падпарадкавання той нячысцік, якога чарнакніжнік пасяліў у мёртвым вучне. Слуга грубіў, раскідваў рэчы, ламаў магічныя прадметы. Жыццё ведзьмака ператварылася ў пекла, і не было яму спакою ні днём, ні ноччу.
У паўзабыцці, знемагаючы ад пастаяннай бессані ды скаргаў нячысцікаў, чарнакніжнік сыходзіў з дому, імкнучыся нікому не трапляцца на вочы. Ён сыходзіў усё далей і далей, і нарэшце, вырашыў сысці з жыцця.
Вядзьмак не ведаў, якім спосабам памерці, нячысцікi перашкаджалі яму, збіваючы з думак. Ратуючыся ад нячысцікаў, чарнакніжнік ўзяў лодку і адплыў ад берага. Але толькі лодка дасягнула сярэдзіны ракі, як чыя-та шэрая касматая лапа высунулася з вады, схапіла ведзьмака за руку і пацягнула з лодкі пад ваду.
Памёр чарнакніжнік, і раптам незразумела адкуль наляцеў вецер, ўдарыла маланка і наступіла небывалая бура, ламаючая дрэвы. І нячысцікi, якіх вядзьмак трымаў пры сабе, нарэшце здабылі волю.