Ведзьмiна дзiця бел

Нарадзіўся у ведзьмы дзіця. Тоўсты, белы, з вялікай, як у сома, галавой і зубастай пашчай. Не паспелі пупавіну перарэзаць, раскрыў рот і закрычаў: «Дайце ёсць!» Ды так гучна, што павітуха спалохалася.
Адрэзалі хлеба, праглынуў ў адно імгненне, толькі зубы бліснулі. Паставілі гаршчок учорашней капусты - накінуўся, забурчаў, як галодны пёс, і ўсё высербаў. Пасля кінуўся да кадушцы з вадой і нырнуў. Пакуль выцягвалі, палову вады выпіў. Насілу паклалі ў калыску.
Ня стала з тых часоў вядзьмарскім суседзям спакою. То ў адной, то ў іншай гаспадыні знікала прыгатаваная ежа, а то малака ў кароў ня стала. Пачуў кульгавы Пахом пра гэтую бяду ад жонкі, вырашыў ведзьму падпільнаваць. Зайшоў у хлеў, уладкаваўся на сенавале, стаў чакаць. Доўга чакаў, паспеў задрамаць, як раптам прачнуўся.
Бачыць Пахом, самі сабой, як ад ветру, расчыніліся вароты, і каровы сталі неспакойныя. І вось ужо жаба скача проста ў вароты: шэрая, тоўстая, уся ў бародаўках. Злаўчыўся Пахом і схапіў жабу за лапу. Дастаў грамнічную свечку  і толькі хацеў запаліць, як вывернуўся жаба і выслізнула з рук. Тут жа прыняла аблічча вароны і выляцела вон. Зачыніў Пахом вароты, паклаў грамнічную свечку пад бэльку ў хляве і пайшоў спаць.
Назаўтра вырашыў Пахом ведзьму выкрыць і адправіўся да яе. Заходзіць у хату - нікога няма, толькі пачварны карлік у сабачай шкуры на плячах ведзьміна дзіця ў калысцы люляе. Выйшаў на двор - служанка з вясковых ў агародзе ходзіць, капусту праполвае. Падышоў да служанкі, пытаецца:
- Ці не бачыла, куды ведзьма пайшла?
- Нікуды не сыходзіла, - адказвае. - Чуеш, дзіця люляе.
Прыслухаўся Пахом і праўда, чуваць, як жанчына спявае калыханку. Зноў зайшоў у хату - наогул нікога не відаць: ні карліка, ні ведзьмы, ні калыскі з дзіцём. «Эге, - зразумеў Пахом, - гуляе са мной, хаваецца ведзьма». Зноў пайшоў да служанкі, распавёў пра сваю бяду.
- Добра, - адказвае, - пагляджу за ведзьмай. Чым змагу, памагу.
Падзякаваў Пахом і пайшоў дадому, а служанка вярнулася да працы.
Увечары глядзіць служанка, сабралася ведзьма і пайшла з хаты агародамі. Служанка паволі адправілася за ёй.
Прыйшла ведзьма ў лес, распранулася і распусціла валасы. Пасля пачала голай кружыць па паляне, заклікаючы нячысцiкаў. «Хачу, - кажа, - каб вы збіралі малако адусюль і злівалі ў мой посуд!» Зашумеў лес, адказваючы на заклік ведзьмы, закугакалi, замармыталi насельнікі ночы.
Пабегла служанка назад, пакуль ведзьма ня ўбачыла, па шляху абдумваючы убачанае. Думала, думала і прыдумала: ўзялася перемывать ўсе гаршкі і кадушкі ў доме ведзьмы. І памыўшы, пераварочвала ўверх дном. Ўсё зрабіла і пайшла дадому.
Апоўначы нячысцiкi пачалi збіраць малако і прыносіць у дом ведзьмы. Бачаць гаршчкі, бачаць кадушкі, сталі ліць малако. А перавярнуць посуд і не падумалі: так і насілі ўсю ноч малако і лілі на падлогу.
Калі надышла раніца, уся вёска ўбачыла, як малако цячэ з-пад ведзьмінага дома. Сабраліся усім светам, пайшлі паліць. Ведзьма ўбачыла сялян, абарацiла сябе і дзіця ў крумкачы, выпырхнулі яны ў акно і паляцелі. І больш іх у тых краях ніхто не бачыў.