Дудар на гулянцы бел

Аднойчы на Мядовы спас вяртаўся хмельны дудар з вяселля. Шлях быў няблізкі, і вырашыў ён прайсці праз чужое поле, каб скараціць дарогу. Накшталт, і сцяжынка віднелася.
Пайшоў па полі, глядзіць, насустрач віхор нясецца. Спыніўся дудар, і віхор замер: стаiць, кружыцца на месцы. Пайшоў, і віхор панёсся насустрач. Вось ужо зусім побач, ляціць, нікуды не згортвае, стукнуўся і знік. Толькі холадам нетутэйшы павеяла.
Дайшоў дудар да краю поля, глядзіць, сівой стары стаiць.
- Ты чаго на маiм полі ходзіш? - пытаецца.
А дудар замест таго, каб папрасіць прабачэння або прамаўчаць, пусціўся ў развагі. І поле, маўляў, дрэннае, і сцяжынка пратаптана, і наогул яго ўсё на свеце ведаюць. Дагаварыўся да таго, што стары сам вінаваты, што па яго полі ходзяць.
Памаўчаў стары і адказаў:
- Бачу, ты сваркі шукаеш? Што ж, наракай на сябе...
Раз, і растаў, нібы яго і не было. Падзівіўся дудар, ды і пайшоў сабе па сцежцы ўздоўж лесу.
Раптам бачыць, дзядзька нейкі ідзе насустрач, быццам знаёмы. Падышоў бліжэй, і дакладна! Не проста знаёмы, кум з суседняй вёсцы.
- Ба, кум, якімі лёсамі?
- Ды вось, іду з вяселля, - адказваў дудар.
- Слухай, - прамовіў кум, разгладжваючы левай рукой вусы, - тут у суседняй вёсцы гулянка намячаецца, з нагоды заручын. Віно, ежа, хлопцы, дзяўчаты, толькі музыканта няма. Пойдзеш з намі?
- Чаму ж не пайсьці? Пайду! - узрадаваўся дудар.
- Вось і добра, - кіўнуў кум. - Як кажуць, пан з панам, а Ян з Янам.
Адправіліся далей ўдваіх.
- Вёска-то далёка?
- Ды не тое каб... Спусцімся з узгорка, а там рукой падаць.
Спусціліся ў лагчыну, наперадзе вёсачка ў пяць хат. З крайняй даносяцца смех і галасы. Зайшлі ўнутр.
Тут было поўна гасцей, прыгожа апранутых хлопцаў у кашулях і шараварах, дзяўчат з каляровымі стужкамі ў валасах, на шнуроўке залатыя і сярэбраныя галуны. Паднеслі дудару кружку зялёнага віна, упрасілі дудзець.
Сеў ён лаўку ў куце і задудзеў. Хлопцы і дзяўчаты пусціліся ў скокі. Мелодыя змяняла другую, госці скакалі і прасілі яшчэ.
Прайшла гадзіна ці крыху больш. Дудар дудзеў, не адчуваючы стомы, як раптам нешта дакранулася да яго правага пляча. Пасля яшчэ раз.
Азірнуўся дудар і раптам убачыў, што няма ніякай гулянкі. Каля яго стаіць вартаўнік пры конях, а сам ён сядзіць у ранішнім лесе на трухлявым пні, увесь прамерзлы ад нетутэйшага холаду.
Зніклi чары. Адчуў дудар страшэнную стому. Стаў пытацца вартаўніка, той адказаў, што вяртаўся з коньмі з начнога, калі пачуў гукі дуды ў лесе, у самым гушчары. Спытаў, ці далёка да вёскі дудара, аказалася, ледзь не сорак вёрст.
Тады і ўспомніў дудар старога і сварку з ім. Нездарма кажуць: доўгі язык галаве не прыяцель.