Сляпы ды яго правадыр бел

Ішлі па дарозе сляпы дзед і яго правадыр, хлапчук гадоў дзесяці. Стаміліся, вырашылі спыніцца на начлег у закінутай хаце. Толькі прыселі, пачалі есьці, раптам чуюць, быццам плача хто-то за сцяной. Тонка, жаласна, бы сабачаня з прыціснутую лапай. Сталі шукаць - нікога. Пасля бачыць хлапчук, з'явілася аднекуль высокая жанчына ў белай вопратцы, з чорнай хусткай на плячах.
Запыталi, хто яна, - маўчыць, толькі плача і галавой качае. Прапанавалі хлеба, паднялася і прапала. Толькі мяшочак з манетамі застаўся, там, дзе стаяла. Сталі глядзець, манеты усе старыя, пацямнелыя ад часу. Але кім была тая жанчына і адкуль узяліся манеты, невядома.


Рецензии