Звісаюць гронкі ў рабіны,
Крычаць у небе журавы.
Куды ні глянеш, павуціна,
Прыкмета восеньскай пары.
Пагодны дзень зусім кароткі,
Духмяны водар ад лазы.
Ды неяк на душы маркотна,
У тумане вочы ад слязы.
Засмучанасць я зразумею,
Няма даверу да цябе.
Раптоўна холадам павее,
І нехта скронь маю дзяўбе.
Скразняк бярэ мяне за плечы.
Вядома ж, восень на двары.
Тулюся я да цёплай печы,
Прыкмета восеньская пары.
Жамчужны наступае вечар,
Збаночак, поўны малака.
Туга бярэ мяне за плечы,
Цябе дзе носіць дзівака?
Дзявоцтва зацягнулась трохі,
Трывожыць трэскат у пячы.
Ламаю хлеб духмяны, крохкі.
Маю тугу, хлеб, залячы...
Звiсаюць гронкi...
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2021
Свидетельство о публикации №221100801574
Свидетельство о публикации №221100801574
Рецензии