На рэчцы млын стаяў прыгожы,
Як сведак добрага жыцця.
Быў млын сапраўдным, новым, гожым,
Не ведаў смутку забыцця.
Тулялiся там конi. Людзi
Здымалi поўныя мяхi.
Мукi ад млына ўсяк набуддзе,
Хто працавiты, не лiхi.
Вялiзны млын круцiў прынаду,
У скрыню цёк паток мукi.
Глытаў млын збожжа прагна, ладна,
Таму спрыяла моц ракi.
А на двары — прытулак птушак.
Зляталiся сюды ўсе.
Птушына звычка, праўда, слушна, —
Клявалi збожжа пакрысе.
Мiнулае... ўсё адляцела,
Млын састарэў, няма яго.
Ды засталося кола цела
Сталешнiцай стала майго.
Млын
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2021
Свидетельство о публикации №221112900610
Свидетельство о публикации №221112900610
Рецензии