Зімовы вецер — звер шалёны,
Ён гурбы снегу намятаў.
Злаваўся, выў ды слаў праклёны,
Сабакай злоснай скавытаў.
Круціліся віхуры дружна,
То гурба там, то гурба тут.
Змагацца бессэнсоўна мужна —
Сняжынкі ўвесь двор замятут.
Яны свабодныя ў палёце,
Саўдзельнік — вецер-балбатун.
Яму маркотна ў адзіноце,
Ён дэманструе — рагатун.
Сняжынкі ім зачараваны,
Вядома ж — вецер-бунтаўнік.
Ў вар’яцкі танец закаханы,
Праныра ж той раптоўна знік.
З’явіўся зноў з шалёнай сілай,
Намёты снежныя прынёс.
Зімовы вецер незычлівы,
Ён вымагае плач да слёз.
Зiмовы вецер
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2022
Свидетельство о публикации №222012400405
Свидетельство о публикации №222012400405
Рецензии