Нашчадкі вечнага былога...
Забыцца на яго? Бяда...
Ад продкаў — слава, Перамога,
Іх сказ — празрыстая вада.
Пашчасціла — мне выпаў шанец,
Знаёміцца ды шанаваць.
Мой бацька быў, як самазванец,
Сам ведаў — трэба ваяваць.
Аддаў Радзіме перавагу,
Не спаў на печы — ваяваў.
Не меў заявы на ўвагу,
Ён Перамогу будаваў.
«Павінны я...» — так дасканала
Усведамляў ды ваяваў,
Каб згінула навек навала,
Ён многіх вытрымкай здзіўляў.
Нашчадкі слаўнага былога...
Унукі, дзеці тых байцоў...
Для нас здабыта Перамога
Крывёю дзедаў ды бацькоў.
Нашчадкi вечнага былога...
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2022
Свидетельство о публикации №222020400556
Свидетельство о публикации №222020400556
Рецензии