Прашамацеў трыснёг засохлы,
Зрок затрымаўся на вадзе.
Над возерам паніклі вольхі
Ў доўгай дружнай чарадзе.
Панурасць нейкая ў прыродзе,
Навокал змрочны краявід.
Крычу глухому ветру: "Годзе!"
Ён сілаю сваёй агід.
Яму бы граць ды забаўляцца,
Прыносіць купу смецця ён.
Але ці трэба тут здзіўляцца?
Рашучасць — для вятроў закон.
Перапявае песні вецер,
Свавольнік забаўляе свет.
Адзін-адзіны на планеце,
Складзе неведамы куплет.
Прашамацеў трыснёг з трывогай,
Напэўна, вецер напужаў.
Паніклі вольхі чэргай доўгай...
У сэрцы непакой ды жаль...
Прашамацеу трыснёг...
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2022
Свидетельство о публикации №222020900556
Свидетельство о публикации №222020900556
Рецензии