Мае мары збянтэжаны
Нейкімі думкамі лесу.
Што мяне напаткаў
За дзесяткі гадоў. Крок жыцця
Нас ўсіх раскідаў.
А, кагосьці, напэўна, ўзносіў.
І мяне і цябе ў завірухе
Турбот небыцця.
Светлым полымем лісце
Плыло ў далячынь воднай гладзі,
Захісталась рабіна,
Чый смак знік як позірк ажын.
І, заецца, што ўлетку
Мяне ты ўзаемна любіла
Вечаровымі промнямі
Гэтых таемных мясцін.
Застаецца ліш смутак,
Ня горшы чым звон ліхалеццяў.
Ўздоўж глядзець вечаровымі зоркамі
Ў золата гаць.
Только шэрае котка
Муркуе самотна на плоце,
Там, дзе старыя хаты
На Захадзе сонцам гараць.
Маркотнасць
© Copyright: Игорь Викторович Адашкевич, 2022
Свидетельство о публикации №222022301731
Свидетельство о публикации №222022301731
Рецензии