Каваль

Каваль

Сядзім на балоце. Кашэвішча. Тут збоку могліцы. Дзе ўсё вясковыя спляць. На дваццаць мэтраў уніз. За дваццаць тысяч год.
Прагаліна на балоце.  Нам па пяць, шэсьць, сем. Я, Юзік, Марцін і Ігар. Жаб ловім. Наш старэйшы брат сказаў. Мэндрык. Мянушка такая. Шчупак на рацэ на жабу добра бярэцца.
Вось і лоўлім. Жаб. Жнівень. Сонца пячэ. Добра , што ніякай жамяры німа. Жаб лоўлім на кручка, з зялянінай. Зяліна не тане. Закідваеш зяліну. І патроху. Дзыб- дзыб. Жаба скочыць, толькі падсякай.
У слоіку, трохлітровым пяць жабаў на дне сядзяць.
Лёс іхні вызначаны.

Троху вышей, на беразе, у кузні дзед Каваль , аўстрыяка, які закахаўся ў бечанку і тут застаўся, с першай сусьветнай, грукаціць жалеззем. Падковы лупіць.

Наш час.
Німа . Ні кузьні. Ні балота. Ні сяброў.
Каваль паліў сваю аўстрыяцкую люльку, у ложку. У 1970м. І згарэў, пішучы паперы. На суседзяў, як і ў трыццатых.

Німа хрэста на яго могілцы. І ніхто ўжо не памятае, дзе яна.
Быў каваль. Німа каваля.
Але справа ягоная жывець.