Кузня

Іскра. Вітаю – я. Люби меня как Любовь, моя Печаль. І вось я тут. Даволі цемна. Станкі, машыны, кавадлы. Але не нараджаюцца ў гэтай кузні ніякія іскраметныя жарты, не загараецца жароўня эмоцый, не куецца думка. Нібыта усё памерла, нібыта... Навошта я тут? Цёмная, глыбокая, бездань. Адзінока. Толькі я і я. Больш нікога. Ты такая светлая і чыстая. Вост зала эмоцый. Рапсодыя жыцця яшчэ цяплеецца ў гэтай пустоце. Нету сил чего-то ждать и нету смысла больше ждать... Чаго ж ты такі тупы! Нават парадыгму для слова "тупы" скласці не можаш! Яна круціць галавой і, бачна, гэтым гаворыць мне, што грэшнік на то й грэшнік, таму што яго ж дэманы скачуць на яго абглыданых касцях. Прыемна пазнаёміцца, вітаю. Гляджу ў раку. У яе пападае ўсё, што можна была бы пазнаць і што ўжо пазнана. Абыходжу ўжо старыя, ужо разваліўшыеся пакоі. Вось тут знаходзіцца сіняя спальня, далей – жоўтая комната ўсяго, што пашарэла. Вось залатая бібліятэка. Даўно ж я тут ня быў. А гэта – пламенна-ружовы пакой неабсталяваны яшчэ мэбляй. Вось дзіравая картатэка. Гэты эквілібр свядомасці ўпершыню прадстаў перада мной і яна працягнула руку. Моя печаль... Толькі гэты блакітна-шэры пакой, хаця і таксама разбураны, але ўсё ж даволі чыта прыбраны. Ўсё згрыз. Галодны. З якой мэтай я тут? Трэба зваць  Марфея. Душа. Вось бы знайсці чалавека, які прыбраўся бы тут, у гэтай пустоце, які б націснуў бы усе кнопки и рычагі, які стаў бы выдатным кавалём.