Пустозём словес

Во всём ты сла́ба, захере́ния люди́на,
И у том ряду — в словах.
Не сдюжишь выразить ни смысла размышления,
Ни тонкого души посланья суть,
Язык твой скудный заярмён
Чредой обмежеваний неразумных правил,
А на лучшее — не способен сообразить отнюдь.

Как выбраться из той мглы закостенения
— Не позволяет путь ленности времён,
Ведь как не совершенствуйся
— Едина суть — не совладать с собственным умом.
Где речи человечие стезятся отстранённым смыслом,
Там бремно сыскивать действительности истину допёршего слово́м.

Можна рэчі узводзіць, як напрыклад, пра тое,
Што вайна — ёсць сродак насілля цялесна́га,
У якім сла;быя вумы або хлуслівыя главары
Забіваюць зара́ды таго, каб памерць вялікім глупцэрём,
Страўляюць яшчэ болей малоумных на забойства меж сабой,
Пераследу;ючы толькі ўяўную цэннасці велічыя, нажывы золатно́й,
Адначасова з тым, што частка падаўляюшчая гэтыях нявальніц крывавых,
Дурныя як жывёлы ў паво́дзінах сваіх,
Не здольныя глыбока думаць,
На карысць выра́шэння пытанняў мірным шляхам.
Яны ёсць духоўнае адроддзе, адкіды розуму чалавечага,
І размовы з імi няма.
Маўчанне і празрэння толькі тым утапырам.

Ды гэта тут ты смел ў суждэеніях такой,
А ў справе часцей пустазём,
Таму, што і да пісьменніцтва патрабуе́цца душа,
А навыкаў і гэтага ў цябе гэтак ж няма...