Лестница в никуды

Час да часу, тыдзень да тыдну, месяц да месяцу,
Ды і гады... Усё як імгненне вока,
Што не ўлоўліваецца,
Толькі калі ты не душэстрадалец з ламанным позіркам.
Чаго тут и ныць, калі ўжо так згулялася?
Ледзь возростясь, у ребятчестве — у усвядомленыя расчараванні утанаеш,
Далей, подростничестве — усё супольнасцью сяброў брэдзішь,
Думаў, так весялей? Весялосьць шукаў? Разумення людзей?
— Усе памылка твая, твайго дурнога ума, што не дарос і да розуму.
Ведзь не аддарованны зверх-мазгавітасцю ты,
А затарможаны ў многіх галінках чалавечак.
Джаль, іцінныя цэннасці ў сапраўднасць,
У маць Ісцінніцу, Справедлиницу — прыцьмнілі табе тады ум.
Стварылі цябе чудаком.
Тваё атрочества зачыненая тленнасць,
Калі сказаць, щедушная болеч.
Юнацтва шлях усё такі ж.
Усё больш недаверу да людзей,
Коі і зусім сталі ўжо людам чужым.
Паўвеліка спытка пазнання,
З каламутным намераньям вывучэння ды паляпшэннем людзей.
— Усё тленнасць.
Велік усё толькі морак і невуцтва,
У сябе самога, ва ўсіх астатніх насельнікаў прапасчага свету.
Вяліка адзінота,
Але яна хутчэй ужо амаль як сіратлівая багіня Адзінокасць,
— Твая разумная цэннасць у чарзе бягучай на срок.
Юнацество імгненнем сцерлася,
Што і ацаніць не паспеў,
Не набыў ні цэннасцей, ні навыкаў патрэбных,
А адны толькі нікчэмныя веды,
За валоданне якімі цябе зневажаюць іншыя.
Як будзе-то ўсё надоечы... Як усё ўчора...
Але а што далей?
Далей — і гэтак жа, і тое ж,
Не спытай надзёж на тое, чаго не стаць,
Не глядзі далёка, бо дарога не роўна;,
— Усё адзіна ў роў, на абочыну скіне,
Ды погрязней.
А людзі, як чэрці, усё скакаць навокал будуць,
Апускаючы тваю душу баязлівую ўсё ніжэй вочамі.
Што там наводдаль — ня мерацца, дурэц,
Вада смердей, зямля чэрствей, паветра душняй...
Што сібірская зіма, што лета паўднёвае
— Адзіная на ўсё марока.
Словам кароткім сказаць — ты не звяртай увагі,
Выкінь чужыя погляды людин з сябе,
Бо ў далейшым цёмным паскараецца чорнаму пуці,
А дакладней ужотко — чытай і разважай,
Назірай і судзі, пазбягай і словы,
Таму як самотнасць ёсць вышэйшая мера святлення,
Удыненья з сабой светам духоўным, душы
Ды адрыву ад заганнай злучнасці з бесклапотнай весялосцю.
Ад заганаў свету.
Ужо лепш так, чым як усе абывальцы.