Ядзернае ачышчэнне

Хаваясь па падзямеллям душы.
З дзяцінства гуляючы з чалавечымі пацукамі.
Вясковую пясчанку крокамі мераючы,
Спрабуючы сударажана сабрацца з думкамі.
Вясна там, тут, цяпер — вазлітая з восенню,
І чорнае ёсць штодзённая сутнасць з белага.
Бадзяецца прыпадачная адзінота
Па закінутым станам тленнай веры.

Святло — гэта свет
Для тых, хто застаўся сляпым ў жывых.
Неабдуманы радасны свет у спадзяванні грэзных войн
— гэта свет для самалживага чалавецтва.

Перамена дзён толькі ў месяцаслове.
Дзяўбе ў аблічча халодны смярдзючага бурана паток.
Стагоддзямі перарывістае надзеямі ў дабро святло,
Сухотнае святло пахавальных агнёў.
У градах будучага вёрсты паўтаральнага шляху,
І засталося толькі зрабіць поступ адну.
Беспрасветны марок усюды і нікуды
— з яго ўжо не згарнуць,
— яго ўжо не паправіць.

Разлагаюшчае святло — свет
Для тых, хто застаўся ў храмоўніках хлусні.
Кручынны свет у пятлі спараджэннях вечнай разні
— свяшчэннае святло неразумнасцяй нявеж.
Свету не стане, калі не стане знарочыстых несправядлівасцяй.
Толькі гразная барацьба для ўсіх, хто застаўся ў верыгах плоці!
Дык можа не дарма адкрылі ядзернае святло?
Можа пара знісхаждення ваздаяння рукатворнага,
Што пакажа ўсім юрлівы саманазваным багам
Праўдзівы выгляд ачышчальнай Праысподзняй.
Усіх да адной чалавечай пачвары.
А зямля перажавала б косткі былых граха творцаў,
Дзе ўжо праўдзівы Бог створыць
Вышэйшаее бязгрэшнае розумяннем стварэнне.