На што баяцца мінулых дзён,
І сутак пераматаных паскорана наперад?
На што гараваць пра няўвідаваных світанках ды заходах сонца?
Тужыцца аб нявыкананым дажджы, парыве ветру,
Аб ўпушчанай траве зялёнай, аб рацэ няісплаванай цёплай?
На што кручыницца аб зноў незаўважаным леце
І ўсім цёплым надвор'ем пары?
Бо ўсе адзіно час так уладкаван,
Што толькі нарастае міг хуткасці,
Затармажэння розуму, каснуласць цела.
На які бес баяцца,
Бо жыццё гэта ёсць усяго толькі мёртвая пятля,
Дзе ўздым марудлівы і насычаны пачуццямі,
А абарот ўніз імгненны і пустын...
Гэта ёсць усяго толькі роздумы будучага трупа,
Праху не з нічога і не для каго.
Бяз жалення
© Copyright: Мракомысл Федоренко, 2022
Свидетельство о публикации №222070901221
Свидетельство о публикации №222070901221
Рецензии