Моладзь

7 лютага 1958 года быў прыняты Указ Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР “Аб усталяванні Дня савецкай моладзі”, які адзначаўся ў апошнюю нядзелю чэрвеня.

У суверэннай Беларусі з 1958 года Дзень моладзі быў уключаны ў пералік дзяржаўных святаў, святочных дзён і памятных дат, зацверджаны Указам Прэзідэнта краіны. У чэрвені 2021 года назва свята была перайменавана ў “Дзень моладзі і студэнцства”.

У Расійскай Федэрацыі пасля распаду Саюза Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік “Дзень моладзі” быў перанесены на 27 чэрвеня, хоць у некаторых гарадах асноўныя мерапрыемствы праходзяць “па даўніне”, у апошнюю нядзелю чэрвеня, адначасова з Беларуссю і Украінай.

Напярэдадні свята мы з мужам вырашылі адзначыць мерапрыемства адкрыццём купальнага сезона. Сёлета вясна і пачатак лета былі прахалоднымі, а вось перадапошні тыдзень чэрвеня выдаўся сонечным і гарачым; не было ніякіх сумневаў, што вада Вулькаўскага возера добра прагрэлася.

Натуральны вадаём размешчаны на адлегласці крыху больш за два кіламетры ад нашага бацькоўскага дома ў гарадскім пасёлку Целяханы Брэсцкай вобласці Беларусі. Мы выйшлі крыху раней, каб вярнуцца яшчэ да наступу паўдзённай спёкі.

У свае немаладыя гады мне ўдалося захаваць юнацкую наіўнасць: я была ўпэўнена, што ў такую рань усе прыстойныя людзі спяць і на возеры будуць толькі адзінкавыя аматары рыбалкі і плавання.

Памылялася: прыкладна за паўкіламетра да вадасховішча ўжо чулася вясёлая музыка; аўтамабільная стаянка была запоўнена транспартам, а зона адпачынку сустрэла нас мноствам палатак і адпачывальнікаў.

Уласна, жыхары Целяхан ужо прывыклі, што пасля грунтоўнага добраўпарадкавання заходняга берага возера, тут рэгулярна праводзяцца турыстычныя злёты раённага, абласнога і рэспубліканскага ўзроўню, канцэрты, разнастайныя масавыя мерапрыемствы, а таксама трофі-рэйды (спаборніцтвы па пераадоленні бездарожжа) “Дрыгва”.

Для правядзеня маштабных мерапрыемстваў створаны неабходныя ўмовы: летні амфітэатр, альтанкі, пляцоўкі для валейбола і футбола; зона адпачынку абсталявана электрычнасцю, рукамыйніцамі з пітной вадой і туалетамі. У купальны сязон працуе выратавальны пост міністэрства па надзвычайных сітуацыях (МНС); арганізаваны пракат лодак, катамаранаў, мангалаў і г.д.

На табло раённага аддзела МНС, размешчанага зблізку беражка – інфармацыя аб правілах бяспечных паводзін на вадзе, колькасці патанулых у вадаёмах Івацэвіцкага раёна ў бягучым годзе, а таксама звесткі аб тэмпературы вады і паветра.

 – Вельмі цёплая сёння вада – ажно 23 градусы, паспела прагрэцца за час цёплых, нават гарачых дзён, –  падумала я, накіроўваючыся да месца нашага звычайнага размяшчэння.

 Аглядзеліся. БОльшая частка ўдзельнікаў злёту знаходзілася побач з палаткамі: рыхтавалі снеданак, абмяркоўвалі вынікі сваіх учорашніх выступаў, гутарылі, слухалі музыку; у акваторыі знаходзілася не больш за дзесятак купальшчыкаў.

Такое становішча спраў мяне задавальняла: счакаўшы некалькі хвілін, я накіравалася да вадаёма.

Уваход у ваду, нават самую цёплую, з-за рознасці тэмператур паветра і вады, першапачаткова выклікае адчуванне холада; большасць купальшчыкаў, прайшоўшы некалькі крокаў, нырае або кідаецца ў вадаём. У дзяцінстве і маладосці я паступала таксама; у сталым узросце я захапілася “выхаваннем сілы волі” – павольным уваходжаннем у возера да моманту поўнага апускання цела ў ваду да ўзроўню падбародка.

Пераадолеўшы “пешшу” адлегласць да названай адзнакі, я паплыла да буйкоў. Параўняўшыся з імі, змяніла напрамак руху на паралельны да паплаўкоў, плывучы ў адзін бок на грудзях, а ў зваротны – на спіне. Прывязка да буёў выклікана празаічнымі прычынамі – магчымасцю падліку адужанай мною дыстанцыі: адлегласць паміж двума крайнімі бакенамі складае сто пяцьдзесят-сто шэсцьдзесят метраў.

Выйшаўшы на бераг, паглядзела на гадзіннік – я знаходзілася ў вадзе пяцьдзесят сем хвілін. Дачакаўшыся вяртання мужа з вадаёма, зноў пайшла ў возера.

Тэмпература паветра паступова павялічвалася, колькасць адпачывальнікаў таксама павялічвалася; акваторыя запаўнялася ўсё новымі і новымі купальшчыкамі.

Я перавысіла працягласць свайго першага заплыву ў паўтара раза. Вырашыўшы, што на сёння дастаткова, накіравалася да сушы.

Муж падтрымаў маю прапанову вярнуцца дадому, што мы і зрабілі.

Наш шлях ляжаў праз дагледжаны змешаны лес. У мяне ўжо знікла тая шпаркасць, з якой я раніцай імкнулася на возера. Ды і размаўляць было лянота; я ўсё падлічвала, якую дыстанцыю мне ўдалося адолець у першы сёлета купальны дзень?

Кожны раз у мяне атрымліваліся розныя лічбы. Загінаючы пальцы рук, нарэшце, палічыла: усяго дзесяць заплываў, значыць, у два прыёмы я праплыла паўтара кіламетра.

Захапіўшыся працэдурай падліку, у сваіх разважаннях пайшла далей:

– Так, дарога на возера – гэта два кіламетры, столькі ж – назад, плюс паўтара кіламетра заплыву. Значыць, пераноснасць фізічных нагрузак у мяне нядрэнная, амаль як у моладзі, чыё свята мы сёння адзначаем!

Невялікі ўчастак дарожкі быў заценены кронамі высокіх лісцяных дрэў; у прахалодзе лесу, зусім недарэчы, я ўспомніла класіфікацыю Сусветнай арганізацыі аховы здароўя.

– А гэтыя “разумнікі” з Сусветнай арганізацыі аховы здароўя адносяць узрост ад шасьцідзесяці да сямідзесяці чатырох гадоў да сталага! Дык да якой жа ўзрастовай катэгорыі залічыць сябе: да маладых ці да пажылых? – задумалася я.

Ад разважанняў мяне адцягнулі птушыныя спевы: птаха прасіла “піць-піць-піць”. Я пагадзілася з птушачкай, услых паўтарыўшы яе просьбу – “піць-піць-піць”; гарыхвостка адказала мне разок і замоўкла.

Вярнуўшыся да сваіх роздумаў, я ўсё не магла вызначыцца са сваім узростам: па пашпарце – пажылая, па сённяшніх фізічных адчуваннях і “спартыўных дасягненнях” – маладая.

Дарогі не хапіла на прыняцце аб’ектыўнага рашэння. Ужо каля ўваходу ў дом гукавы сігнал тэлефона паведаміў, што на Вайбер паступіла новая інфармацыя.

Атрыманае паведамленне “Правільная градацыя ўзросту” дазволіла мне расставіць кропкі над і: узрост ад шасьцідзесяці да сямідзесяці чатырох гадоў, па версіі “правільнага класіфікатара”, называецца “вельмі вопытная моладзь”.

Дзякуй адрасанту за аптымістычную падказку!

Усё-ткі – моладзь!

P.S. Жыццялюбствам працята і назва наступнай узрастовай катэгорыі, семдзесят пяць-дзевяноста гадоў – засмучаная жыццёвым вопытам моладзь.