Што я пив з гэтых вуснав?

Твой двояшчійся вобраз
выразна так падзелены быў,
на тады і цяпер…
Што засталося цяпер
хвалявала,
але ценем,
бяспамятны ценем…

А...

Што было між намі?
Здавалася мне, то закрыта навек і памрэ разам з целам…

Да, ідзі ж, ты!

Бессань дзікая…
Блюз…
- Ты! –
была вінаватая, гэта хрыплю, ты адна…
І сціскаючыся пад асыпкам
з'едлівых блікаў,
разумею - закляк, каб хоць выжыць,
выкрэсліваў з падсвядомасці…
Уцякаў на край свету,
співаўся,
спальваў
бескарыснае час…

Але, ідзі ж, ты!

Выразна - зоркі!
Бачу зоркі,
яны тозе
запальваліся ў вачах…

А аблічча твой старанна цвятной, месяцам у акне?

...І так выразна чую словы,
што звіваліся ў клубок, і плёскаліся, як рыбы ў затока…

...І як блікі, лягчэйшае блікі цяклі па вуснах…

Што я піў з гэтых вуснаў?!
І, навошта мне ўсё гэта, навошта?

...Задыхаючыся,
шапчу,
задыхаючыся.

Ты апынулася правы –
чарнавік маёй жыцця бяздарны –
мы проста ратаваліся,
мы нейкі час дыхалі адзін адным, а пасля…

То асечка.

Асечка
перадзімовай блазноты.


Світаць…

І вось яны, новыя рытмы,
Заглушаючы блюз,
малаткамі адбойнымі рвуцца скрозь сцены
і грукочуць, грукочуць –
- ДА-ЖЫЦЬ, ДА-ЛЮБІЦЬ, ДА-ТРЫВАЦЬ!

...І вось так - цэлы дзень, у башцы.
- Дажыць, дажыць, дажыць, дажыць!!!