Леапардавы доктар

Леапардавы доктар

На другім годзе працы ўчастковым тэрапеўтам, выдатным летнім сонечным ранкам, я прыйшла ў паліклініку. Узяла адабраныя рэгістратарамі медыцынскія дакументы для візітаў дадому і, вызначаючы чарговасць наведванняў, звярнула ўвагу на картку з адрасам суседняга ўчастку.

– Дзяўчаткі, вы памыліліся, гэта не мой участак, – сказала я, перадаючы работніку рэгістратуры амбулаторную картку “чужога” пацыента.

– Так, мы ведаем, што гэта ўчастак Ванды Васільеўны. Але яна захварэла і загадчык аддзялення даручыў Вам абслугоўванне выклікаў на суседнім участку, – даклала медыцынскі рэгістратар.

– Усё правільна, у мяне ж самы “маланаселены” ўчастак, – не ўтрымалася я ад саркастычнага каментарыя.

Адчуўшы іронію, працаўніца рэгістратуры збянтэжана адказала:

– У Вас сёння няшмат візітаў на дом, Нэлі Гаўрылаўна, дык вазьміце і гэты, калі ласка! Ля ўваходу ў паліклініку ўжо і машына чакае, – добразычліва і прымірэнча вымавіла рэгістратар.

Вядома ж, я пагадзілася: звычайная справа – падмяняць калег, якія “выйшлі са строю”. А спрэчка – гэта так, для парадку!

Пасля заканчэння візітаў, вяртаючыся ў паліклініку, вадзіцель санітарнага транспарту Сяргей вырашыў скараціць шлях.

Мы выехалі на вуліцу Багдана Хмяльніцкага, якая размяжоўвала нашы з Вандай Васільеўнай участкі. Абапал шырокай вуліцы меліся двухкалейныя праезды; паміж імі – падабенства плато. Менавіта на гэты “астравок бяспекі” захацелася выруліць, маладому і гарачаму, кіроўцу Сяргею.

 Напярэдадні прайшоў моцны летні дождж. Насычаная вільгаццю зямля да сярэдзіны дня падсохла, і шэрая скарыначка, якая ўтварылася на ёй, стварала ілюзію надзейнай апоры.

 На што і трапіўся кіроўца. Манеўр “дэсантавання” на небяспечнае месца скончыўся, не пачаўшыся: мы заселі ў адным з двухкалейных праездаў.

Вакол – ні душы. Сяргей выскачыў з машыны і пайшоў да бліжэйшых дамоў – прасіць аб дапамозе. Абышоўшы пяць-шэсць маёнткаў, вярнуўся ні з чым: яны былі зачыненыя. Першая палова дня, усе на працы ці вучобе.

Нецярпліва пазіраючы на гадзіннік, я выбралася з “Масквіча”. Да пачатку прыёму ў паліклініцы заставалася дваццаць пяць хвілін; час на дарогу, нават пры самым добрым раскладзе – дзесяць хвілін.

Кіроўца задуменна чухаў патыліцу. Раптам яго асяніла:

– Нэлі Гаўрылаўна, а Вы кіруеце машынай?

– Не, Сярожа, толькі роварам! А што?

– Вы сядзеце за руль, націснеце на “газ”, а я выштурхну машыну з каляіны!

Сесці на кіроўчае месца я, вядома ж, магла. А вось “газ” – гэта ўжо занадта!
 
– А давайце так, Сярожа! Вы зноў сядайце за руль, а я буду падштурхоўваць машыну!

– Вы – штурхаць машыну? – недаверліва пазіраючы не столькі на мяне, колькі на мой кіпенна-белы касцюм, вымавіў вадзіцель.

– А што, ёсць выбар? Да пачатку працы засталося менш за паўгадзіны, на сёння я прызначыла парачку паўторных хворых, якія не адрозніваюцца ўстойлівай псіхікай. Яны ж паліклініку разнясуць, калі я своечасова не пачну прыём! Ці, горш за тое, у гаркам партыі пабягуць, ён жа побач!

Апошні, “партыйны”, аргумент падзейнічаў. Мы занялі свае “працоўныя” месцы: Сяргей сеў за руль, я размясцілася ля багажніка машыны.

Па камандзе кіроўцы я з высілкам штурханула машыну; яна адразу ж выехала на цвёрдае грунтовае пакрыццё.

У падзяку за “вызваленне” з-пад задніх колаў машыны падняўся каскад чорнай вільготнай зямлі, па-майстэрску схаваны шэрай падсохлай скарыначкай.

Мой гарнітур ператварыўся ў звышмодны выраб з леапардавым прынтам.

Разнастайныя гразевыя элементы, лепш за ўсякага замежнага дызайнера, упрыгожылі шырспажыўскую савецкую рэч.

Кіроўца, азірнуўшыся на мяне, ахнуў:

– Які жах! Гэта я ва ўсім вінаваты, Нэлі Гаўрылаўна!

– Вядома, Сяргей! Вы ж тут непадалёк жывяце, маглі б і заасфальтаваць вуліцу! – механічна адказала я, сутаргава цямячы, як у такім непрыстойным выглядзе з’явіцца ў лячэбную ўстанову.

Пры ўваходзе ў паліклініку я прыкрылася сумкай і складзенымі веерам амбулаторнымі карткамі. Кароткімі перабежкамі дабралася да медыцынскага гардэроба і паўстала ва ўсёй красе.

Санітаркі, якія знаходзіліся ў ім, завойкалі:

— Што здарылася, доктар?! Дзе Вы здолелi гэтак запэцкацца?

Я коратка распавяла аб здарэнні.

— Хуценька здымайце адзенне, апранайце халат, мы ўсё добраўпарадкуем!
Што я і зрабіла.

У невялікай двухпавярховай паліклініцы ўсе супрацоўнікі жылі адной сям`ёй і “сталыя”, шасцідзесяцігадовыя нянечкі ставіліся да моладзі, як да сваякоў. З падзякай прымаючы клопат і апеку старэйшых, прадстаўнікі маладога пакалення, у сваю чаргу, ніколі не забываліся павіншаваць ветэранаў са святамі.

Пасля працы ў гардэробе мяне чакаў чысты і выпрасаваны, белы баваўняны гарнітур.
У той дзень візіцёры з паліклінікі не адцягнулі партыйнае кіраўніцтва ад планавання будаўніцтва светлай камуністычнай будучыні ў асобна ўзятым горадзе Баранавічы: прыём хворых я пачала своечасова.