Казка хлусня

Казка – хлусня…

У дажджлівыя летнія дні я чытаю ўнукам, Гары і Давіду, казкі. Мы пачалі з кніг з нашай хатняй бібліятэкі, з чорна-белымі ілюстрацыямі. Калі ўся дзіцячая літаратура з бацькоўскага кнігасховішча была прачытана, звярнуліся ў пасялковую бібліятэку, дзе хлапчукі самастойна выбралі кнігі, якія спадабаліся ім.

Гарык спыніўся на казках А.С.Пушкіна; Давід адабраў рускія народныя быліны.
З рускіх паданняў, з казкі “Калабок”, мы з унукамі і пачалі знаёмства з вуснай народнай творчасцю. Песенька Калабка аб спосабе здабычы дзвюх жменяў мукі, аб тэхналогіі прыгатавання кандытарскага вырабу, аб уцёках свавольніка з роднай хаты – карысныя паўторы для запамінання казкі і развіцця гаворкі дзяцей.

Першае чытанне цягнулася доўга: па ходзе апавядання хлопчыкам трэба было растлумачваць значэнні незнаёмых слоў. Казка спадабалася – унукі, разам са мною, пачалі паўтараць песеньку Калабка.

Прачытаўшы абедзве кнігі, пайшлі “па другім коле”; хлапчукі ўжо падказвалі, як будуць развівацца далейшыя падзеі.

Я скарысталася гэтай акалічнасцю і ўвечары, укладваючы ўнукаў спаць, папрасіла расказаць мне казачку. Гарык абраў кароткую гісторыю – “Курачка Раба”; Давід – казку “Калабок”.

Калі ўнук працытаваў дзедаву рэкамендацыю легендарнай бабцы: “па корабе паскрабі, па сусеках памяці, можа, мукі і набярэцца”, я нечакана ўспомніла, што чула гэтую параду з вуснаў вядомага расійскага гумарыста.

Слухаючы парадыста, я толькі пасмяялася над таленавітым прачытаннем народнай казкі. Праз некалькі гадоў, “трэба ж было такому здарыцца”*, прапанова казачнага дзядулі “паскрэбці-памесці”, дзіўным чынам, была рэалізавана ў сям’і знакамітага вастраслова!

Выступленне маладога артыста гутарковага жанру набыло іншае адценне і стала ўспрымацца як інструкцыя для казачнай бабкі, якая мае праблемы з рэпрадуктыўным здароўем.

У думках выбудоўваючы такі лагічны ланцужок, я пачала ціхенька хіхікаць.

 Апавядальнік Давід насцярожыўся: казка ж была трагічная – галоўнага героя, усё ж, з’ела хітрая ліса!

Прыйшлося скарыстацца прыёмам Гарыка, аматара цёплага малака з мёдам. Ён ніколі прама не кажа, што жадаў бы выпіць лячэбнага кактэйлю; сігналам для падрыхтоўкі бабуляй напоя з’яўляецца тэатральнае пакашліванне ўнука.

 Наўмысна закашляўшыся, я пайшла ў далёкі пакой. Адсмяяўшыся, вярнулася да ўнукаў:

  – Мусіць, я доўга сёння ў вадзе прабыла, кашаль з’явіўся! – растлумачыла я хлапчукам сваю кароткачасовую адсутнасць.

З таго часу я ніколі не пераказваю ўнукам (і не прашу іх гэта зрабіць!) казку пра “Калабка”.

Чым чорт не жартуе!

Не дай Бог, незнарок,  без усялякага злога намеру, я парушу шматвяковы ўстояны парадак і паслядоўнасць узнаўлення чалавека разумнага: бацькі, дзеці, унукі, праўнукі… 

Бо слова – матэрыяльна…

* “…Надо же было такому случиться…” – словы з вядомай песні папулярнай эстраднай спявачкі.