Вiзiт да стаматолага

Візіт да стаматолага

Жанчыны постсавецкай прасторы, асабліва якія нараджалі, як правіла, не адрозніваюцца добрым стаматалагічным здароўем.
 
З’явілася “зубная” праблема і ў мяне. Папярэдне дамовіўшыся аб прыёме з урачом вышэйшай кваліфікацыйнай катэгорыі Аляксеем Іосіфавічам Вайцяховічам, адправілася да яго.

Для мяне, як і для большасці грамадзян, якія выраслі ў Савецкім Саюзе і выпрабавалі “чароўнасці” лячэння электрамеханічнымі бормашынамі, візіт да стаматолага падспудна выклікаў хваляванне. Высокі ўзровень вібрацыі бормашын, якія выкарыстоўваліся з 1957 года до 2000-х гадоў, прыводзіў пацыента пасля аперыравання поласці зуба да моцных балявых адчуванняў і суправаджаўся пахам гарэлай косткі. Лячэнне хворага зуба, пры адсутнасці анестэзіі ў савецкай стаматалогіі, часцяком было вельмі балючым.

Перад наведваннем лекара я ў думках “накруціла” сябе: у мяне падвысіўся ціск. Нармалізаваўшы яго ўзровень, накіравалася да доктара.

Седзячы ў стаматалагічным крэсле, прызналася лекару аб кароткатэрміновым уздыме артэрыяльнага ціску і мерах, прынятых для яго зніжэння. Аляксей Іосіфавіч, мой даўні знаёмы,  які валодае выдатным пачуццём гумару, гарэзна прапанаваў:

– Трэба было Вам, Нэлі Гаўрылаўна, каньяку перад візітам выпіць! Грамаў пяцьдзесят, а лепей – сто! Глядзіш, і не спатрэбілася б анестэзія ніякая!

– Добра, Аляксей Іосіфавіч, абавязкова прыму да ўвагі Вашыя рэкамендацыі! – у тон доктару, адказала я.
 
Працягнуць тэму эфектыўнай народнай прэмедыкацыі (медыкаментозная падрыхтоўка хворага да медыцынскай маніпуляцыі) мне не ўдалося – доктар прыступіў да правядзення мясцовай анестэзіі.

Унутрана напружыўшыся, я чакала хваравітых адчуванняў ад медыцынскага ўмяшання, якое праводзіцца. На шчасце, я не адчула болю пры выкананні працэдуры.

Праз нейкі час Аляксей Іосіфавіч сказаў:

– Усё, Нэлі Гаўрылаўна, набліжаемся да фінішу!

Пачуўшы абнадзейваючую інфармацыю, я адрэагавала адзінкавым хуткім закрыццём вачэй, маўляў, усё добра.
 
Менавіта ў гэты момант я ўпершыню зразумела, па якой прычыне абітурыенты медыцынскіх універсітэтаў выбіраюць спецыяльнасць стаматолага: іх пацыенты маўчаць і ніяк не могуць паўплываць на ход абследавання і лячэння! Лекарам ж іншых спецыяльнасцяў цяжка “цягацца” з усёведным Інтэрнэтам, медыцынскімі звесткамі з якога літаральна нашпігаваны “дасведчаныя” пацыенты, якія зводзяць дыялог з доктарам да маналогу ў выкананні сябе, каханага.
 
Аляксей Іосіфавіч, завяршаючы медыцынскую працэдуру, распавёў гісторыю, якая мела месца ў яго медычнай практыцы:

– Уяўляеце, аднойчы ў нас заснуў пацыент! Прама ў зубалячэбным крэсле, у ходзе выканання мною маніпуляцыі! Нават падхрапваць пачаў! Калі я скончыў лячэнне, ён прачнуўся і вымавіў: “І гэта – ўсё?!”. “Так, ўсё”, – адказаў я і дадаў, што ў крэсле стаматолага могуць заснуць толькі людзі з чыстым сумленнем або ўстойлівай нервовай сістэмай. “Якое там чыстае сумленне?! Я ж працую старшынёй калгаса!” – запярэчыў візаві.

Па заслугах ацаніўшы стабільную псіхіку невядомага кіраўніка сельскагаспадарчага прадпрыемства, унутрана ўсміхнулася і выявіла, што часткі майго цела, якія выступаюць, памагатая лекара Кацярына выкарыстала як медыцынскі столік для нестэрыльных расходных матэрыялаў – сурвэтак для вонкавага прымянення.
 
Арганізатар аховы здароўя, які “драмаў” ува мне, адразу ж прачнуўся.

“А куды ж медыцынскія сёстры кладуць сурвэткі, калі жанчына не адрозніваецца вабітнымі формамі? Ці ў пацыентаў-мужчын?” – падумала я.

Пасля завяршэння працэдуры я адразу ж адрасавала сваё пытанне медыкам.

Кацярына, не задумваючыся, адказала:

– На плячо!

Мозг, стомлены перанесенымі мною непрыемнымі адчуваннямі і працяглым змушаным становішчам цела, маментальна аднавіў у памяці пачатак прыказкі, добра вядомай у Расіі:

– Чо, чо?

– Хвост праз плячо!

Напэўна, у Аляксея Іосіфавіча збудаваўся іншы асацыятыўны шэраг да словазлучэння “праз плячо”: ён гучна засмяяўся.

“Не так страшны стаматолаг, як яго малююць”, –  бессаромна сказіўшы вядомую рускую прыказку, падумала я, выходзячы з лячэбнай установы.