Дамавы конiк

Дамавы конік

Мой малодшы сын Павел, будучы дашкольнікам, умеў правільна і выразна фармуляваць свае думкі, бездакорна ствараючы складаназлучаныя сказы.

З узростам сыны памяняліся ролямі: старэйшы сын Дзяніс – прызнаны рытар; айцішнік Паша лепшым “суразмоўцам” лічыць камп’ютар.

Мая мама, якая размаўляла на бездакорнай рускай мове, першая звярнула ўвагу на здольнасці ўнука:

– Паглядзі, якое слова Паша “загарнуў”! Яго і не ўсе дарослыя ведаюць!

Вось менавіта аб гэтым перыядзе часу і пойдзе гаворка ў мініяцюры.

Як толькі малодшы сын дарос да разумення “што такое добра і што такое дрэнна”, я правяла з сынамі тлумачальную гутарку. Перад хлапчукамі была пастаўлена задача-ўмова: пасля майго прыходу з працы, на працягу паўгадзіны, “мяне няма дома”. Ні для каго, у тым ліку, і для сыноў і мужа.

Хлопцы трымаліся тры дні. На чацвёрты дзень, пры ўваходзе ў кватэру, мае каленцы трапілі ў “абдымкі” Пашы. Ён хныкаў і парываўся расказаць, як яго пакрыўдзіў брат (як высветлілася пасля, акуратыст Дзяніс прымусіў Паўла прыбраць раскіданыя па пакоі цацкі).

 Праца намесніка галоўнага лекара па экспертызе падобна неаб’яўленым баявым дзеянням; усе скандальныя і неўрапатычныя жыхары горада Баранавічы і прымацаваных пяці раёнаў, хоць аднойчы, ды пабывалі ў кабінеце пасяджэнняў урачэбна-кансультацыйнай камісіі. Не быў выключэннем і апісваемы дзень: больш за паўгадзіны ветэран Вялікай Айчыннай вайны, які прэтэндаваў на атрыманне спецыяльнага аўтатранспарту за дзяржаўны кошт, вымаўляў мне:

–  Я кроў праліваў, а Вам жалеза для мяне шкада!

Я растлумачыла наведвальніку, што, на шчасце, у яго няма такіх сур’ёзных хвароб, пры якіх дзяржава вылучае ўдзельнікам вайны бясплатны аўтатранспарт. Не жадаючы мяне слухаць, ветэран, як загавор, паўтараў:

–  Я кроў праліваў…

У кабінеце знаходзіліся ўрачы, за дзвярыма – пацыенты, якія чакалі камісійнага агляду і вынясення экспертнага рашэння; трэба было спыняць аднастайную гутарку. Вырашыўшы, што “крыві праліта” занадта многа, на чарговую тыраду пацыента адказала:

–  Мой бацька, інвалід Вялікай Айчыннай вайны, больш за два гады, як Вы кажаце, “кроў праліваў”, а ніколі не ставіў перада мною задачы атрымання ім бясплатнага аўтатранспарту!

Я трапіла “ў яблычак”! Мужчына цяжка ўздыхнуў і напаўголаса вымавіў:
 
–  І што я буду казаць сыну? Ён жа так жадае машыну!

Не было неабходнасці каментаваць апошнюю фразу; і без таго было зразумела, што жаданне ветэрана – змушанае.

І вось, калі ласка, пасля такога “кровапралітнага” працоўнага дня дома – таксама вайна!
   
Каюся, я не стрымалася. Павысіўшы голас, абурана вымавіла:

– Я працую, як ламавы конік, а вы, мужыкі, паміж сабой разабрацца не можаце!

Хныканне спынілася. Хлапчукі зачыніліся ў дзіцячым пакоі; праз кароткі час адтуль раздаўся іх смех.

Прайшоў тыдзень; вяртаючыся з працы, я забрала Пашу з дзіцячага садку. Прыйшоўшы дадому, выявіла ў кухоннай ракавіне брудныя талерку і кубак; Дзяніс быў захоплены гульнявой прыстаўкай.

Перапыніўшы цікавы занятак сына, я ўдакладніла:

–  Сынок, у цябе сёння былі госці?

–  Не, мама, а чаму ты так вырашыла?

–  Бо ў нас не прынята пакідаць нямыты посуд у ракавіне!

–  Ой, мама, прабач, гэта я забыўся, захапіўшыся гульнёй! Я зараз памыю!

Для Пашы, які не прымаў удзел у дыялогу, надышла “зорная гадзіна”:
 
–  Дзяніс, мама працуе, як ДАМАВЫ конік, а ты нават посуд не памыў! – вымавіў “знаўца” цяжказапрэжных парод коней.

У гэтым годзе, працуючы ў агародзе, падумала: якім канём назваў бы мяне малалетні Паша ў цяперашні час?

Вельмі спадзяюся, што не ўладзімірскім цяжкавозам.