Не такiя жанчыны

“Не такія” жанчыны

У першыя гады працы ў медыцыне Баранавіцкага раёна, я пачула забаўныя ўспаміны калег аб перадачы гадавых справаздач у абласныя арганізацыі аховы здароўя.

У старыя добрыя часы здача выніковых дакументаў была сапраўдным рытуалам. Галоўныя пазаштатныя спецыялісты раёна, прыняўшы “нізавыя” справаздачы ад кіраўнікоў сельскіх урачэбных участкаў, амбулаторый і фельчарска-акушэрскіх пунктаў, абагульнялі іх і, ў назначаны ўпраўленнем аховы здароўя дзень, асабіста адвозілі дакументы ў Брэст.

Колькасць галоўных спецыялістаў складала восем чалавек; для кіраўніцтва бальніцы было эканамічна мэтазгодным знайсці машыну такой умяшчальнасці, чым выдаткоўваць грошы на выплату камандзіровачных расходаў.

У дзевяностыя гады ў Баранавіцкім раённым тэрытарыяльным медыцынскім аб’яднанні меўся патрыманы “РАФ”. Ён выкарыстоўваўся як для выезду раённых спецыялістаў у сельскія лячэбныя установы для ажыццяўлення арганізацыйна-метадычнай работы, так і для паездак у абласны цэнтр.

Здача выніковых дакументаў прыходзілася на пачатак студзеня. У названы дзень раённыя спецыялісты, узброеныя статыстычнай справаздачнасцю, выехалі ў горад Брэст. Паспяхова даўшы справаздачу аб праведзенай за год працы, адправіліся ў зваротны шлях.

Сіл “ветэрана” дарожнага руху хапіла толькі да сярэдзіны шляху; не даязджаючы да горада Кобрына, рухавік заглух. Тэмпература паветра набліжалася да мінус дваццаці пяці градусаў по Цэльсію. Мабільнай сувязі яшчэ не было; сітуацыя здавалася патавай.

Ураджэнка горада Кобрына Сіманчык Галіна Андрэеўна ўспомніла, што непадалёк на  трасе «М-1» размяшчаецца прыдарожнае кафэ; усе дружным натоўпам накіраваліся да яго. У кавярні, скарыстаўшыся стацыянарным тэлефонам, паведамілі ў прыёмны пакой цэнтральнай раённай бальніцы аб інцыдэнце і сталі чакаць дапамогі.

Як гэта часта бывае, у кампаніі апынуліся дзве жанчыны, якім было “больш патрэбна”, чым усім астатнім, хутчэй дабраццца да дома. Яны выйшлі на трасу, якая прадзімалася ўсімі вятрамі, і пачалі “галасаваць”.

Машыны праязджалі міма, што ў неспакойныя дзевяностыя гады было цалкам тлумачальнай з’явай. Нарэшце нейкі чуллівы дальнабойшчык спыніўся, адчыніў кабіну і дапамог узлезці ў яе дзвюм немаладым жанчынам.

У кабіне, злавіўшы зацікаўлены погляд кіроўцы, раённы педыятр, маленькая, крохкая, пасінелая ад холаду жанчына, збянтэжана апраўдваючыся, прыгаворвала:
 
– Не-не, Вы не падумайце, мы не такія! Не-не, Вы не падумайце, мы не такія!

Яе калега, раённы акушэр-гінеколаг, якая захавала ў суровых умовах надвор’я ўласцівае ёй пачуццё гумару, пасмейваючыся, апусціла таварку на зямлю:

– Валя, не цеш сябе ілюзіямі: у нашыя гады, у выпадку чаго, яшчэ і прыплачваць прыйшлося б!

Здарэнне завяршылася спрыяльна: дасланая на дапамогу машына выканала буксіроўку мікрааўтобуса да горада Баранавічы.

“Не такія” жанчыны апярэдзілі сваіх калегаў усяго на паўтары гадзіны.